Szybciej z tą lodziarnią

Azar miał na uwadze nie tylko sytuację w swoim Zakonie, gdzie działo się wiele, ale również swoje oczy kierował w kierunku rejonów, które były w gorszej sytuacji. Takim rejonem było Królestwo Widm. Doskonale rozumiał, przez co przechodzili, w końcu sam swoje przecierpiał. Wziął ze sobą jedynie niezbędny orszak kilku swoich osobistych gwardzistów, ale nie chciał narobić zbytniego szumu, dlatego nie ogłaszał wcześniej swojego przybycia, choć i tak mógł się nieco rzucać w oczy swoimi ognistymi bliznami i egzotycznością.
Swoją drogą był ciekaw, kto zostanie wybrany na Władcę Widm, który uratuje to intrygujące Królestwo, potrzebują silnego Władcy, a przynajmniej Dijin tak właśnie uważał, zresztą po to też tu się zjawił, oceni możliwości nowego Władcy.
Póki co zachowywał spokój, uważnie przyglądał się otoczeniu, chłonął architekturę, sztukę, urok miasta, w którym się znajdował. Wyczekiwał osoby, która będzie wybrana, a potem... Skontaktuje się z nią, niemniej najpierw musi się przekonać, z kim będzie mieć do czynienia.

Jego... jej brat był tak zajęty, że Mavis postanowiła ruszyć, jako przedstawicielka Władcy aż do Mournholdu. I tak często tu bywała i pomagała. Nie wiedzieć czemu czuła, że powinna... Chociaż odganiała od siebie myśl, że jest "jedną z nich".
Na koronacji pojawiła się z dwoma gwardzistami idącymi tuż za nią. Pełna zbroja płytowa, ogromne skrzydła i złociste włosy sprawiały, że rzucała się mocno w oczy - było ją i widać i słychać.
Skoro była reprezentacją Uskrzydlonych, nie zamierzała stać z tyłu. Szła przed siebie nie mrużąc nawet oka i nie przejmując się zbytnio niczym. Uśmiechała się niekiedy ciepło do mijanych chłopów i mieszczan. Zatrzymywała by dodać otuchy i zapewnić, że uśmiechnie się do nich teraz szczęście.
Zatrzymała się niedaleko miejsca, gdzie stał Azar. Spojrzała w górę wyczekując nowej Władczyni Widm. Stała na baczność - zarówno ona jak i gwardziści.

- Koronacja to jednak coś. Widzisz Babciu, to się nie dzieje, co chwile, prawda? No chyba, że ich co chwilę zabijają... Co? No Ich-Władców oczywiście! Tak. No, więc zrozum, że to jest wydarzenie, na którym trzeba być, tak? Zwłaszcza, że tu teraz tyle roboty, że nie wiem w co ręce włożyć, a mówię ci, że powinni zastanowić się nad tym, jakie choróbska z tych truposzy zaraz wylezą - Kora szła i mówiła... w przestrzeń.
To że ludzie uskakiwali przed niską, zakopaną w ubraniach i schowaną za maską, kobietą, to mało powiedziane. Obok jej nogi szła hiena - wyjątkowo cicha. Wokół szyi zwierzęcia dyndał niebieski szalik.
- Kto? A nie wiem przecież. Toć kopałam ostatnio dwadzieścia dołów, a ty z kolegami stałaś i się patrzyłaś Babuniu. Nie łaska pomóc? Musisz nowych znajomych poznaw... przeprasza najmocniej - nagle Kora zatrzymała się przed... nicością... wyminęła ów nicość i przeprosiła.
Wcześniej wpadała w materialne byty i nic, a teraz - jaka kultura!

Szybko! Może jeszcze się uda zdążyć. Kiri nigdy nie była specjalnie zainteresowana polityką, bogami czy innymi tego typu sprawami jednak koronacja to wyjątkowe wydarzenie. Zawsze uważała, że temu królestwu jest potrzebnych więcej okazji do radowania się niż smucenia. Za dużo jest zdecydowanie obrządków religijnych, których zwieńczeniem było składanie ofiar. Podobne opinie było słychać wśród ludzi, którzy komentowali orszak, który poruszył się na schodach. Stając na czubkach palców próbowała dojrzeć tę wyróżniającą się figurę. Stojąc wśród mieszczan ciężko coś dojrzeć. Czarne ślepia uważnie śledziły kapłanów.

Wyjątkowy dzień. Jeszcze niedawno stawała w interesie Widm jako dyplomatka, dziś... Władczyni. Władczyni potężnego, dumnego narodu pełnego siły i niepohamowanej niczym miłości do ojczyzny. Patriotyzm. Ostatnie chwile, nim wyjdzie. Nim zobaczy swój przyszły lud, podwładnych jej ludzi.
Irisviel stała naprzeciw lustra wizji oglądając się z każdej strony, zaś za jej plecy "chronił" senior rodu. Dumny jak nigdy. Śmiem pokusić się o stwierdzenie, że nie był tak dumny nawet ze swego syna, gdy zginął w honorowej walce. Stał. Stał z satysfakcją wypisaną na ustach. Dumnie, prosto.
— Idź. Spraw, by ten lud miał władcę, który zadba o ichnie interesy — wyszeptał kładąc niebieskookiej dłonie na ramiona. Ścisnął je mocniej i pchnął ją ku wyjściu z budynku. Lekko. Irisviel, nim wyszła, spojrzała przez ramię na kogoś, dzięki komu stała w tym miejscu. Można pieprzyć o łasce bogów, palcu stwórcy, ale ona wiedziała. Wiedziała, że wszystko zawdzięcza właśnie jemu. Skromnemu, walecznemu mężowi Mournholdu. Skinęła głową w jego stronę i, unosząc dłońmi suknię, przeszła przez mosiężne drzwi, następnie skierowała się, z dumnie uniesionym podbródkiem, ku szczytowi schodów. Wzrokiem obiegła plac koronacyjny, ludzi. Poszczególne osoby rzuciły się w błękit źrenic. Obserwowała wydarzenia z uwagą, cierpliwością. Uśmiechnęła się. To był jej lud. Jej ludzie.

Prezencja Władczyni Widm z całą pewnością zaintrygowała Azara. Miał wrażenie, że ta osoba jest bardzo pewna siebie i już teraz przeczuwał, że pertraktowanie z tą osobą może być niezwykle interesujące i trudne zarazem. Skinął głową w kierunku osoby nieopodal, która również miała swój orszak, najwyraźniej musiała być ważna, lepiej sprawić dobre wrażenie, a przynajmniej nie sprawić złego.
Przyglądał się tłumowi, który tak bardzo potrzebował silnego władcy... Wiwatujcie, ona ma szansę was uratować... Pytanie tylko jakim kosztem. Powiedział do siebie pod nosem, a po chwili zwrócił wzrok ponownie w kierunku nowej Władczyni. Mogła zwrócić uwagę, jak płonące oczy spoglądały w jej kierunku. Kim był tenże osobnik, dobre pytanie...
Jeśli spojrzenie Azara zostało zauważone, z miejsca starał się zmienić ich kierunek, a potem zaczął zastanawiać się, jak najszybciej dotrzeć do nowej Władczyni nie niszcząc ceremonii. Sytuacja Widm jest na tyle poważna, że w oczach Azara pertraktowanie jest koniecznie, by uratować je, a i można z tego wyciągnąć obopólne korzyści.