*późnym popołudniem*

Zbliżała się godzina tzw. "szczytu", kiedy to karczmy pękają w szwach od głośnych klientów, piwo leje się litrami z beczek, a bardowie umilają klienteli pobyt swym śpiewem... No i a pro po... Dlatego właśnie Tasha postanowiła na noc, a może nawet na kilka dni, zatrzymać się w tej karczmie.
Zsiadła z konia i zaprowadziła go do stajni, gdzie zajął się nim stajenny.
Następnie niezwykle majestatycznym i delikatnym krokiem weszła do budynku. Zdjęła z głowy kaptur, a płaszcz powiesiła na haku przy drzwiach. Podeszła do lady i porozmawiała chwilę z barmanem. Po kilku gestach i wymianie zdań, zajęła miejsce przy małym stoliczku niedaleko kominka. Miejsce idealne dla barda, lekko w cieniu, a jednocześnie ciepłe i przytulne.

(To ja będę taki cool i napiszę u ciebie zamiast tworzyć kolejne miejsce, gdzie można pisać...)

Kolejne wykonane zlecenie i zmęczenie, które dopadało organizm bo nieustającym wysiłku, skupieniu i ostrożnym działaniu, było tak duże, że Sebastian musiał zatrzymać się w jakiejś karczmie by całkowicie nie zdrętwieć w siodle. Równy tętent kopyt Shadowa I, uderzających o kamienie i twardą ziemię, powoli i miarowo wysyłał go do krainy snu. Na szczęście nie tak łatwo było uśpić jego czujność. Zbyt wiele razy ktoś rzucał się na niego lub wpadał mu pod nogi - w przenośni i dosłownie - by pozwolił sobie na luksus relaksu w siodle. I chociaż jego wierzchowiec był niezwykle czuły na wszelki hałas, a i Flow wyjątkowo jechał wraz z nim, to wolał polegać na swoich umiejętnościach niż tylko na zwierzętach.
Wreszcie dotarł do niewielkiej, górskiej karczmy. Zatrzymał się tuż przed przybytkiem i ciskając lejce w chłopca stajennego, ruszył do środka by ogrzać się i napić. Odesłał swego jastrzębia w ciemną noc i po chwili przekroczył próg karczmy. Kaptur na głowie, płaszcz ciasno zapięty, chowający broń i część zbroi.
Zaszedł do barmana i zamówił nieco whisky oraz niewielki posiłek. Po zamówieniu rozejrzał się i zasiadł w ciemnym kącie niedaleko drzwi z miną wskazującą, że bynajmniej nie ma ochoty dzielić tego miejsca z kimkolwiek.

Ciekawe, co robią Centaury w karczmach? W sumie to wyjadają koniom owies, a także wyżerają zapasy ziółek. Tak samo było w przypadku Loki.
Normalnie od razu polazłaby do stajni, ale wpierw musiała się zapowiedzieć. Dobrze, że karczmy nie były dla liliputów. Była w stanie pochylić się i zmieścić się spokojnie w drzwiach. Chociaż w środku i tak towarzyszyły jej później dziwne spojrzenia.
- Miskę rumianku i rukoli z owsem. I kufel brandy - powiedziała donośnym tonem do barmana, nie podchodząc nawet do lady.
Rozejrzała się i... a to ci niespodzianka. Ujrzała znajomą twarz Sebastiana, częstego pracodawcy.. A może raczej wspólnika nawet.
Kiwnęła mu głową i bez najmniejszych zahamowań podeszła do jego stolika i ułożyła się na ziemi, by móc normalnie korzystać ze stolika potem.

Tego mu brakowało. Po chwili, gdy otrzymał swoje zamówienie, zaczął jeść.. niestety jego spokojne pożywanie się zostało przerwane przez pojawienie się wielkiego konia. Znaczy centaura.
- Nibelung - mruknął pod nosem z lekkim zrezygnowaniem.
Nie dawał jej przyzwolenia by się dosiadła, ale jakie to miało znaczenie. Tępe konisko i tak nie było zbyt "subtelne". A tak to może będzie miał darmową "ochronę" w trakcie relaksu. Może dobrze na tym wyjdzie? Tak... Póki co nie będzie próbował jej rozzłościć i po prostu skupi się na posiłku.
Dopóki nie musiał z nią rozmawiać - bo o czym? - było dobrze. Mógł pić i jeść i cieszyć się chwilą spokoju. A w jego zawodzie niewiele było takich chwil, toteż należało z nich korzystać.

W karczmie robiło się powoli coraz "ciaśniej" i pełniej. Po zaspokojeniu nieco pragnienia i głodu, wyjęła spod stołu lutnię i zaczęła delikatnie uderzać w jej struny. Wstała przy tym i zasiadła na stołku jeszcze bliżej kominka. Grała delikatnie muskając struny z niezwykłą gracją i łagodnością. Jej twarz była niewzruszona i bez najmniejszych emocji.
Przymknęła lekko oczy i zaczęła snuć cichą balladę. Dość głośną by każdy mógł ją usłyszeć, jeśli chciał, ale jednocześnie na tyle cichą by wprowadzić to miejsce w magiczny klimat i nie przerywać klientom rozmów.
Ale i tak jej urok i piękny głos sprawiały, że oczy zwracały się w jej stronę coraz częściej i z większym zainteresowaniem.
Wybrała na pierwszą piosenkę opowieść o samotnej szlachciance, której ukochany wyruszył z orszakiem do Szarej Fortecy... Niestety nigdy już nie powróci, ale ona nadal czeka. Tasha gościła w niewielkiej wiosce u stóp niewielkiego pałacyku i natchniona tą historią, napisała balladę. Była więc to dość nowa pieśń i niewielu ją słyszało.

Parsknęła tylko cicho przez nos, gdy nazwał ją po nazwisku. Nie przeszkadzało jej to, tylko po prostu wydała dźwięk mający w jej mniemaniu być odpowiedzią w stylu "Michaelo Angelo". Ale skąd mogła wiedzieć, że takie parsknięcie jest zrozumiałe jedynie dla niej?!
Dostała swoje zamówienie i natychmiast zaczęła w bardzo nieelegancki sposób pochłaniać zieleninę i zapijać rumiankiem. Nikogo takie zamówienie u centaura nie dziwiło.
Wtem jakaś bardka zaczęła śpiewać. Loki nie była znawcą muzyki i raczej nie przepadała za nią, ale znosiła jeśli musiała. A teraz musiała.
Z rukolą sterczącą miedzy zębami, uniosła głowę i spojrzała na Sebastiana.
- Do pracy czy po? - pytanie było proste ale jasne.

Teraz będą rozmawiać? Od kiedy ona taka rozmowna i towarzyska? Aż dziwne, że jeszcze nie robiła za żywy posąg albo słup soli. W sumie to żałował bo miałby spokój.
- Po - odpowiedział oschle i niezbyt zachęcająco, jakby chciał dać jej do zrozumienia, że nie ma nastroju na gadanie.
Upił łyk swego trunku, gdy jakaś kobieta zaczęła śpiewać i grać. Była bardzo piękna i miała piękny głos, ale na nim nie robiło to wielkiego znaczenia, bo dopóki nie mogła mu dać zarobić, była dla niego zbędna. Brutalne ale prawdziwe. Pieniądz... wszystko kręci się wokół pieniędzy.
Co mu przypomniało, że nie przejrzał jeszcze tego, co zdobył po ostatniej robocie. Spojrzał kątem oka na sakwę, którą znalazł przy zabitym przez niego celu.

Przeżuwała w ciszy i bez dalszych potrzeb na kontynuowanie rozmowy czy tematu. Przynajmniej nie teraz. Nie była rozmówcą i Sebastian dobrze ją pod tym względem ocenił. I chociaż swego rodzaju ciekawość światem niekiedy przejawiała to w bezpiecznym i dość kontrolowanym stopniu.
Obecnie nie miała zbyt dużo do roboty, a potrzebowała troszkę pieniędzy. Dlatego nic w tym dziwnego, że co jakiś czas zerkała w stronę gargulca zastanawiając się czy zapytać.. czy może nie. Jednym uchem nadal słuchała śpiewanej ballady. Bardzo ją to relaksowało. Kilka razy machnęła ogonem zadowolona i parsknęła skończywszy swą sałatkę.
Upiła do końca rumianek i z zadowolonym chrząknięciem odstawiła go na stół.
- Masz coś dla mnie? - spytała w końcu.
Naturalnie pytała o pracę... jakieś zlecenie... robotę... Cokolwiek!

Zakończyła swą balladę i w ciszy oraz bez emocji nasłuchiwała braw i słów uznania. Skinęła jedynie głową w podzięce z niezwykłą gracją. Odłożyła lutnie, ale po chwili postanowiła, że opowie coś jeszcze.
Wstała i przeszła obok kominka ogrzewając przy nim dłonie.
- Powiadają, że jest takie miejsce... Gdzieś wśród szczytów Perlistych Grani, tam gdzie śnieg topnieje... Gdzieś tu, niedaleko... Mówią, że są tam Ruiny... Czego i co w nich jest, nikt nie wie. Co jest, jednak pewne to, że by to odkryć trzeba mieć siłę i rozum dość tęgi i zwarty by przeżyć i przebyć czyhające zagadki i niebezpieczeństwa. Lecz wiedzcie, że nie jest to przygoda dla słabych śmiałków, ani dla tych o wątłych sercach. Odwagi i bogactw życzę tym, którzy ryzyko podejmą. Spokojnej śmierci lub szybkiej ucieczki tym życzę, którzy ścieżki Ruin nie przejdą - skończyła przemowę i bez zbędnych słów czy gestów, wróciła na swe miejsce i usiadła przy stoliku by znów się najeść i napić.

Właśnie miał powiedzieć, że "nie"... Nie ma dla niej roboty, gdy nagle ta kobieta co wcześniej śpiewała jęła opowiadać o jakichś ruinach? Bogactwa?
Zacisnął dłoń na kuflu i spojrzał na Loki. Nie posyłał jej porozumiewawczego spojrzenia bo była zbyt tępa pewnie by je ogarnąć, ale uśmiechnął się lekko tajemniczo i kiwnął głowa.
- A pewnie, że mam... Ale muszę się przygotować... Spotkamy się do tej roboty tutaj za kilka dni... Czas obejrzeć te ruiny, o których ta wampirzyca mówiła - skinął głową w stronę Tashy by dać znać Loki o kim mówi, jakby na wszelki wypadek nie rozpoznała w niej wampira... a ciężko było nie rozpoznać.. no ale to tylko centaur..

Po skończonej rozmowie poczekał aż Loki wyjdzie by też opuścić karczmę i pojechać na przygotowanie się do wyprawy.
z/t

Patrzyła to na niego, to na bardkę. Kiwała głową. Faktycznie z początku nie rozumiała, ale jak jej to "wyłożył" po części to zaczęła łapać.
No.. czyli musiała się czymś zająć i potem spotkają się tu i kroi się robota? Bogactwa brzmią spoko. Może być ciekawie.
- Dobra. Ruszałam do Gondolinu akurat, więc nawet dobrze się składa. Zobaczymy się za kilka dni. Będę się zbierać - to powiedziawszy wstała żegnając się od stołu.
Dopiła rumianek i zapłaciwszy wyszła na dwór do stajni. Tam przespała w boksie noc i jeszcze przed świtem była już znów w drodze.

z/t

Wieczór był już późny, więc nic dziwnego, że i ona udała się na spoczynek. Ostatni raz spojrzała w stronę wychodzącego centaura i przystojnego osobnika w czerni, który mu towarzyszył.
Pozbierała swoje rzeczy i po otrzymaniu instrukcji od barmana, poszła na górę po schodach do pokoiku, który otrzymała w zamian za pracę. Dzisiaj się porządnie wykąpie i wyśpi. A jutro? Znów w trasę. Zapewne tak.
Zastanawiała się czy przypadkiem jej opowieść o Ruinach nie zainteresowała owych dwóch dziwnych osobników, ale szybko o tym zapomniała w trakcie kąpieli w misie z ciepłą wodą.

Rankiem zjadła śniadanie i pojechała w trasę.
z/t

| Dobrze złego początki.

Nadchodził wieczór kolejnego epizodu wyczerpującej wędrówki. Słońce niebezpiecznie chyliło czoła ziemi, a ta pozostawała dumna podczas kąpieli w soczystych odcieniach żółci i pomarańczy. Drzewa, kwiaty, nawet trawa pokłady się do snu. Różnobarwne ptaki kołowy na skrawku nieba, powracając zmęczone dniem do gniazd. Także nogi samozwańczego zielarza domagały się niemałego odpoczynku po takim czasie w drodze. Czując każdy kamień pod podeszwą skórzanych butów, rozmyślał, w jakim stopniu jego własne ciało mogło się jeszcze zbuntować przeciwko umysłowi. Gdy wspominał przeżywający na wskroś ból, szybko przychodził nierówny oddech. Czuł, że jeszcze miał się zaskoczyć wielokrotnie.
Zrzucenie wszystkiego na złe fatum nie było aż tak złym pomysłem, winny przynajmniej zostałby nazwany po imieniu.
Wyprostował się,  dostrzegając niewyraźny kształt nieopodal. Niejasny kontur konstrukcji, ilość okiennic wypełnionych światłem, wychodzące sylwetki wskazywały na coś przypominającego karczmę, być może nawet z kilkoma łóżkami do wynajęcia za dodatkową opłatą. Niechętnie, bo został zmuszony, zboczył z trasy prowadzącej donikąd. Chwilowym celem przed kolejnym brzaskiem dnia stał się drewniany budynek.
Otwierając szeroko drzwi, poczuł uderzenie przyjemnego ciepła, drażniące receptory w skórze. Prawie wykrzywił usta w geście uśmiechu do samego siebie... Prawie. Przystępując przez próg, nie zdjął czerwonego kaptura opadającego na kręcone kosmyki. Niepewnie rozejrzał się po wnętrzu, prawie jakby kontrolował ilość potencjalnych niebezpieczeństw czyhających na podróżników jego pokroju. Na całe szczęście niewiele osób zainteresował przybysz w niecodziennym odzieniu z plecakiem wypełnionym po brzegi. Po wstępnym rozpoznaniu uspokoił sur.
Udawali lub rzeczywiście mieli lepsze zajęcia.
Faolán rzucił jeszcze Kilka ukradkowych spojrzenie mężczyźnie o uszach podobnych do tych, które sam posiadał. Najwidoczniej wszyscy szlachetni poszukiwali szczęścia w tychże stronach.
Pewnym korkiem kierował się do baru nie pierwszej, ani drugiej młodości. Przysiadł na krześle, przywołując jedną pracującą osobę w promieniu trzech metrów.
- Duże, grzane wino - wypowiedział, odrzucając czerwony materiał na plecy i odczuwając błogosławieństwo w postaci braku ciężaru na ramionach. W oczekiwaniu położył ręce na udach, a oczy same urządziły wolny spacer pomiędzy twarzami gośćmi przybytku o nieznanej nazwie.

(ha, niespodziewana niespodzianka, nikt się nie domyślał, że się zjawię)

Jason nierzadko bywał w Asgardzie w różnych biznesach i interesach. Czasem przybywał w celach naukowych, czasem z czystej ciekawości. Chociaż na dobrą sprawę często jedno łączyło się z drugim. Niemniej jednak, tym razem brunet w okolicy przebywał przejazdem. W karczmie musiał przeczekać, aż nastanie świt, bo drogi nocą zazwyczaj nie są bezpieczne nigdzie. A zwłaszcza, gdy nie jest się dwumetrowym koksem szerszym w barach od byka na sterydach.
W karczmie siedział już od jakiejś pół godziny, zdążył zjeść skromny posiłek, a także napić się co nieco. Co jakiś czas zagadywał do osób siedzących, jak on, przy barze, lecz nikt nie wykazał się zbytnio rozmownością. Albo odburkiwali jakieś zdawkowe odpowiedzi, albo kazali mu spadać na w miarę kulturalne, tudzież na bardzo nieuprzejme sposoby. Widać albo im się nie spodobał, albo byli zajęci. Nie nalegał więc na dalszą rozmowę, jeśli ktoś nie chciał. Zajął się swoim piwem i rozglądał dookoła. Kolejną osobą, która siadła nieopodal, był dość wysoki mężczyzna, który zamówił grzane wino. Przyjrzał mu się uważnie. Wyglądał na dość zmęczonego (co jednak nie odejmowało mu urody). A co tam, może tym razem uda mu się podjąć jakąś rozmowę. Ostatnia próba.
-Męcząca droga? - spytał, spoglądając na niego i jednocześnie bawiąc się wisiorkiem na szyi.

//Po misji, przed grą w Wodnych Tarasach.
Wgryzam się bo jeszcze mi mało gier.

Ostatnio sporo się działo. Przygoda związana z pomocą tajemniczej staruszce, choć była ciekawa to i męcząca zarazem. Stres również zdawał się przypominać o sobie. Najlepszym rozwiązaniem na nowo zaistniałe problemy było chyba pójście do ludzi, co w gruncie rzeczy nieczęsto jej się zdarzało. Zazwyczaj wolała przesiadywać w spokojnych miejscach otaczając się co najwyżej paroma osobami.
Wieczór był wyjątkowo przyjazny. Słońce rzucało na ziemię ostatnimi promieniami. Czuć było wiosnę. Wiatr przyjemnie muskał nagą skórę, a w powietrzu unosiła się woń wabiących owady kwiatów. Eleanor szła wąską ścieżką, która prowadziła do znajomej jej Karczmy w Górach. Budynek stał samotnie na pustym polu. Aż dziw, że ktokolwiek wiedział o tym miejscu. Może to właśnie dlatego tak lubiła tę gospodę, poniekąd utożsamiała się z nią. Niby samotna, ale z jakiegoś powodu przyciągało do niej ludzi.
Na końcu drogi stała ów karczma w swej całej okazałości. Już z zewnątrz słychać było stłumione przez ściany rozmowy gości. Pchnęła ciężkie, drewniane drzwi i po chwili była już w środku. W porównaniu do jej poprzednich wizyt w tym miejscu, nie było zbyt wielkiego tłoku, chociaż na braki również nie dało się narzekać. Znośnie. Od razu skierowała się do jednego ze stolików, przy którym usiadła. Położyła nogę na nogę i oparła się ramieniem o blat. Ubrana w czarną sukienkę przed kolano, niebieską kurtkę i czarne buty (KLIK), spoglądała na menu. - Dajcie mi rumu! – zawołała niczym Kapitan Jack Sparrow do przechodzącej obsługi. Wypije kolejkę, czy dwie i wybierze się w planowaną od kilku dni podróż do Mitycznego zakonu. W końcu nie mogła ostać tylko w jednej strefie. Jej zawód zobowiązywał. Poza tym już za długo gościła w jednym miejscu. Zmiany zwykły dobrze jej robić i pozytywnie działać na twórczość.
W zamyśleniu więc i z niecierpliwością czekała na swoje zamówienie.

/pierwsza gra/

Miał szczęście, że przed całkowitym zapadnięciem zmroku udało mu się dotrzeć do karczmy. Zostawił Hidalgo w stajni, tak samo został tam Roh z ich rzeczami. Wziął ze sobą tylko kilka podręcznych szpargałów.
Wszedł do karczmy. Zgromadzeni mogli ujrzeć niezwykle urodziwego młodziana o skórze w apetycznym kolorze jasnej, mlecznej czekolady, złocistych, lśniących, puszystych włosach, błękitnych oczach oraz dość niecodziennym stroju. U pasa miał rapier, ale nie wyglądał jak wojownik. Pewnie bransoletki na kostkach u nóg i na rękach, oraz kolczyk w prawym uchu i naszyjnik oddalały go nieco od "wyglądu wojaka".
No i taki właśnie egzotyczny z wyglądu osobnik rozejrzał się i podszedł po chwili do lady. Pokazał coś barmanowi, a następnie rozejrzał się szukając jakiegoś miejsca, ale póki co został przy ladzie czekając na swoje zamówienie.
Zaobserwował różne osobistości, ale nie wiedział czy zarobi tutaj dzisiaj - w ten lub inny sposób. No nic. Naje się i napije to może spróbować trochę zatańczyć. Nie miał dużo pieniędzy, więc trzeba było w końcu coś zarobić.

Kufel wylądował przed jego twarzą, a obsługujący tak szybko obrócił się na pięcie, ze nie zdążył mu podziękować za wspaniałą, niekoniecznie darmową, przysługę. Mechanicznie oplótł szło palcami, rozkoszując się promieniującym ciepłem. Na początku delikatnie drażniło końce placów, następnie malutkimi korkami przechodziło dalej, podchodząc pod pierwsze stadium bólu. Nachylił się nad czerwonokrwista powierzchnią cieczy, wciągając rozmywającą się w przestrzeni parę z aromatycznym zapachem ziół, cynamonu oraz goździków.
Z nadzwyczaj prywatnego seansu w pomieszczaniu coraz liczniej wypełniającym się ludźmi wyrwał go męski głos. Nim zdążył zlokalizować jego źródło, popłynęło kilka słów.
- Odpowiedz sobie sam - teatralnie zmierzył się wzrokiem, dostrzegając przyschnięte błoto na nogawkach spodni. Cudownie. Nie wystarczyło już wyglądanie na typowego wędrowca, musiał być jeszcze brudny! Podróżuj bez klasy, wyglądaj okropnie. Chyba właśnie odnalazł nową, życiową zasadę narzuconą przez wszechświat.
Gdzieś zza jego pleców, zapewne niesamowicie sympatyczna przedstawicielka płci pięknej, wołała o rum. Automatycznie obrócił się, chcąc stwierdzić, kim mogła być - stawiał na ciemnowłosą, ale bez większego namysłu powrócił do ciągu wypowiedzi.
- Zakładam, że pana wieczór także nie należy do najlepszych. Czyżby przystanek w podróży? - wymownie spojrzał na częściowo opóźniony kufel. - Nie widzę tutaj żadnych pięknych panien, aby spędzić wieczór w miłym towarzystwie…. abstrahując od uroczo głośnej wielbicielki rumu - zakończył pewnie. Bez większego zastanowienia spojrzał nieufnie na rozmówcę, starając się dowiedzieć jak najwięcej z samej mowy ciała.

Dotąd wnioskował tylko po wyrazie twarzy, ale gdy przyjrzał się ubraniu przybysza, stwierdził, że faktycznie dość długo musiał być w drodze. Jason miał to szczęście, że podróżował podziwiając okolicę z grzbietu konia, więc jego wędrówka jak dotąd była w miarę schludna i czysta.
Również odwrócił się w stronę spragnionego rumu głosu. Zastanowił się przez chwilę, czy kobieta miała po prostu tak entuzjastyczny styl bycia, czy rzeczywiście była aż tak spragniona.
Pokiwał głową w odpowiedzi na pytanie rozmówcy.
-Ta... Zdaję się, że jeszcze trochę tu przesiedzę, doświadczenie skutecznie oduczyło mnie podróżowania nocą.
Może niektórzy lubią bliskie nocne spotkania ze złodziejami i bestiami różnego typu, ale Jason do takowych nie należał. Codzienne rozrywki dostarczały mu wystarczającej dawki adrenaliny.
Uśmiechnął się lekko i ponownie rozejrzał po karczmie. Jego uwadze nie umknął kolejny jakże przyjemny widok blondyna w dość zredukowanym ubraniu.
-Ja tam nie narzekam. - mruknął, uśmiechając się półgębkiem.

Wkrótce otrzymała kufel pełen rumu. Upiła niewielki łyk rozkoszując się smakiem trunku. Rozsiadła się nieco wygodniej, opierając plecy o miękkie oparcie krzesła i rozejrzała wokół. W kręgu jej zainteresowań znalazło się trzech mężczyzn. Dwoje z nich siedziało przy barze i rozmawiało ze sobą. Nie wyglądali na serdecznych przyjaciół znających się od dawna ale El pewności co do tego nie miała. Pozory lubią mylić, a więc nieznajomi równie dobrze mogli znać się od lat. Jej uwagę zwrócił również złotowłosy mężczyzna, który wszedł do budynku najpóźniej. Wyglądał na skrywającego w sobie wiele tajemnic, a jednocześnie otwartego na wszelakie propozycje. Kto by pomyślał, że do miejsca, które było tak odseparowane od całej reszty świata, mogło zawitać tak wiele uroczych istot?
Zapewne gdyby była nieco bardziej towarzyska, podeszłaby do baru i wykorzystała swoją kobiecość na tyle, ile byłoby to możliwe. Być może znalazłaby nowych, serdecznych znajomych i nie musiałaby ich podziwiać jedynie z odległości. Zamyślona nieświadomie podniosła do dwóch mężczyzn przy ladzie swój kufel w geście toastu. Na jej twarzy zawitał nikły ale niemal kuszący uśmiech, kiedy przynajmniej jeden z nich spojrzał się na nią. A niech to. Złamała swoje zasady i teraz siedziała niczym ta nimfa. Pociągnęła kolejny łyk rumu i przeciągle westchnęła.

Rozglądał się dalej szukając miejsca. Na ognisko spojrzał z wyraźnym niesmakiem i nawet lekką obawą. Ogień i Ogniki nie idą w parze. Zresztą osobnik, który podróżuje w górach tak ubrany z pewnością zimno lubi. I taka była prawda. Naturalnie miał ciepłe buty i kożuch ale często je zdejmował.. Zwłaszcza na takie okazje.
Przywodził na myśl barda, albo kuglarza. Ale to pierwsze odpadało bo nie miał żadnego instrumentu. Mimo to egzotyka jego wyglądu i brak awersji do zimna, a wręcz do ciepła, przywodziła na myśl Utgard.
W końcu barman postawił przed Galdielem jego zamówienie, czyli wskazaną wcześniej... herbatę. Tak. Napar z ziół innymi słowy. Do tego dostał też sałatkę. Nie lubił jeść biednych zwierzątek, a i wiedział jak potrafią tu niekiedy wyglądać mięsne strawy.
Z takim posiłkiem odszedł od lady. Nie chciał dosiadać się do dziwnych osób, ale nie miał dużego wyboru, bo większość miejsc była oblegana albo w centrum harmidru. Dlatego przyjrzał się uważniej jakiejś kobiecie, która zamówiła rum. Pachniała wodą. Kochana woda.
Z nieśmiałym uśmiechem na ustach, Cae podszedł do niej i gestem wskazał miejsce przy stoliku jednocześnie przechylając głowę, jakby chciał spytać czy to miejsce jest wolne.

Uwagę skupił na wisiorku kompana od kufla. Nie zidentyfikował dokładnie jego kształtu, ponieważ raz pojawiał się w pełnej okazałości, znikając niezwłocznie pomiędzy środkowym a wskazującym. Niby szybko, niby powoli obracał go w palcach, kierując własną uwagę to na kawałek szlachetnego metalu, to na twarz i pozostałe części ciała nocnego. Nie do końca rozumiał powody takiego zachowania - był prawdziwie zdenerwowany bądź próbował ukryć inny rodzaj uczuć, wirujące pod ciemnymi włosami. Prawdziwy kamuflaż!
Aczkolwiek mógł przyznać jedno - posiadał naprawdę ładne, zadbane dłonie. Władał nimi także niesamowity spokój, że mały palec nie zadrżał nawet przez ułamek sekundy.
- Doświadczenie - powtórzył bez emocji. Czuł, że dawno nie używał tego słowa. Najwidoczniej mężczyzna nie podróżował aż tak wiele oraz tak nieuczęszczanymi szlakami, aby móc się przekonać o jego nikłej przydatności podczas przemierzania większości dróg. - Zupełnie nie rozumiem, kto atakuje kogoś takiego jak ty - starał się brzmieć aż zanadto poważnie, omijając pochlebne epitety.
Kątem skontrolował miłośniczkę trunków wysokoprocentowych, która, jak się okazało, podniosła swój kufel dokładnie w ich stronę. Faolán odczuł niemałe zadowolenie - zwracał uwagę kobiet (i nie tylko) nawet po nieoczyszczającej kąpieli w błocie połączonych z czterema godzinami snu.
- Co dokładnie masz na myśli? - ściszył głos, pochylając się w stronę bezimiennego. Błyskawicznie powrócił do wcześniejszej pozycji, póki co powracając na bardziej neutralny grunt. - Dokąd się wybierasz?
Siedząc tyłem do większości sali, nie zorientował się dokąd, ani kiedy odszedł półnagi blondyn. Uzyskanie większej swobody dialogu nie zasmuciło go w żadnym stopniu.

Uwadze Jasona nie uszło, że wzrok jego rozmówcy utkwił w okolicach jego szyi, doszedł do wniosku, że zapewne chodziło o wisiorek na rzemyku, do którego już tak przywykł, że nie pamięta, kiedy w ogóle go ostatnio zdejmował. Nie zdziwiłby się, gdyby okazało się, że supeł na rzemyku z czasem zdążył tak się zacisnąć i ukształtować, że zdjęcie go wymagałoby przecięcia rzeczonego rzemyka. Kryształ Wody umieszczony w samym środku wisiorka był już tak 'znoszony', że większość krawędzi niegdyś idealnego szlifu zanikła w pewnym stopniu. Nie dlatego, że kryształ był tak wiekowy, lecz dlatego, że Jason czasem nałogowo mielił go w dłoniach, odruchowo, nie myśląc nawet nad tym specjalnie.
Uśmiechnął się nieco krzywo pod nosem.
- Ci, którzy się łudzą, że mam przy sobie cokolwiek wartościowego. - bo i co takiego mógłby przy sobie mieć człowiek, który z dobroci serca oddałby ostatnią miskę ryżu? Jego urocza buźka wraz z ukrytym za nią mózgiem były jego największym bogactwem.
Jason odruchowo odwzajemnił gest dziewczyny od rumu, dodając do tego lekkie skinienie głowy.
Wzruszył ramionami na jego pytanie.
- To, że nie tylko piękne panie mogą zapewnić udany wieczór. - odparł, odprowadzając blondyna bez koszulki wzrokiem. Po chwili jednak jego uwaga ponownie skupiła się na rozmówcy.
-Gondolin. A ty? - odbił piłeczkę, popijając ze swojego kufla.

Delikatnymi ruchami rozpinał kilka guzików czerwonego odzienia, zdejmując je z ramion. Grzane wino działo jak zwykle, do tego najpewniej ktoś dorzucił kolejne kawałki drewna do kominka zamontowanego prostopadle do ściany z oknami.
- Czy tylko mi zrobiło się tak cholernie gorąco? - Ewentualnie na Calae wpłynęły jeszcze jakieś zewnętrzne czynniki, o których się nie wspominało.
Kilkukrotnie poruszył koszulą, próbując zapewnić sobie ochłodę w tych ciężkich warunkach.
- Bardziej niż o to - wskazał palcem na naszyjnik - martwiłbym się o to - dokończył płynnie przekierowując się na twarz, a usta prawie wykrzywiły się w geście półuśmiechu.
Wystarczyła niewiarygodnie krótka chwila, a nazwa tej szczególnej miejscowości wypowiedziana z ust drugiej osoby przyniosła milion i jedno wspomnienie. Ciepłe łóżko w średniej wielkości pokoju na piętrze, drewniana podłoga w odcieniach beżu, zapach kwiatów wiśni rozwijających pąki prawdziwie wiosennym popołudniami, głos ojca, dyskutującego z matką na tematy będącymi zbyt trudnymi dla pochodzących spoza kręgu szlacheckiego... Ba, nawet wszystkie dobre chwile z siostrą mózg przyciągał z odmętów pamięci z identyczną skutecznością, co magnes opiłki żelaza. Pomimo prawdziwego dobra zawartego we wspomniach,dczuwał dziwny smutek. Pomyślał sobie, że wiedza o istnieniu tej krainy w nieformalny zobowiązała go do dzielenia się serdecznością z obcymi.
Wyrwał się z zamyślenia, przejechylając spory łyk z kufla.
- Czego w moim domu szukają ludzie twojego pokoju? - uniósł brew nieco w górę, szczerze zaciekawiony. - Cel od dawna mi ucieka, więc wędruję donikąd. Wyłącznie od czasu do czasu próbuję zapewnić sobie udany wieczór.
Los naprawdę podawał okazję do spędzenia sympatycznego spędzenia czasu we właściwej oprawie estetycznej. Czego chcieć więcej?

Dopiero po chwili zorientowała się o swoim geście. Zmieszała się nieco, ale nie miała okazji się tym dłużej zamartwiać, gdyż zaraz podszedł do niej złotowłosy mężczyzna. Ubrany był dość niecodziennie, od pasa w górę odsłaniając nagie ciało. W rękach trzymał kubek z herbatą i miskę sałatki. Całkiem nieoczekiwany wybór w takim miejscu. Przechylił głowę pytając się o miejsce bez słów. Zdziwiła się, że nie zagadnął jej. - Wolne. Możesz usiąść - powiedziała w odpowiedzi na jego nieme pytanie. Wyglądała jakby nie miała żadnych emocji. Nieobecne oczy i lekko rozchylone usta. Żaden uśmiech się nie zakradał na jej twarz.
Spojrzała na swojego towarzysza. Na dobrą sprawę, miał w sobie coś intrygującego, choć mógł uchodzić za dziwnego. Jakoś nie pasował do tego miejsca. I nie odzywał się nawet słowem, co też nawet nieco ją zirytowało. Kiedy się przysiada do nieznajomej kobiety, wypadałoby zapytać chociaż jak ma na imię, a nie oczekiwać, że to ona podejmie rozmowę. - Smacznego - rzuciła jakby od niechcenia, upijając łyk swojego trunku.
Nagle zrobiło jej się ciepło i zdjęła kurtkę z ramion. Powiesiła ją na oparciu swojego krzesła i rozejrzała się po pomieszczeniu. Obecni na sali wydawali się żyć w swoich własnych światach. Do reszty pochłonięci swoimi sprawami nie zauważali niczego poza tym.