Ethlinn uważnie przyjrzała się kobiecie. Czerwone włosy, już na pierwszy rzut oka zadbane, okalały jej dość ładną twarz. I, co najważniejsze, miała na sobie zbroję, a u jej boku popraw mnie, jeśli się mylę umocowana była broń. Nocna już wcześniej zwróciła na nią uwagę, ale teraz mogła poddać ją dokładnej analizie. Trudno było powiedzieć cokolwiek patrząc na samą pochwę i rękojeść, ale domyślała się, że miecz nie był najpewniej tani.
- Oho, czyli jednak rycerz. Mam się obawiać, że przez moje słowa będę miała kłopoty z prawem? - zapytała, po czym dopiła do dna piwo i odsunęła od siebie kufel, dając karczmarzowi znać, że może go od niej zabrać. Wystarczy na dzisiaj. Również nie cierpiała na syndrom słabej głowy, aczkolwiek wolała znać pohamowania, szczególnie, że nie tryskała dzisiaj nadmierną siłą i chciała zachować czujność.
Nie umiała do końca ustalić, czy jej rozmówczyni jest demonem, czy wampirem. Ta wiedza nie była jej jednak do niczego potrzebna, więc zamiast rozkładać na czynniki pierwsze wygląd Abaddon, wolała wsłuchać się w jej słowa.
- Zatem szczęśliwa ty - odparła w końcu. - Bo widzisz, nie wszyscy mogą się pochwalić przytłaczającą fortuną. Niektórzy muszą sobie zarobić na nieszczęściu innych.

- Cóż za szczęście, może przeżyję zatem do końca dnia - rzuciła w odpowiedzi. Nie to, że rzeczywiście bała się o swoje życie. Miała miecz, miała refleks, miała wieczną ochotę do walki. Nawet jeśli podążałby za nią cały korowód wszelakich rycerzyków, katów i najlepszych szermierzy, i tak pewnie znalazłaby jakiś sposób, aby wymknąć się przed śmiercią. Lubiła szczycić się tym, że zawsze lądowała na czterech łapach, a z nie takich sytuacji udało się jej wymknąć. Taki los osoby balansującej dzień w dzień na granicy prawa.
Na kolejne słowa Abaddon zareagowała wzruszeniem ramion.
- Takie życie. Silniejsi żerują na słabszych, żeby przeżyć. Naturalna kolej rzeczy, która jest niezmienna od początków cywilizacji. Ja tylko się do niej dostosowałam. - Nie wiedziała, dlaczego nagle zaczęła opowiadać o swoim życiu zupełnie obcej kobiecie. Pod żadnym pozorem nie wyglądała przecież na godną zaufania, raczej na... niebezpieczną. Jak to mówią, ciągnie swój do swego.
Poczuła na sobie uważny wzrok rozmówczyni. Gdy padło pytanie, ani chwilę nie zawahała się z odpowiedzią.
- Nocna - rzuciła, odgarniając włosy za uszy. Lewe było spiczaste oraz charakterystyczne dla jej rasy, podczas gdy drugie nosiło ślady cięcia i wyglądało niemal na ludzkie. Długo by opowiadać, jak do tego doszło. - Ale nie Szlachetna. Do bycia szlachetną mi daleko.
Pozwoliła, aby włosy znów opadły jej na uszy i spojrzała pytająco na Abaddon.
- A ty? Wampir czy demonica?

Bawiła ją ta rozmowa. Abaddon zdawała się sprawiać wrażenie, że nie była kompletną idiotką, co działało już na jej plus. Nie opowiadała o pięknych, ale bezsensownych ideałach i rozmytych celach, ale cóż się dziwić. Idealiści czy romantycy raczej nie zaglądali do Shadowmoon i z tego właśnie powodu Ethlinn lubiła to miasto. Dysputy z obijmordami może i nie należały zazwyczaj do najciekawszych, ale przynajmniej nie narzucali się oni ze swoim światopoglądem, tylko albo skakali na wszystkich z pięściami, albo siedzieli w spokoju w kącie karczmy i popijali miarowo swoje piwsko.
Byli też tacy, z którymi warto było uciąć sobie pogawędkę.
- Postęp? - mruknęła. - Trudno mówić o jakimkolwiek postępie w Raashtram. Mam wrażenie, że co kolejny władca, to durniejszy. - Była całkiem młoda, więc nie wiedziała tego z autopsji, ale czytane w dzieciństwie książki, także te historyczne, odcisnęły jakieś tam piętno na jej wiedzy.
- Szukam pracy - rzuciła zdawkowo w odpowiedzi. - A tutaj i tak podoba mi się bardziej niż w Gondolinie.
Na kolejne słowa Abaddon po raz setny wzruszyła lekko ramionami.
- Nieszczególnie obawiam się krwiopijców. Groźniejsi są Niosący Dobrą Nowinę i Krystalicznie Czyści Zbawcy Świata. Do nich nic nie przemawia. Tylko stal.

Przeszło jej przez myśl, że nie jest w stanie dyskutować z obcą osobą na tak egzystencjalne tematy w stanie trzeźwym i już miała zamówić kolejny kufel piwa, ale powstrzymała się w ostatniej chwili. Umiar był jedną z niewielu cnót, którymi dalej się imała. A raczej starała się imać.
- Tak się kończy demokracja. Ale jak to powiedział kiedyś ktoś mądry - nic lepszego do tej pory nie wymyślili. Zresztą polityka nigdy nie miała sensu. Świnie rzucające się do koryta - podsumowała w końcu, bawiąc się kosmykiem swoich włosów. Ich zniszczone końcówki zajęły ją całkowicie na jakiś ułamek sekundy, ale po chwili znów przeniosła wzrok na rozmówczynię. Nashor. Przypomniała sobie wszystko, co wiedziała o tej rasie, a wiedziała dość sporo - łuski, rozdwojony język, szpony i kły. Nagle dostrzegła wszystkie te cechy u czerwonowłosej i zdziwiła się, że już pierwsze spojrzenie, którym obdarzyła kobietę, nie wywołało u niej pojawienia się wielkiego neonu w głowie, który głosiłby dostojnie "hej hej, Ethlinn, to demonica, nashor, no spójrz tylko!".
- No, powiedzmy, że jestem czymś w ten deseń. I zdziwiłabyś się, ale ostatnio krucho z robotą. Ludzie chyba udają, że potrafią poradzić sobie ze swoimi problemami uciekając się do dyplomacji. - Kpina spływała z jej ust niepowstrzymanymi strumieniami. Dyplomacja była wytworem niemal tak durnym jak władza. Rozmowy? Próba tymczasowego załagodzenia sporów? No błagam.
Pokiwała ze zrozumieniem głową, przyznając towarzyszce całkowitą rację. Pełny miłości, dobra, światłości i arogancji to zawsze był jej ulubiony typ człowieka.
- Skoro już wiem, że nie jesteś kolejnym cudotwórcą o złotym sercu, to czas nadrobić uprzejmości. Ethlinn Calae - rzekła, wyciągając drobną, bladą dłoń w powitalnym geście. Aż dziwne, że to te palce dzierżyły tak często broń.

Jeśli jesteśmy już przy polityce, to Ethlinn zawsze uważała ją za największą bzdurę. Nie ma to jak grupa poważnych kobiet i mężczyzn, którzy zaczynają opluwać siebie i wszystkich dookoła, jeśli tylko w pobliżu zabrzmi słowo "władza". Ci, którzy jednego dnia liżą sobie z miłością tyłki, drugiego wbijają przyjaciołom noże w plecy. Sama nie była najlepszym okazem honoru i miłości braterskiej, aczkolwiek takiej dwulicowej zdrady nie znosiła. Jeśli ktoś jest dobry i wspaniałomyślny, to powinien być nim od początku do samego końca oraz najlepiej nie parać się w tym samym czasie sztuką polityki, w której mimo wszystko potrzebny jest przecież łeb na karku i siła - nieważne, czy fizyczna, czy psychiczna.
- W teorii - tak, ogałaca - odparła krótko, marszcząc lekko czoło. - A w praktyce różnie bywa.
Odrobina bezczelności, czyli coś, co było łowczyni tak dobrze znane i stosowane przez nią na każdym niemal kroku. Nie zareagowała na to nawet drgnięciem powieki, powracając do lekkiego, ni to wyzywającego, ni to nieprzyjemnego uśmiechu, czyli jej ulubionego.
- Tak, wiem, udało mi się go stosunkowo niedawno... - I chwila konsternacji. Czerwone włosy. Czerwone włosy? Parsknęła śmiechem. - O kurwa, no tak. Co ja będę mówić, przecież doskonale wiesz, gdzie go kupiłam.

Założyła nogę na nogę i strzepnęła z kolana nieistniejący pyłek.
- Nigdy nie pogardzę robotą. W razie czego wiesz, gdzie mnie szukać. - Zawahała się na chwilę, kiedy uderzyło ją to, co właśnie powiedziała. - No dobra, nie wiesz. Ale to nie będzie trudne. Zapytasz się o Calae i zawsze znajdzie się ktoś, kto drżącym, grubym paluchem wskaże drogę, którą odjechałam.
Uśmiechnęła się sama do siebie. Była niezwykle dumna ze swojej opinii i dotychczasowych dokonań, jako że już za najmłodszych lat wsławiła się jako osoba bezwzględna i wojownicza, a także czerpiąca nie do końca zdrową satysfakcję ze skoków adrenaliny. To nie tak, że oglądanie krzywdy i cierpienia innych sprawiało jej wielką przyjemność. Wisiało jej to i powiewało. Chodziło bardziej o to, co działo się w jej umyśle, te endorfiny, które zaczynały tańczyć radosnego kankana za każdym razem, kiedy dzierżyła w dłoni miecz i obracała się w piruetach, aby brutalnie wykończyć przeciwnika.
Otrząsnęła się z własnych myśli, wracając do karczmy.
- A ty co nabyłaś, Abaddon, u naszego przemiłego staruszka? - zapytała trochę z ciekawości, a trochę, aby podtrzymać rozmowę o broni. Zawsze było miło pogawędzić na ten temat z kimś, kto się na niej chociaż trochę zna.

Zmarszczyła czoło, próbując dogłębnie zastanowić się, czy pamiętała wspomnianą przez Abaddon katanę. Kojarzyła pomieszczenie. Idiotycznie uśmiechniętą twarz staruszka, który nic nie robił sobie z jej gróźb i prób przekupstwa. Miecz, ten piękny, wspaniały i wyjątkowy miecz, który spoczywał aktualnie na jej plecach oraz nadrywał prawdopodobnie swoim ciężarem jakiś mięsień w okolicy barku. W pamięci utkwiły jej też te czerwone włosy osoby, która kupowała coś zaraz po niej. Ale co?
- Właściwie to nie widziałam. Skupiłam się na swoim mieczu - odparła, co nie było ani całkowitą prawdą, ani całkowitym kłamstwem. Ethlinn była pewna, że rozmówczyni zauważyła jej niecodzienny stan podczas zakupów, ale wolała nie poruszać tego tematu. Nie to, że się tego wstydziła. Po prostu za bezsens uważała stwierdzanie oczywistości. - Mówisz, że jest wysadzana perłami? To pewnie nieźle się wykosztowałaś.
Sama zdziwiła się faktem, że usiłowała podtrzymywać rozmowę z panną Hope. Zazwyczaj takie ekscesy w jej wykonaniu należały do rzadkości.

Uniosła lekko brwi, wsłuchując się w wywód Abaddon na temat ceny broni. Taki bezcen za dobre ostrze wydawał jej się nieco podejrzany i już miała rzucić jakąś lekko zgryźliwą uwagę na ten temat, ale w ostatniej chwili wybrała milczenie. Nie mogła się pochwalić posiadaniem zbyt wielu sojuszników na tym świecie, więc skoro znalazł się już jeden potencjalny, to raczej nie chciała tego niszczyć. Szczególnie, że ze słów demonicy wynikało poniekąd, że miała ona zamiar startować w zbliżających się wielkimi krokami wyborach na władców. A sojusznicy, którzy posiadali przy tym wysokie stanowisko, byli jeszcze cenniejsi.
Kiedy kobieta wstała i wyszła na chwilę z karczmy, Ethlinn uważnie rozejrzała się po pomieszczeniu. Ślady po bójce, która niedawno miała tu miejsce, przepadły - aż dziwne, że w takim miejscu, jak Shadowmoon, trafiła się chwila, kiedy co najmniej dwóch opryszków nie rozwalało sobie mord.
Dokładnie obejrzała przyniesione przez Abaddon ostrze i zmrużyła lekko oczy.
- Przez chwilę sądziłam, że to niemożliwe, aby dobra broń miała tak niską cenę, ale cóż, poszczęściło ci się. Katana wygląda na porządną.
Być może czerwonowłosa oczekiwała, że nocna w ramach rewanżu pokaże jej swoją broń, ale cóż, mogła tylko o tym śnić. Calae prędzej dałaby się zabić, niż pozwoliła komuś wziąć do ręki jej miecz. I to tak cudowny, jak ten, który aktualnie posiadała.

Ethlinn ponownie uśmiechnęła się lekko połową ust.
- Cóż, jeśli okaże się, że ta katana to jedno wielkie gówno, to daj mi znać. Będzie to niezły pretekst, żeby zadźgać tego starego dziada. - Miała oczywiście na myśli tajemniczego kupca, który wyjątkowo entuzjastycznie reagował na życie; rozbawienie nie schodziło mu z twarzy nawet wtedy, gdy niekulturalnie go zwyzywała. Nieszczególnie przepadała za ludźmi tryskającymi szczęściem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Tak prawdę mówiąc to doprowadzali ją oni do szału i niemal spychali na krawędź szaleństwa.
Jeśli chodzi o Ethlinn, to zawsze walczyła metrowym, jednoręcznym mieczem o wadze nieprzekraczającej kilograma. Ceniła sobie lekkość i zwinność w walce; broń miała być przedłużeniem dłoni, a nie kikutem znacznie opóźniającym szybkość. Miała dodatkowo na tyle małe dłonie, aby w chwili kryzysu bez problemu zmieścić obie na rękojeści. Ale cóż, zainwestowała ostatnimi czasy w nowe ostrze - i to nie byle jakie, bo posiadające Kryształ Ognia - dla którego musiała nagiąć parę swoich zasad.
- Jeszcze nie - odparła zdawkowo. - Ale mam nadzieję, że wkrótce natrafi się jakaś okazja, żeby sprawdzić, jak Kryształy sprawują się w akcji.

To prawda. Z wielu znacznie różniących się od siebie powodów staruszek nie przypadł Ethlinn do gustu; odrzucające były nie tylko jego słowa, a także aparycja, te trzęsące się okrutnie dłonie i nieschodzący uśmiech z twarzy. Niewiele było potrzebne, aby wywołać rosnącą w nieskończoność nienawiść łowczyni - zazwyczaj starczyło zwykłe szturchnięcie na ulicy, nie do końca przemyślana wypowiedź bądź szczery oraz serdeczny uśmiech przywołany bezczelnie w złym momencie.
Nie skomentowała jednak słów Abaddon, zachowując się, jakby nie doszły one do jej uszu, zagubione gdzieś w chaosie, który panował nieprzerwanie w karczmie.
I wtedy zaczęła się zabawa.
W normalnych okolicznościach najpewniej zlekceważyłaby wrzawę, ale skoro już jej rozmówczyni kierowała się ku wyjściu, to nie mogła przepuścić okazji, aby wypróbować nową broń.
- Gdzież bym śmiała - odparła tylko nonszalancko, po czym poprawiła miecz wiszący na plecach i wstała z miejsca, aby podążać za demonicą w kierunku drzwi. Wyszła na zewnątrz i szybko się rozejrzała, próbując rozeznać się w sytuacji, żeby być gotową do ewentualnej reakcji.

Napotkano nową bestię

Zaciekawione wyszłyście z karczmy. Widziałyście w życiu wiele, ale niewiele mogło się równać z niezwykłością i pięknem w wielu tego słowach znaczeniu, jakie uderzyło was w oczy, gdy spoglądałyście w sam środek harmidru.

Nie byłyście pewne, co to za stworzenie, bo chyba nikt jeszcze wcześniej takiego nie widział. Majestatyczny stwór o przednich łapach ptaka i lwich z tyłu. Zwierzę o masywnym ciele ale jednocześnie smukłym i delikatnym z pięknymi skrzydłami wyrastającymi z grzbietu i mocnym dziobem na ptasim łbie. Błękitne ślepia z furią i przerażeniem spoglądały na otoczenie spitego towarzystwa, które pohukiwało, śmiało się i biło brawo.
Śmiałek, który chyba odpowiadał za złapanie tego dzikiego piękna trzymał je na mocnej linie, z pomocą kumpla, który asekurował go z drugiej strony by zwierzę nie mogło się rzucić w żadną stronę. Dziób miał związany, tak jak i skrzydła, a przednie łapy były nieco poplątane sznurem. Zwierzę wydawało z siebie żałosne okrzyki, ale nie poddawało się i dalej próbowało walczyć o swą wolność.

Co zrobicie? Pozostawicie stworzenie i dołączycie do oklasków? Spróbujecie je uwolnić by to dzikie piękno wróciło tam, gdzie jego miejsce? A może sami macie ochotę na tą bestię i macie fetysze trzymania zwierzątek w klatkach? Albo jeszcze coś innego... Co uczynicie?

Ethlinn - ta sama, która nie bawiła się w sentymenty i wszystkie istoty żywe oraz oddychające uważała nie za osobniki myślące czy czujące, a zwykłe cele - oniemiała. Trochę ze zdziwienia, trochę z zachwytu, a wszystko dlatego, że ta dziwna bestyjka, którą ktoś uparcie trzymał na uwięzi, była najzwyczajniej w świecie piękna. A przy tym jęczała zawzięcie i miotała się we wszystkie strony.
- Nie możemy tego tak zostawić - mruknęła cicho do Abaddon. Ba, nie była głupia, również zdawała sobie sprawę, że ten dziwny stwór, gdyby tylko spuszczono go na wolność, najpewniej rozszarpałby wszystkich w promieniu dziesięciu metrów, doszczętnie rozwalił karczmę i odleciał beztrosko gdzieś w nieokreślonym kierunku. Z jakiegoś dziwnego powodu zaniepokoiło ją jednak, że najprawdopodobniej bestia straci w najbliższym czasie głowę, by ta mogła zawisnąć nad kominkiem jakiegoś możnowładcy, i, o zgrozo, to nie Calae zarobi na tym zleceniu. Zacisnęła więc mocno usta i ledwo widocznym gestem wyjęła jeden ze sztyletów, aby ten mógł spocząć spokojnie w jej lewej dłoni; tak na wszelki wypadek. Była jednak gotowa, aby w razie konieczności sięgnąć drugą ręką po miecz. Życiowa praktyka nauczyła ją oburęczności, co dawało jej niekiedy dużą przewagę w walce.
Nie wiedziała jeszcze, co chce zrobić, ale była pewna, że coś zrobi na pewno.