Droga zajęła im zadziwiająco sporo czasu. Nie sądził, że zagłębił się tak daleko w las idąc tropem zwierzyny. Otaksował wzrokiem budynek. - Nic się tutaj nie zmieniło - pomyślał. Rzeczywiście ostatni raz odwiedzał Dianę jakieś dwa lata temu... Jak nie więcej!
Podprowadził konia do stajni i pomógł Is zsiąść. Następnie wprowadził go do środka i dał wody. Z pomocą Wilczycy zabrał jej najpotrzebniejsze rzeczy - jako że ona jeszcze nie mogła nosić - i wyszedł przed budynek.
- Ciekawe co u niej słychać. Nie byłem tutaj dobre dwa lata. Zatrzymujemy się u niej na noc..? - zapytał ruszając w stronę głównego budynku...

W trakcie podróży miała czas dojść do siebie. Było jej o wiele lepiej, ale nadal jeszcze zmieniała opatrunek i nie przyjmowała wilczej formy. Aż ją wszystko świerzbiło. Chciała zrzucić ludzką skórę. Miała jej dość!
Gdy Betty została w stajni i poszli do karczmy, usiadła przy ladzie, wychylając się wgłąb.
- Diaaaaanaaa! To jaaaa! - krzyknęła jakby to wiele miało tłumaczyć i spojrzała wesoło na Harmonda.
- Bywam tu dość regularnie... I tak.. chętnie zostanę na noc - powiedziała wesoło, ale nie dlatego, że oznaczało to łóżko, tylko dlatego, że oznaczało to wylegiwanie się przy kominku, albo zabawę z jej zwierzakiem.

No proszę. I one się znały. Może to i dobrze...
Usiadł obok Is i oparł się łokciami o blat.
- Też chętnie prześpię się w wygodnym łóżku po tych wszystkich... Zabawach - uśmiechnął się. Zostało czekać na Dianę.
Jego wzrok spoczął na jakiejś dziewczynie siedzącej po drugiej stronie lady. Nie robił tego świadomie. Jego wzrok był zamglony, po prostu się zamyślił. Ot zawiesił się, jak kiedy człowiek zatraca się w swoich myślach i zapomina o całym świecie.
Nad czym tak myślał..? Skomplikowane...

/kiedyś po fabule w stajni/

Miotała się po kuchni, gdy usłyszała znajomy głos wołający ją z karczmy. Wytarła ręce i natychmiast pobiegła wesoło tuptając do głównej izby.
Widząc Isabett i Harmonda razem nieco się zdziwiła.
Wskoczyła na stołek wesoło i natychmiast się do nich nachyliła.
- Isi, Harmuś, słoneczka moje, a wy tu tak razem? Znacie się? Coś do jedzonka? A może pokój? ... Wspólny? - była spostrzegawcza no i miała zadatki na swatkę, więc trajkotała radośnie i zarzuciła ich pytaniami, na koniec uśmiechając się słodko i niewinnie.
- A... przy okazji.. poczta do ciebie Harmi - powiedziała kładąc listy przed facetem.
- No a co do ciebie Is... twój zwierzak trochę płochliwy ale się przyzwyczaja - dodała radośnie.

Isa zanim skupiła się na Dianie, zobaczyła, że Harmond odleciał. Ludzie.. typowe.. Patrzył w stronę.. O. Jakiejś laski. Może dla Isy nie było to problemem bo była ufnym stworzeniem i wiedziała, że Harmond nie może mieć przecież złych zamiarów. Ale gdy wydało jej się, że lafirynda spogląda na niego zainteresowana, ona wystrzeliła od lady do swego towarzysza. Chwyciła go ręką za kołnierz i przyciągnęła całując go bardzo namiętnie i drapieżnie tak by tama dziołcha to widziała. Patrzyła na nią przy tym kątem oka.
To chyba też odpowiadało na pytanie Diany.
- Wspólny - na wszelki wypadek dodała jednak po pocałunku, oblizując się i znów wskakując na stołek przy ladzie.
- Krwisty stek i mleko proszę. A potem zajrzę do Jagody - uśmiechnęła się radośnie.

Z zamyśleń wyrwał go pocałunek. Bardzo przyjemny pocałunek. - T..tak - rzucił do Diany bez znaczenia i składu. Jakby miała to być odpowiedź na wszystkie pytania. Przesunął rękę i ujął dłoń Wilczycy leżącą na ladzie.
- Cześć Diana, miło Cię znowu zobaczyć - odpowiedział już całkiem przytomnie odwzajemniając uśmiech. - No znamy się od niedawna i poprosimy pokój na jedną noc - dodał przerzucając wzrok na Is.
- Dla mnie ziemniaki z pieczoną wołowiną, kiszone i kufel piwa jęczmiennego - zamówił to co zawsze. Diana wiedziała, że to stały i niezmienny posiłek jaki zamawiał u niej. Nigdy go nie zmienił, nigdy nie zamówił niczego innego. Najlepsze jedzenie na świecie.
Kiedy podsunęła mu kopertę, zmarszczył brwi i wyjął kartkę. Hmm ciekawa propozycja. Będzie musiał to przemyśleć. Złożył kartkę na pół i położył przed sobą, nie chowając do koperty. Celowo tego nie zrobił.
- No a mów co tam u Ciebie słychać..? Dwa lat przeszło mnie nie było - zapytał Dianę ciekawy...

Wpatrywała się w Isabett całującą Harmonda z rosnącym rozbawieniem i zaciekawieniem, jakby stało się coś na co czekała, albo co sama sobie przewidziała.
- No no kochanieńka, winszuję - powiedziała wesoło i mrugnęła do niej z aprobatą.
Ciekawe czy facet wiedział w co się wpakował?
- To weźcie sobie dwujeczkę w takim razie, po zniżce naturalnie! A jedzonko na mój koszt, niech stracę! Tyle mi pomagacie, że jesteście jak rodzina dla mnie! - powiedziała radośnie ćwierkając i znikając po chwili w kuchni.
- A u mnie dobrze złociutki, dobrze - dało się słyszeć trzask garnków i noży, gdy krzątała się po kuchni.
- Mam nowego ochroniarza, który pomaga mi tu w pracy.. - chwila ciszy, gdy przygotowała jedzenie.
Po jakimś czasie wróciła z talerzami i kuflami. Postawiła je przed nimi i uśmiechnęła się.
- Harmond przed chwilą mi przyniesiono jeszcze jeden list do ciebie - powiedziała wręczając mu dziwnie drogą i piękną kopertę.

Dwujka? To był pokój dla dwóch osób.. mały acz przytulny.. i z balią wody o ile pamiętała jak ostatnio tam nocowała, gdy wszystkie inne pokoje były zajęte.
Uśmiechnęła się wesoło i zaczęła pochłaniać stek, popijając go mlekiem z cichymi westchnieniami radości i zaspokojenia.
- Dzięki, jesteś kofana - powiedziała z pełnymi ustami i wcinała dalej.
Spojrzała na kolejny list i na Harmonda. Jeden z listów pachniał dość kobieco.
- Czo tam maf? - spytała go zaciekawiona ze śladem po mleku przy ustach.

- Dzięki - krótko za posiłek. Zmarszczył brwi. - Kolejna oferta - pomyślał i odebrał go. Było ciekawie. On także znał ten pokój, niekiedy w nim sypiał odwiedzając karczmę. Wziął kawałek ziemniaka i mięsa powoli przeżuwając. Otworzył zdobną kopertę i wyjął papier - zdobny papier. Już miał zacząć czytać, kiedy odezwała się Is. Spojrzał na nią i roześmiał się. Przesunął kartkę z propozycją ochrony w stronę Wilczycy i kciukiem otarł jej kącik ust.
- Nic ciekawego. Propozycję ochrony wioski jakiejś szlachcianki, w której podobno mieszkają praktycznie same kobiety - odpowiedział na pytanie i wrócił do tajemniczego listu.
Gdy zaczął go czytać, właśnie brał do ust kolejny kawałek mięsa. To co wyczytał... Aż zakrztusił się z wrażenia. Dopiero interwencja jego Wilczka sprawiła, że znów swobodnie odetchnął. Nie spodziewał się tego. On Władcą Ludzi, taki prosty człowiek..?
Przesunął otwartą kartkę w stronę dziewczyn i chwycił kufel.
Musiał się napić.
Opróżnił go w całości. Coś takiego, on Władcą. Nieprawdopodobne. Jednak nie zamierzał sprzeciwiać się woli ludu, który go wybrał. Odstawił kufel i spojrzał kolejno na Dianę i Isabett...

Wpierw przeczytała pierwszy list i kiwnęła głową unosząc brwi. Ciekawe, ciekawe. Uśmiechnęła się nawet lekko.
- Nie umiałabym żyć przywiązana do jednego miejsca chyba... Znaczy mogłabym spróbować, ale nie wiem jak by się to skończyło - zaśmiała się na myśl o "udomowieniu wilka".
Niestety zaraz musiała to odszczekać. Poklepała krztuszącego się Harmona i to tak solidnie. Potem spojrzała na drugie pismo i... Ona również zakasłała dość konkretnie, a stek z trudem przeszedł przez gardło.
- JESTEŚ K..KRÓLEM? - pisnęła z niedowierzaniem i zdziwieniem... no i podziwem i szacunkiem jednocześnie.

Ona zrobiła minkę podobną do Is. Rozejrzała się też szybko i uciszyła ją.
- ĆŚŚŚŚ! Idźcie może lepiej do pokoju.. - wydukała tylko i wlepiła wielkie oczęta w Harmonda.
O raju. Nowy władca ludzi. W jej karczmie. Ha! A to ci numer. A nie. To Harmond przecież. Nie.. Władca Ludzi teraz.. O rety jakie to skomplikowane!
No to chyba skończy się odbieranie mu poczty, przekazywanie zleceń itd. No a co z Is? Ojoj i kto jej będzie mięsko dostarczał? Smutne, smutne...

No dobra może i ma zostać królem, ale nie zamierza zapominać o starym życiu... Przynajmniej nie w części.
- Też w to jeszcze nie wierzę - odpowiedział Is i przerzucił wzrok na Dianę.
- Chyba tak będzie najlepiej. Dzięki za wszystko i ie przejmuj się. Zawsze kiedy pojawię się w okolicy to na pewno odwiedzę Cię - uśmiechnął się i wstał. Złapał Wilczycę za rękę i pociągnął za sobą, bo chyba jeszcze była zdziwiona faktem, który przeczytała...

zt.

Uśmiechem odprowadziła ich aż do schodów, po czym zniknęła w kuchni zajmując się swoimi pracami. Zastanawiała się przy tym, jak to teraz będzie wyglądało.
To musiało być dziwne... nagle zostać Władcą. Ona by tego nie chciała. Brakowałoby jej życia w tej karczmie, oj brakowałoby.

z/t

Wróciła z kuchni do głównej izby i zaczęła się krzątać. Sprzątała, wycierała, polerowała, układała i ogólnie bardzo solidnie wyczyściła całą karczmę przed otwarciem.
Kiedy wszystko było gotowe wróciła za ladę i zadowolona czekała na klientów. Polewała im trunku, szykowała śniadania lub przekąski i cały czas wesoło nuciła pod noskiem.

Lekko i swobodnie nucąc pod nosem szedł uliczką wzdłuż karmy. Niebieski popadający w turkus płaszcz kołysał się przy każdym kroku Scamandera kiedy ten unosząc wzrok dojrzał w końcu niecodzienną nazwę zajazdu. - Mały Pony - chłopak smakując nazwę pod nosem lekko przechylił głowę w bok. - Chyba pora na kawę - na chwilę przystanął i postawił ciężką drewnianą walizkę przy swoim boku aby zacząć przeszukiwać kieszenie za miedziakami. Cóż w końcu nikt nigdy niczego za piękny uśmiech nie sprzedawał. Roztrzepany jednak Newt nie zauważył faktu, że pocierając paznokciami piegaty policzek zostawił na nim lekką smugę fioletowej maści na oparzenia po zaskrońcach. - Cóż.
Zadowolony z siebie na widok kilku moment mocno zacisnął je w pieści i znów unosząc walizkę skierował się do głównych drzwi, by tam za ladą dojrzeć Chimerę ? Wesołe ogniki zapłonęły w oczach młodzieńca jak na zawołanie, kiedy przepychając się przez poranny tłum w końcu dopchał się do lady. - Witam piękną Panią ! - przywitał się radośnie i rozsiadł na jednym stoliku barowym. Walizka jak zwykle bezpiecznie wylądowała na kolanach. - Mogę poprosić kawy ? - usta Newta wygięły się w ciepłym uśmiechu.

Wędrowała już tak długo, że była konkretnie zmęczona. Postanowiła zatrzymać się w jakiejś gospodzie lub karczmie, coś zjeść i może się przespać. No i poszukać jakiegoś zajęcia.
Akurat, gdy o tym myślała, trafiła na karczmę o niezwykle uroczej nazwie! Pisnęła radośnie i pospieszyła do środka.
- Dzień dobry! - Powiedziała wesoło i melodyjnie na wejściu, po czym pospieszyła do lady, gdzie usiadła na stołku i obdarzyła karczmarkę radosnym, perlistym uśmiechem.
- Poproszę kotlety mielone, naleśniki, buraczki i.. o i sernik! - Zaczęła wyliczać z zaciekawieniem przyglądając się menu, jakby pierwszy raz widziała niektóre potrawy.

Czy ktoś właśnie raczył wypowiedzieć słowo sernik ? Chłopak uśmiechnął się na myśl o delikatnym i puszystym cieście. W jego żołądku lekko zabulgotało jednak w takim gwarze, jaki obecnie panował w karczmie było to nie możliwe do usłyszenia. - Oh tak sernik to zdecydowanie dobry pomysł - uśmiechając się radośnie , zerknął na właścicielkę dość nietypowego zamówienia. Malutkie i urocze stworzenie o ślicznym spojrzeniu. - Ale żeby sernik z burakami mieszać ? - zdziwiony uniósł brew - Tosto profanacja ! - śmiejąc się z własnego dowcipu i do uroczej nieznanej mu jeszcze damy znów odwrócił się twarzą do blatu oczekując zamówionej kawy.

- Witam! Już podaję złociutcy - powiedziała radośnie i poczęła się krzątać za ladą.
Biegała do kuchni i z powrotem.
W międzyczasie na ladzie pojawiła się kawa, kotlety i po kolei reszta zamówienia Arielli. Zanosiła też zamówienia do innych klientów siedzących w karczmie.

Spojrzała na mężczyznę, który siedział obok i skomentował jej wybór. Zdziwiła się.
- Mieszać? Nie! Wszystko trzeba jeść osobno! By lepiej czuć smak! - Zaśmiała się wesoło i faktycznie. Wpierw zjadła kotleciki. Popiła wodą, którą też zamówiła. Następnie buraczki. Znów wypłukane. Pochłonęła je bardzo szybko i wzięła się za naleśniki.
W jej plecaku na kolanach nagle coś zaczęło się ruszać, ale Ariel nie zwracała na to najwyraźniej uwagi. Napakowała sobie mnóstwo jedzenia i żuła z rozanielonym wyrazem twarzy.

Słysząc słowa młodziutkiej kobiety zacmokał z podziwu i pokiwał głową na znak aprobaty. - Absolutnie popieram - odparł lekko i wtedy jego nos musnął lekko metaliczny i głęboki zapach kawy. - Oj tak, tego mi brakowało - oblizując usta ujął w dłonie filiżankę i począł powoli dmuchać na napar, by delikatnie go skosztować. - Jest przepyszna - skinął głową w stronę karczmarki. - Droga damo, również pozwolę sobie skusić się na twój sernik - uśmiech nie schodził z twarzy zoologa, kiedy ten dojrzał szeleszczący i żyjący własnym życiem plecak nieznajomej. Jego serce zabiło szybciej. W tak małym schowku mogło kryć się jakieś zwierze ? Co nie ? Iskierki zapłonęły w oczach Scamandera. Musiał wykorzystać taką okazję.
- Pani pozwoli, że ośmielę się zapytać - unosząc wzrok znad filiżanki zapomniał o takcie jakim byłoby w tym wypadku przedstawienie się. - Ale czy ktoś w Pani plecaku nie próbuje uciec ? - chichocząc obniżył wzór na wyżej wskazany przedmiot.

Bez słowa przekroiła an pół spory kawał sernika, który postawiła przed nią Diana. Nadal wcinała naleśnika, ale ręką wskazała że prosi o jeszcze jeden talerzyk i Diana jej go podała. Ariel przerzuciła zgrabnie widelczykiem pół sernika na nowy talerzyk i podsunęła siedzącemu obok Newtowi.
Następnie przełknęła wreszcie ostatni kęs naleśnika i popiła wodą.
- Pychota - powiedziała radośnie i z ulgą.
Jednak na pytanie towarzysza posiłku spojrzała na kolana i zaśmiała się lekko.
- To Diana. Pewnie też jest głodna - powiedziała i jak na potwierdzenie jej słów, z plecaka wydobył się dziobak.
Zwierzę rozejrzało się uważnie, a następnie spojrzało na Ariel i łapkami wspięło się do pionu po niej by szturchnąć dziobem jej brodę.
- Już ci daję - powiedziała dalej rozbawiona i wyjęła pudełko z robakami, które następnie zaczęła podawać dziobakowi bez najmniejszego obrzydzenia na twarzy.

Zapach świeżo pieczonego sera i wanilii cudownie drażnił nos Newta. Chłopak skinął głową w podzięce i oczywiście prezent przyjął, jednocześnie pośpiesznie zgarniając z kubka na ladzie świeży widelczyk.
Oderwał kawałek ciasta widelczykiem i szybko włożył go do ust. Nie zawiódł się. Ciasto było jeszcze ciepłe i wspaniałe w smaku. Z zadowoleniem przełknął jednak wtedy po raz kolejny jego uszy musnął delikatny głos nieznajomej. - Dziękuję za sernik - uśmiechnął się promiennie, lecz wtedy począł ponownie obserwować plecak dziewczyny, z której po chwili wydobyła się para szklistych jak paciorki oczu i dziób. Uśmiech zoologa gwałtownie się rozszerzył, kiedy dojrzał dziobaka w całej swojej okazałości. - Dziobak ?! W dodatku udomowiony ? - jego wyraźnie zainteresowany sprawą głos kipiał wręcz dziecięcą ekscytacją. - Jak to osiągnęłaś ? Słyszałem, że są często kapryśne - oczy zoologa również były w tej chwili niczym otwarta księga. Kipiały chęcią zdobycia informacji i podekscytowaniem.
Dopiero po chwili kiedy zainteresowany wyciągnął dłoń w kierunku dziobaka , zwyczajnie ciekaw jak zainteresuje musiał sobie przypomnieć o zapomnianych zasadach taktu i jakiegokolwiek kulturalnego wychowania. - Wybacz ! - śmiejąc się lekko uniósł dłoń w kierunku kobiety. - Nie wypada bym tak wypytał damę bez podstaw - jego ciemne zielone oczy lśniły żywo - Newt Scamander

- Wołałaś..? - Na "Diana" odwróciła się, ale widząc dziobaka i słysząc, że nazywa się Diana... Parsknęła śmiechem rozbawiona i dalej się śmiejąc poszła do kuchni.
Dało się jeszcze słyszeć jej zabawne komentarze i rozbawienie, gdy przygotowywała jakiś posiłek dla klienta.

Jakby słowa Newta ją sprowokowały, Diana-dziobak otworzyła dziobek i... złapała Ariellę za włosy ciągnąc ją lekko.
- Auć! Już już! - Szybko podała dziobakowi garść robaków, którą ta zaczęła z zadowoleniem wcinać, puszczając zmaltretowane włosy syreny.
- Udomowiona? Syreny nie udomawiają zwierząt tylko się z nimi przyjaźnią. Tak się składa, że byłam dla Diany zastępczą mamą i wszędzie za mną chodzi, więc podróżuje ze mną - powiedziała z uśmiechem do mężczyzny.
Następnie spojrzała na jego dłoń i z wesołym uśmiechem schwyciła ją w swoją.
- Ariella Samaki. Bardzo mi miło Newt! - Powiedziała wesoło.

Nagle zdała sobie sprawę, że musi iść. Wstała szybko, zapłaciła i wyszła.
z/t