Siedziała w kącie by nie wchodzić z miejscowymi w interakcje, kosz trzymała na kolanach, przytulony do siebie. Czekała dośc długo. W sensie jedną noc musiała przekimać się gdzieś, by wrócić kolejnego dnia. Ale opłaciło się. Shader pojawił się w drzwiach karczmy. Ogarnęła ją dzika radość ("dzika" ha ha) chociaż nie potrafiła zrozumieć dlaczego.
Pomachała mu ręką bardzo intensywnie, jak tylko wzrokiem zahaczył o stronę, gdzie siedziała. Odchyliła lekko kaptur by wyjrzeć spod niego i obdarzyć mężczyznę radosnym uśmiechem - wyjątkowo radosnym mimo zmęczenia.

Dostrzegając ruch z boku skupił się na tamtej stronie. Jakaś niewielka zakapturzona sylwetka machała w jego stronę i kiedy drobna dłoń sięgnęła po krawędź materiału ukazując rysy twarzy, Shader lekko skinął głową na znak, że ją zauważył i rozpoznał. Nie podszedł jednak od razu, jeszcze przez chwilę wodząc wzrokiem po pomieszczeniu chciał sprawdzić czy ktoś jeszcze zainteresował się zachowaniem dziewczyny. Gdy nikt nie wydał mu się podejrzany ruszył w stronę Isy. Dosiadłszy się do niej wbił w nią uważne spojrzenie.
- Długo musiałaś czekać? - nie, żeby Shader specjalnie mocno o to dbał, bo chyba gdzieś po drugim dniu od spotkania kobiety właściwie zaczął wątpić, aby ta faktycznie zdecydowała się uciec. A tu.. proszę?
- Jeszcze nie rozmawiałem z właścicielką. Orientujesz się może czy jest gdzieś w pobliżu? - dopytał poświęcając tej kwestii złudnie więcej zainteresowania. Podejrzewał, że skoro na niego czekała, to może lepiej orientuje się w tym, kto w tym przybytku rządził.

Pytanie Shadera odebrała jako troskę o jej osobę, więc zarumieniła się lekko i uśmiechnęła ciepło wzruszona tym.
- Nie, nie. Wczoraj przyjechałam... Dziewczynkom dobrze zrobiło świeże powietrze - powiedziała cicho i odchyliła lekko wieko koszyczka, w którym dwa szczeniaki spały smacznie, wtulone w siebie.
Na pytanie o Dianę, uniosła głowę i rozejrzała się.
- Jeśli nie ma jej tutaj, to zapewne nie ma jej też w kuchni bo co chwile zagląda. Zapewne jest z tyłu w stajniach albo oprowadza gości po pokojach... acz najpewniej w stajniach. W sumie też musiałabym tam kiedyś zajrzeć... trzyma tam znalezionego przeze mnie stworka - na jej ustach nadal błądził lekki uśmiech, zwłaszcza gry nieobecnie nieco muskała palcami sierść córek.

W pierwszej chwili nie zrozumiał czemu policzki kobiety nagle przyozdobił rumieniec. Plątanina przypuszczeń i wniosków przebiegła mu przez głowę i nawet, kiedy wydawało mu się, że trafił ze swoimi domysłami, to w kolejnej chwili, w momencie, jak już chciał pochwycić myśl, dostrzegał jej pewnego rodzaju nielogiczność. Krzątał się trochę w tym, błądząc wzrokiem po twarzy Isy, co trwało ledwie parę sekund, bo ta postanowiła się odezwać. Czyżby..? W nagłym olśnieniu uniósł tylko brew nie zdradzając własnego zakłopotania tym, że kobieta naprawdę mogła być pewna, że aż do takiego stopnia obchodziło go jej dobro. Spojrzał do kosza, a kiedy ujrzał szczenięta..
To był rzadki widok. Praktycznie niespotykany. Mało kto mógł pochwalić się tym, że widział Zwierzara, który po prostu się nad czymś.. rozczulił? Mężczyzna rozchylił wargi ściągając brwi, zaś z jego ust wyrwało się niekontrolowane westchnięcie zachwytu. Pochylił się momentalnie mocniej w stronę kobiety i kosza unosząc dłoń, aby ostrożnie wsunąć ją do środka i delikatnie przejechać po sierści maluchów. Nie wybudził sióstr, ale Isa mogła dostrzec, jak wiele czułości włożył w ten pozoru nieistotny gest. Bardziej otarł dłonią o wnętrze kosza, by pozostawić w nim swój zapach, który młode, gdy się tylko obudzą, będą mogły chociaż odrobinę poznać. I ich woń, choć ulotna, została na rękawie koszuli mężczyzny. Cofnął dłoń, kiedy Isa postanowiła pogłaskać córki.
Chyba nawet nie słuchał jej, kiedy mówiła o Dianie, bo kiedy w końcu oderwał wzrok od młodych zamrugał, próbując sobie przypomnieć to, o czym ta właśnie mu powiedziała. Istotniejsze było to, że wyłapał jedno słowo. Klucz.
- Kiedyś? - czemu nie teraz?

Na początku, gdy mężczyzna sięgnął ręką do koszyka mógł... cóż... jak to kot... wyczuć wilka. Oczy Isy stały się wilczy, a rozchylone wargi odsłaniały lekko kły. Z głębi gardła wydobyło się ostrzegawcze warczenie typowej matki, jednak widząc jaki jest delikatny i że nie chciał zrobić nic złego, natychmiast się rozluźniła i uśmiechnęła ciepło, zadowolona obserwując ruchy Shadera i swoje dzieci.
Jego pytanie nieco ją zbiło z tropu.
- Em... no.. nie wiem... w sumie... mogę teraz... Ale nie chcę ci sprawić problemów, jakby ktoś cię ze mną widział i miało to ci sprawić kłopoty - powiedziała niepewnie.
Nie chodziło tylko o Harmonda. Miała nadzieję, że da jej nieco czasu itd. Ale była mimo wszystko jego żoną.. nie była typowo anonimową personą...

Widząc wilcze kły, Zwierzar znieruchomiał. Pantera od razu nastroszyła się i ułożyła po sobie uszy tnąc wściekle powietrze, niemniej człowiek pozostał w bezruchu. Przez moment. Gdyby warknęła na niego z każdego innego, dowolnego powodu a między nimi nie było koszu z młodymi, bardzo szybko skończyłoby się to walką. Shader nie pozwalał komukolwiek traktować się w taki sposób, ale, kto jak kto - rozumiał czemu kobieta tak postąpiła. Rozdzielając jego reakcję na kolejne elementy dało się zauważyć, że jednocześnie szanował jej zachowanie: wszak na chwilę zaprzestał swoich działań, ale i kpił z samej kobiety, nie widząc w niej większego zagrożenia dla siebie, kiedy to zdecydował się na kontynuację pieszczoty.
Rozciągnął wargi w rozbawionym uśmiechu, kiedy powiedziała, że nie chciała mu sprawiać problemów. Cóż, na to chyba jednak za późno? Kiedy zaoferował się, że zapewni jej dach nad głową, to gdzieś nad ich głowami zaświecił istny neon mówiący: nie rób tego, kretynie. Wzruszył ramionami będąc istną przeciwwagą dla jej zmartwienia.
- Masz tutaj dwa powody do zmartwień. O mnie się nie martw - wstał w końcu, uznając, że nie ma co tracić czasu na dalszą pogawędkę, skoro Isa tak bardzo bała się, że ktoś mógł ją zobaczyć. A skoro się bała.. - Porozmawiam z Dianą innym razem. Teraz chodźmy - zdecydował nie mając ochoty narażać śpiących szczeniąt na większe ryzyko, niż już teraz były narażone. Spojrzał tylko w stronę baru i zaraz odwrócił się w stronę drzwi. Cóż. Przynajmniej już teraz wiedział, jak dotrzeć do tej Karczmy.

Zerwała się szybko i podniosła nie taki lekki kosz z córkami, który naturalnie znów zamknęła. Nie ukrywała ulgi na wieść, że stąd idą.
- Dziękuję ci - powiedziała z wyraźną wdzięcznością w głosie.
Ruszyła z nim też do swojej klaczy stojącej przy płocie. Wskoczyła na siodło, stawiając koc przed sobą i trzymając go porządnie. Zerknęła na Shadera. Jej klacz była wytrzymałym koniem. Mogła nieść ich oboje.
- Chcesz jechać za mną? - spytała wskazując miejsce w siodle ciut nieśmiało ale i ze świadomością, że będzie im łatwiej i szybciej w ten sposób zapewne.
To nie tak, że czułaby się pewniej, czując za sobą kogoś kto działał na nią uspokajająco i dawał poczucie bezpieczeństwa.

Zwierzar nawet nie kwapił się z tym, by zaproponować kobiecie pomoc z przeniesieniem kosza, najprawdopodobniej dalej mając jej za złe to, że ośmieliła się pokazać mu kły. Lub pozwalał jej w spokoju spełniać swoje matczyne obowiązki i nie drażnić kobiecych instynktów. Wstał jednak chwilę przed nią i szedł obok, zasłaniając ją własnym ciałem przed ewentualnymi, ciekawskimi spojrzeniami gości Karczmy, aby uniknąć możliwości rozpoznania Isy.
Wychodząc z nią z karczmy przystanął przy klaczy, którą dobrze rozpoznał. Uniósł brew słysząc propozycję Wilczycy, a potem tylko skinął głowę. Poklepał klacz po karku i podszedł bliżej do zada zaraz wskakując na grzbiet. Isa mogła poczuć, jak przesuwa się bliżej niej. Ocierając się o kobietę ta mogła poczuć jego ciepły oddech na własnym karku; obejmując ją wyciągnął ręce przed siebie i chwycił za lejce. Ruszyli w stronę lasu.

zt 2