No tak... Zdziwił się trochę, teraz sobie przypomniał. Ostatnim razem widział zwierzara w ludzkiej postaci, który po chwili zamienił się w niedźwiedzia i go zaatakował. Wtedy ledwo wyszedł ze starcia z życiem. Tutaj zapowiadało się dobrze... przynajmniej na początku. Przekręcił głowę, przyglądając się całej sytuacji.
- Wierz mi, przeżyłem z rodziną 16 lat i tyle mi wystarczy - odpowiedział chowając miecz i ruszył w poszukiwaniu łuku. Kiedy się wyłoniła zza konia, zmierzył ją krytycznym wzrokiem i przeniósł go na twarz dziewczyny. Uśmiechnął się.
- Hary Skylar - uścisnął jej dłoń i przyciągnął bliżej siebie. - Przy tym spłoszyłaś moją zdobycz - spojrzał jej prosto w oczy. Ponownie się uśmiechnął i oddalił jak gdyby nigdy nic, zawieszając łuk na ramieniu.
- Skoro nie chadzasz z rodzinką, to poza gonitwą za sarną, co jeszcze robisz..? - zapytał...

~mrrr~

- No ja z moimi też dobre naście lat spędziłam.. - mruknęła wspominając ten horror z lekkim dreszczem. Wszyscy nad nią skakali.. masakra.
Zachwiała się lekko, gdy pociągnął ją bliżej, ale szybko złapała balans. Przechyliła lekko głowę marszcząc nosek i spoglądając uważniej na człowieka.
- Ja tobie?! Poruszam się delikatnie i z gracją jak gazela! Nie płoszę zwierzyny... To ty spłoszyłeś moją sarnę - wsparła ręce na biodrach stając w trochę prowokacyjnej pozie, jakby chciała pokazać, że staje twardo przy swoim.
Szybko, jednak jej przeszło i uśmiechnęła się ponownie dziarsko i zadziornie. Przeczesała włosy rękoma i związała je rzemykiem.
- Bo ja wiem.. Najczęściej albo poluję i szukam obecności rzadkich zwierząt, albo opycham je, lub to co z nich zostało w karczmach, u garbarzy i handlarzy. I tak po wszystkich sferach... Ciągle w biegu - uśmiechnęła się zadowolona wyraźnie z takiego niebezpiecznego, niewygodnego życia...
Betty parsknęła i podreptała bliżej swojej pani, ale po chwili zatrzymała się i zaczęła skubać trawkę.
- A ty? - zapytała ciekawie, podchodząc bliżej niego i przechylając się w bok tak, jakby chciała zajrzeć do jego myśli. Wyglądała dość niewinnie.. jak ciekawski szczeniak.. no i znów wygląd kobiety trochę się z tym gryzł.

- Raczej Twoje nagłe pojawienie się spłoszyło ją - odpowiedział i rozejrzał się dookoła. Zrobili małe pobojowisko, a on musi szukać śladów...
Przykucnął i uważnie przyglądał się śladom.
- Mamy coś wspólnego ze sobą... - zauważył, łapiąc trop. Powoli ruszył nim, dając znak aby i Is ruszyła za nim. - Zazwyczaj najmuję się u ludzi, którzy boją się wejść do lasu i zdobyć jakąś skórę. Najmuję się jako myśliwy albo najemnik, nie interesują mnie zbytnio cele i przyczyny zlecenia. Szukam jelenia, a ta Twój obiad zmylił mi trop, teraz muszę szukać go na nowo - nie próbował nawet prosić ją o pomoc. Jeszcze wyszedłby na kogoś, kto nie potrafi sobie poradzić...

Wędrował przez puszczę od dwóch dni, poszukując istoty zwanej "Pradawnym Strażnikiem". Na noc rozbijał przytulny obóz i grzał przy ogniu uzupełniając dziennik, a za dnia przyglądał się zwierzętom i zbierał napotkane zioła. Nigdy nie wiadomo, co akurat się przyda. Ostatni ze swojego rodzaju... Na pewno ma wiele do powiedzenia. Oczywiście, jeżeli nie postanowi zrzędzić, starożytnym stworzeniom podobno często się to zdarza. Właściwie, to ja mam niecałe sto na karku, a czasami zrzędzę. Z zamyślenia wyrwał go niezbyt przyjemny dźwięk, który raczej nie mógł zwiastować niczego dobrego. Thomas sięgnął do kuszy umocowanej przy podróżnej torbie i nie przerywając marszu naciągnął broń. Przy okazji rozejrzał się za najlepszym drzewem, na które mógłby wejść podczas ewentualnej ucieczki. Wyszedł zza krzaków i zobaczył dwoje ludzi... no, i ten brzydki cień, ale zacznijmy od przyjemnych rzeczy.
- Dzień dobry - powiedział wesoło do obecnych, przyglądając się bestii. - Brzydal z niego, prawda? Pewnie nie będzie chciał nawet negocjować...
Wolną ręką dyskretnie sięgnął w stronę bełtów, aby w razie potrzeby pomóc napotkanym(oraz sobie) strzałem w psa.

- Phi.. - prychnęła nadal uważając, że to nie jej wina, że się spłoszyła. Po prostu zdziwiło ją zobaczenie człowieka na jej drodze.
Coś wspólnego? Zrobiła wielkie gały i wlepiła je w mężczyznę. A to ci nowość... Chociaż w sumie...
- Coś w tym jest. Słuchaj piękny.. to że jestem wilkiem nie znaczy, że jestem prymitywem... to nie był mój obiad, tylko mój zarobek, bo sprzedałabym go do jakiejś gospody i byłoby na mleczko oraz ciastka - powiedziała robią nagłe minkę rozanieloną i zmieniając ton głosu na słodki głosik kiedy rozmarzyła się o mleku i ciasteczkach. Uwielbiała!
No ale na tym się rozmowy skończyły bo oto pojawił się... co to takiego? A następnie jakiś osobnik.. śmierdział jak szlachetny. Jednak ten czarny stwór był zagrożeniem.
Było dwój facetów z bronią dystansową, więc uznała, że będzie w tej formie zbędna. W jednej chwili obaj mężczyźni byli w towarzystwie pięknej kobiety, a w następnej ubranie się darło, szwy puszczały, kły wyrosły, pazury orały ziemię, a dziki skowyt poniósł się echem po lasach.
Na przeciwko cienia, obok człowieka, stanął wielki i masywny wilk. Dziwne, ale gdy na niego wpadała nie wydawała się tak groźna. Teraz futro było nastroszone, kły na wierzchu. Kłapnęła szczękami i wbiła pazury w ziemię gotowa do skoku. Miała nadzieję, że obaj mężczyźni umieli polować na grubego zwierza z psem, bo to planowała robić... Odwracać uwagę bestii i odsłaniać jej wrażliwe punkty, o ile takie ma, by mogli strzelić.
Nie czekając dłużej, rzuciła się w stronę Cienia warcząc jak traktor. Zrobiła zmyłkę. Udała że wyskakuje wprost na jego szczęki, by zaraz zanurkować, odbić się od ziemi i uderzyć w istotę - jej gardziel - od dołu. Gdyby się nie udało, ciągle pilnowała by uniknąć ew. strzał lub bełtów lub kłów potwora.

Za kogo ona go miała..? Pff to że był człowiekiem, nie znaczy że nie miał szacunku do innych istot. Choć... istotnie, nie miał go, ale do niektórych!
- To że zarobek, nie znaczy że nie obiad... szczególnie, że smakujecie w wnętrznościach takich jak serce czy wątroba - rzucił obronnie, lecz nie zdążył dokończyć.
Gdy zauważył... to coś! Nigdy tego nie widział! Co to do cholery jest! Natychmiast wyciągnął łuk i strzałę z kołczanu, nakładając ją na cięciwę. Po chwili pojawił się kolejny człowiek..? Przynajmniej na takiego wyglądał i wskazywało na to, że jest po ich stronie.
Potem wszystko potoczyło się już szybko. Isabett zmieniła się w wilka i zaraz zaatakował to coś. Hary nie myśląc wiele przystawił lotkę do policzka i wyczekał dobry moment. Strzała pomknęła w stronę ich wroga, przy czym druga lądowała już na cięciwie. W każdej chwili był jednak gotów rzucić łuk i dobyć miecza...

The member 'Cienie' has done the following action : Rzut Kostką

#1 'k6' :


--------------------------------

#2 'k6' :


--------------------------------

#3 'k6' :

Był całkiem zadowolony ze swojego strzału, niestety to co działo się później nie było już materiałem na dobre wspomnienia. Twarde bydle... Gdy Cień rzucił się na człowieka, Thomas przeładował kuszę, przesuwając się tak, aby mieć naprzeciw siebie bok bestii (strzelając w bok trudniej będzie spudłować i ranić przypadkiem Harmonda) i jednocześnie zachować odległość, która pozwoli mu w razie czego dobyć miecza. Kiedy znalazł się w odpowiednim miejscu ponownie wystrzelił i przygotował do ponowienia strzału.

Pisk i skowyt wydobył się z ciała wilczycy, gdy została rzucona na bok.

(rzut k6 czy dojdzie do siebie bo tym wyciu cienia)

Na szczęście szybko doszła do siebie. Podniosła się trzepiąc głową. Dzwoniło jej jeszcze w uszach. Rana na boku piekła, ale nie było to istotne. Istotnym bowiem było pokonanie tego stwora.
Zawyła znów i z groźnym warkotem rzuciła się biegiem by zaszarżować na stworzenie i uwiesić się na jego przedniej łapie. Pilnowała by nie wpaść szlachetnemu w drogę by jej nie ustrzelił. Ale musiała jakoś zastopować i unieruchomić istotę.

The member 'Isabett Mihawk' has done the following action : Rzut Kostką

'k6' :

Wszystko potoczyło się zbyt szybko. Wilczyca została odepchnięta na bok, jednak z ulgą dostrzegł kątem oka, iż się podnosi. Jedynie na moment skulił głowę, jakby chciał schować uszy przed tym piskiem. Już po chwili naciągnął cięciwę i wypuścił strzałę w stronę wroga.
Nie było czasu na kolejny pocisk.
Odrzucił łuk i dobył miecza, szykując się na starcie z czymś co pierwszy raz w życiu spotkał. Gdy tylko zbliży się to na odpowiednią odległość, spróbuje uciąć łeb szkarady, jeśli nie to przynajmniej wbić ostrze miecza jak najgłębiej...

The member 'Cienie' has done the following action : Rzut Kostką

#1 'k6' :


--------------------------------

#2 'k6' :


--------------------------------

#3 'k6' :

Jeden strzał, jakieś cięcie i bestia była martwa. Thomas schował kuszę i podszedł do tego co zostało po Cieniu, po czym trącił lekko butem, przyglądając się z grymasem na twarzy.
- Umyłbym się na twoim miejscu, nie wiadomo co to robi - powiedział do Harmonda, patrząc na czarną posokę, w której uwalany był mężczyzna. - A Ty - skinął głową na wilczycę - Zmieniaj się w człowieka, ta rana wygląda paskudnie. - Przechylił głowę na bok przyglądając się szramom. - I chyba trochę tej czarnej mazi się tam dostało, lepiej zająć się tym szybko, zanim wda się zakażenie.
Westchnął, zaczynając przeszukiwać torbę.
- Jak dobrze, że trafiliście na doktora... Cóż, lekarza, znachora, jak wolicie. Ważne, że znam się na rzeczy.
Spojrzał na człowieka, uśmiechając się lekko.
- Byłbyś tak miły i rozpalił ogień, przyda się ciepła woda. Chyba, że macie dom gdzieś w pobliżu - zerknął na dziewczynę. - I jesteś w stanie do niego dojść.

Pisnęła kilka razy. Chciała się podnieść, ale z drugiej strony może ruszanie nie było dobrą opcją? Oblizała nos i popiskując cicho spojrzała na szlachetnego, który okazał się... doktorem? Czyli nie ma całkowitego pecha. Ale przemienić się? A nie może jej tak w wilczej? No cóż... Przemiana z raną bywała bolesna - o to chodziło... nie o to że była naga, bo nagość jakoś lykantropów nie ruszała tak bardzo jak innych.
Powoli przyjęła ludzki kształt. I tak leżała na boku, tyłem do Harmonda, z rękoma skulonymi przy klatce i podkulonymi nogami.. jednym słowem pozycja embrionalna. Rana w boku nie wyglądała najmilej.
Jęknęła cicho.
- Piecze - wydusiła przez zęby.

Udało mu się zabić to coś, jednak to co stało się chwilę później... obrzydlistwo!
Zaczął rozpinać i zdejmować zbroję łuskową, po niej przyszła kolej na bluzę. Obie części ubioru były całe w czarnej mazi.
Popatrzył ze współczuciem na Isabett i zdejmując ostatnie ubranie na górnej części ciała - koszulę, przykrył nią nagie ludzkie ciało dziewczyny, uważając na ranę.
- Niedaleko powinien być strumień, mijałem go tropiąc ślady zwierzyny, przyniosę wodę - powiadomił towarzyszy. Pospiesznie odszukał go i nabrał pełną manierkę wody, po czym zmył ze spodni czarną maź.
Wrócił i zaczął zbierać drwa na ognisko. Gdy miał już wystarczająco, aby rozpalić, przystąpił do krzesania ognia. Choć starał się jak mógł, iskra nie chciała podpalić ściółki. Pełen frustracji zaklął pod nosem i zaczął mocniej pocierać krzesiwa o siebie, co poskutkowało kilkoma iskrami. Po chwili pojawiła się cienka smużka dymu, by uderzenie serca później wystrzelił w górę nieśmiało mały płomień. Dołożył małych gałązek i poszukał kilka większych, aby ognisko nie zgasło.
Kiedy wszystko było przygotowane, opróżnił manierkę na potrzeby Thomasa i udał się nad strumień, aby obmyć resztę swoich ubrań i rynsztunku...

Thomas odłożył rzeczy z boku, po czym klęknął przy dziewczynie dokładnie oglądając zranienie. Było paskudne, fakt, jednak widywał gorsze. Przyjął wodę od człowieka i obmył dokładnie ranę, starając się w miarę delikatnie usunąć całą posokę potwora.
- To bardzo dobrze, że piecze - zaczął mówić w trakcie, nadal zachowując powagę i chłodny profesjonalizm. - Gdyby nie piekło, to pewnie oznaczałoby, że ta maź wchłonęła się i zżera ci nerwy. - Zaczął grzebać w torbie. - Wtedy nie wróżyłbym ci długiego życia.
W końcu wyciągnął to co chciał, a mianowicie pęsetę! Była czysta, zawsze dbał, żeby wszystko było czyste. Delikatnie usunął z ran jakiekolwiek widoczne zanieczyszczenia, a zwłaszcza wszystko co miało związek z mazią i jeszcze się ostało, po czym ponownie przemył rany wodą.
- No cóż... - powiedział uśmiechając się. - Chyba możemy zszywać.
Elf chwycił igłę i nici.
- Uwaga, może teraz zaboleć - ostrzegł, po czym zabrał się za zakładanie szwów w miejscach rozcięcia. Gdy były już zszyte, delikatnie pomógł dziewczynie podnieść się do pozycji siedzącej, uważając, aby ponownie nie upadła. Wyciągnął kilka liści babki, które naciął i przyłożył do rany, po czym jak najdokładniej zabandażował szramy. Rany na boku były tak upierdliwe podczas opatrywania, gdy trzeba było zakładać bandaże...
- No już... - powiedział. - Opatrunek trzeba będzie zmienić za jakiś czas, lepiej się też nie przemieniaj, żeby go nie zerwać. Jak się czujesz?
Słuchając odpowiedzi podszedł do gotującej się nad ogniskiem wody i wrzucił do niej jakieś zioła.

Podążyła wzrokiem za Harmondem na tyle na ile pozwalała jej obecna pozycja. Nie musiał jej przykrywać... ale to było miłe z z jego strony. Ogólnie był milszy niż się spodziewała.
Potem jej uwagę odwrócił doktorek.
- Wodą? A wy nie wylizujecie ran? A.. no tak.. wy nie.. - wpierw spytała lekko zdziwiona, ale potem przypomniała sobie, że przecież to nie wilki.
Cały zabieg przebolała w ciszy i bez pisków czy szarpania, aż doszło do szycia. Pisnęła lekko, ochrypłym głosem i zaczęła się wiercić.
Próbowała złapać doktora zębami, ale w chwili oprzytomnienia złapała zębami swoją rękę, zamiast doktora. Nie zrobiła sobie krzywdy, ale oprzytomniała na tyle by nie gryźć ręki, która leczy.
- D.. dobrze.. - mruknęła zastanawiając się, czy jej wilcza forma nie zerwie opatrunku. Podniosła się przy tym siadając i nie zwracając uwagi na to że bluza Harmonda spadła jej na kolana. Spojrzała na nią z namysłem.
- Już lepiej. Dziękuję. Wyliżę się z tego... Ale to nowość... jestem tylko myśliwym.. rzadko kiedy zdarzają mi się spotkania z czymś takim i rany... - powiedziała z lekkim rozbawieniem.
Z łuku strzelała lepiej niż walczyła w zwarciu. Ale chciała pomóc...

- Ja też pierwszy raz spotkałem to coś, mimo wielu lat polowań i życia najemnika... A widziałem wiele - rzucił wracając znad strumienia. Był cały mokry od pasa w górę - musiał się umyć po tym wszystkim. Dostał gęsiej skórki kiedy dość chłodny powiew wiatru dotknął jego skórę. Zbliżył się do ogniska i przykucnął przy nim.
- Będziemy musieli tutaj zostać na noc - rzucił przesadnie miłym tonem spoglądając na Is. - Przynajmniej dopóki nie będziesz mogła w miarę normalnie chodzić. Mamy ognisko a także trochę mięsa - mówiąc to wyciągnął swój ostatni kawałek mięsa jaki posiadał. Zazwyczaj jadał w tawernach, jednak podczas polowań korzystał z tego co dała natura. Podzielił na trzy kawałki, z czego jeden większy i zawiesił nad ogniskiem, po czym rozłożył w pobliżu swoje ubrania aby wyschły. Gdy wszystko już zrobił, usiadł niedaleko Wilczycy i zapytał.
- Po co nam pomagałaś..? Mogłaś spokojnie uciec... A jednak postanowiłaś zostać... - zdziwił się na swoje słowa. Dopiero teraz dostrzegł, że pomogła mimo że nie musiała. Nie spodziewał się tego. Był jej wdzięczny, jednak tego nie powie, przynajmniej nie przy kimś innym...

Gdy woda zagotowała się i powstał napar, Thomas ostrożnie zdjął ją z ognia i przelał do swojego kochanego kubka.
- Proszę - powiedział, podając dziewczynie rumianek, a po chwili dodając do tego jeszcze koc. Dzisiaj obejdzie się jakoś bez niego.
Po tym zajął się porządkowaniem bagażu i wyczyszczeniem bełtów, które po rozpłynięciu się potwora leżały na ziemi. Po chwili wrócił człowiek, już czysty i przy okazji mokry. Gdy mężczyzna zajął się dzieleniem mięsa, Thomas wyjął trzy jabłka i podał każdemu po jednym. Gdy wszystko było załatwione, oparł się o drzewo, wyjął dziennik i zaczął skrobać na papierze. Trzeba było dokładnie opisać tę bestię.
- Od prawie stu lat chodzę po tym świecie, starając się go poznać i nigdy nie widziałem czegoś takiego - powiedział całkiem zadowolonym głosem, nie przerywając pisania. - To genialne, prawda? - zapytał, unosząc wzrok znad książki na towarzyszy. - Niewiedza jest wspaniała, oznacza, że nadal pozostaje coś do zbadania.
Uśmiechnął się szeroko.
- Uwielbiam czegoś nie wiedzieć. Chociaż zazwyczaj po chwili braki się nadrabia, co też jest w sumie miłe. To jest piękne w odkrywaniu świata, zawsze wygrywasz...
Elf zaczął skrobać dalej, teraz starał się naszkicować ten dziwny twór.
- Została, ponieważ jest przyzwoitą i dobrą osobą. Pozostawienie kogoś na pastwę dziwnej bestii stworzonej z ciemności nie świadczy zbyt dobrze o człowieku... Lub lykantropie. Albo jest zła i egoistyczna, ale wpadłeś jej w oko - Thomas mówił nadal nie odrywając wzroku od dziennika. - Albo ja wpadłem jej w oko... - dodał unosząc głowę i patrząc badawczo na dziewczynę. - Nieee... Osobiście mam nadzieję, że to pierwsza opcja, przydadzą się dobrzy ludzie na tym świecie.
Skrob, skrob, skrob...

Spłoszona wcześniej Betty, klacz Is wróciła do swojej pani. Zaczęła paść się na trawce nie zwracając na nic uwagi.
Z kolei Is przyjęła z wdzięcznością kocyk i ostrożnie się nim otuliła. Bez futra było zimno. W sumie to ona też powinna się umyć... trochę posoki cienia nadal na niej było.
- Często sypiam w lesie.. w sumie to prawie non stop, więc to nic nowego.. Też mam trochę mięsa... suszona wołowinka.. gdzieś przy siodle jest torba - powiedziała spoglądając w stronę Betty.
- Nie wypada uciekać.. tylko tchórze tak robią.. - zaczęła odpowiadać Harmodnowi, gdy nagle wtrącił się Thomas i powiedział... cóż... powiedział rzeczy, które sprawiły, że Is mimo woli się zarumieniła i odchrząknęła lekko.
- Gdzie ta woda? Bo muszę się umyć z tego.. ten.. - mruknęła próbując się powoli podnieść. Nogi miała jak z galaretki.
Koc zakrywał jako tako jej ciało, ale odsłaniał niemal całe nogi i spory dekolt.

- Mi wystarczy wiedzieć jak to zabić - odpowiedział Elfowi. Słysząc kolejne słowa zmrużył oczy i popatrzył na niego wzrokiem mówiącym "zabiję cię jak jeszcze coś powiesz na ten temat" po czym zwrócił już niewinny wzrok na Wilczycę, uśmiechając się.
- Zaraz Ci przyniosę, nie wstawaj bo rana się otworzy na nowo - mówiąc to położyli dłoń na jej ramieniu, tym samym zmuszając do siedzenia. Oczywiście nie próbował nawet przytrzymać przy tym koca, aby nie opadł. Po chwili podał jej manierkę pełną czystej wody i kawałek czystego materiału jaki miał w torbie.
- Narazie musi wystarczyć - rzekł podając jej wszystko i usiadł obok, tym razem trochę bliżej.
- Swoją drogą ma piękne nogi i miłą, delikatną skórę... Ciekawe jakby dotknąć jej futra... Stop! Myśl trzeźwo - otrząsnął się z zamyśleń. Akurat na czas, kiedy upiekły się kawałki mięsa. Największy podał oczywiście Isabett, mówiąc.
- Tobie teraz to potrzebne, jedz! - nakazał. Nie miał ochoty słyszeć jakichkolwiek sprzeciwów. Kolejny kawałek podał Elfowi, a ostatni zaczął wcinać sam...

Drgnęła lekko pod jego dotykiem, gdy posadził ją ponownie na ziemi. Koc faktycznie lekko się zsunął, ujawniając ramiona i dekolt niemal po sam biust. Siedziała bokiem, nogi trzymając w jedną stronę, niemal całkowicie odsłonięte. Wyraźnie jej to dyndało, a koc trzymała na sobie dla czystej przyzwoitości bo gdzieś jej tam jeszcze kołatało po głowie, że przy ludziach na golasa nie wypada biegać.
Przyjęła wodę i szmatkę. Koc ledwo trzymał się na jej rękach i częściowo ramionach. Polała wodą szmatkę i spróbowała przemyć się trochę. Odrobinę jej się nawet udało, ale będzie musiała jednak potem poprawić nad zbiornikiem.
- Dzięki... ale potem i tak chcę nad wodę - przyjęła mięso i uśmiechnęła się z dziwną satysfakcją patrząc w jego stronę, jakby ton rozkazujący nie tyle ją bawił, co się jej podobał. Wgryzając się w mięso, nadal patrzyła na niego z zainteresowaniem.