Rzut: 1k8 jak zwierzę zareaguje na hałas

1 - przestraszy się i ucieknie
2-3 - zignoruje hałas
4-6 - podejdzie bliżej sideł
7-8 - wejdzie prosto w sidła

Rezultat: 8

---

Zwierzę obejrzało się w stronę źródła hałasu, ale nic nie dostrzegło, niemniej jednak zdecydowało się na oddalenie się. Podreptało w stronę sideł, aż w pewnym momencie te zadziałały i rozległ się rozdzierający uszy, niesamowicie wysoki skowyt. Dźwięk był aż bolesny dla waszych uszu, zwłaszcza, że macie wyczulone zmysły. Zaczęło się gorączkowo szamotać, zaplątując się tylko jeszcze bardziej. Nie miało już szans na ucieczkę.

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut Kostką

'k8' : 8

Gdy tylko zwierzę wpadło w sidła, Isa przybrała ludzką formę i zdjęła z siebie kurtkę. Podbiegła do zwierzęcia i zarzuciła kurtę na jego pysk by zasłonić mu oczy. Kopytne tak się w końcu uspokajało.
Następnie szybko wzięła linę i związała przednie nogi, a potem tylne by zwierzę się nie połamało. Potem rozbroiła sidła i uwolniła je z nich, gdy już było porządnie związane i zabezpieczone.
Dopiero wtedy uniosła wzrok na Kamalę z uśmiechem.
- Super sidła! No... i... co teraz? Znaczy... znam jedno miejsce, gdzie właścicielka chętnie przyjmie kopytnego... - odezwała się do towarzyszki.
Przy okazji.. zaraz.. gdzie jest Betty? Przecież szła niedaleko jej zanim wpadła na Kamalę..
Isa zagwizdała przeciągle. Teraz tylko czekać, aż klacz przybiegnie.

Uśmiechnęła się zadowolona, że udało im się złapać zwierzę. To jest siła współpracy!
Kamala poczekała, aż Is przyjdzie i obserwowała jej poczynania. Dość sprawnie uwięziła stworzenie jak i rozmontowała jej pułapkę:
- A jakie miejsce masz na myśli? - spytała, bo po głowie też chodził jej jeden pomysł: - chyba trzeba je nazwać... wiesz, to nowy gatunek, poniekąd - zastanowiła się, ale miała pustą głowę.

Z bliska dostrzegłyście zwierzę w całej okazałości. Przednie łapy niczym u psowatego, tylne jak u sarny. Skowyt był niesamowicie wysoki i smutny. Nie dało się nie zauważyć, iż zwierzę intensywnie pachniało jagodami. Szamotało się jeszcze dłuższą chwilę, ale gdy zasłoniłyście mu oczy i spętałyście nogi, skończyło się tylko na szybkim oddechu, wierceniu się co jakiś czas oraz krótkimi pojękiwaniami co chwilę.

KONIEC WTYKI

Podsumowanie:
odkryto nowe zwierzę

Nagroda (na osobę):
1 moneta
+1 punkt paragon w Smoczej Norze

(Chcesz czynić honory zgłoszenia nowego stworka w Kronikach czy mam ja? :3)

- No mam na myśli taką karczmę "Mały Pony" w Gondolinie... a raczej na wejściu do miasta.. Hmmm kojarzysz może? - spytała uśmiechając się.
No i pojawiła się Betty.
- Ok pomóż mi przełożyć to stworzenie na grzbiet Betty - powiedziała do Kamali, wstając i każąc się swojej klaczy położyć.
Uszykowała więcej lin by przymocować następnie zwierzę do grzbietu konia. Przy okazji zastanawiała się, jak powinny nazwać tę istotę.
- Hmm nie umiem nazywać.. znaczy.. nie znam się.. Jakieś pomysły? - zapytała spoglądając na towarzyszkę.

(Weź może ty, bo coś sknocę XD)

Uśmiechnęła się szerzej:
- Tak, też o tym myślałam - przytaknęła i spojrzała na zbliżającego się rumaka Isabett.
Skinęła głową i podeszła do zwierza, które leżało spokojniej. Bez większych problemów przełożyła je na grzbiet Betty dzięki nadnaturalnej sile. W razie czego pomogła jeszcze przetrzymać je, kiedy ta wiązała je, by nie spadło.
Spojrzała na nią, potem na spętanego stworka. Pokręciła przecząco głową:
- Nie mam pomysłu... może Diana będzie miała? - zaczęła głośno myśleć, ale zaraz się uśmiechnęła wracając do rzeczywistości: - może potem nad tym pomyślimy, teraz chodźmy - oznajmiła i rozciągnęła się z cichym strzelaniem stawów. Potem poskładała swoje rzeczy do plecaka.

(Napisz z.t z Kamalą :3)

(Nie tak hop z tym z/t bo nie pojedziemy do Diany póki tam piszesz xD)

- Hmm.. O! A może.. może.. Kametta! Od naszych imion! Ale by było czadowo! - trajkotała uradowana, jednocześnie mocując dokładnie zwierzę na Betty, która była chyba do tego przyzwyczajona.
Chwyciła swoje rzeczy i też ruszyła wesołym, dziarskim krokiem.
- Nie wiedziałam, że znasz tą różową lalę z Małego Pony. Czadowo! Często tam bywasz? - dalej wypytywała towarzyszącą jej lykantropkę.
Faktycznie można ją było posądzić o lekkie... ADHD..?
Dodatkowo zastanawiała się w głowie, jak nazwą to urocze stworzenie.

(Ach, no tak! Zapomniałam ^^")

Uśmiechnęła się:
- Ej! Niezłe! - pochwaliła szczerze jej pomysł i poparła. Spojrzała na związanego zwierza: - pasuje - powiedziała z śmiechem.
Wyrównała z nią krok bez większego problemu:
- Ano, bywam. Podrzucam jej mięso i tak dalej, dość często tam jestem jeśli mam wolny czas - odpowiedziała: - a ty skąd ją znasz? - spytała z czystej ciekawości i chęci, by nadal ciągnąć ten temat.

Zadowolona, że jej pomysł się spodobał, kiwnęła głową radośnie i dalej szła dziarsko przed siebie, a Betty dreptała za nią.
- No ja dokładnie tak samo! Jest jednym ze stałych kupców mięsa, które upoluję... - uśmiechnęła się wesoło.
Zaskakujące, że świat jest tak mały. Znały tą samą karczmarkę, obie były lykantropami i w ogóle.
Powoli zbliżały się do skraju gaju. Miała nadzieję, że podróż do Gondolinu nie będzie nazbyt długa i męcząca. Miała powoli dość ganiania, ale takie życie myśliwych.

Zaśmiała się, szczerze rozbawiona tą sytuacją:
- No proszę, cwaniara mała - powiedziała, ale nie obraźliwie, a żartobliwie. Uśmiech nie schodził jej z twarzy:
- Pamiętam jak pierwszy raz ją zobaczyłam. Byłam... no cóż, zaskoczona i nieco rozbawiona - taaak, to było coś! Cała różowiutka, z rogiem jednoroga, kopytkami... a te jej zamiłowanie do marchewek!
Nagle wpadło jej pytanie do głowy:
- Wiesz, zanim do niej pójdziemy, możemy zajść do mnie - zaproponowała.

(Przy okazji też, dom zrobię XD)

Przeciskając się pomiędzy drzewami natknął się w końcu na rozstawione stoisko handlarza. Ten widok nabawił go mieszaniną radości i ulgi zarazem. W końcu dość przeciskania się wszędzie o własnych siłach.
Idąc pomiędzy rozstawionymi beczkami i skrzyniami w końcu zatrzymał się przed właścicielem targowiska.
- Witam, potrzebuję wierzchowca - rzucił zwięźle i poderwał wzrok na dużo większe klatki. Ostatecznie jego wzrok zatrzymał się na dużych obecnie nieco zmrużonych kocich oczach. - Ten kotbędzie w sam raz - dodał po chwili bez zastanowienia.

[zakup Wielkiego Kota - 4 Monety]

Pierwszy Post Kupca

Ogromna para przejrzystych turkusowych ślepi wpatrywała się w twarz kronikarza z uwagą. Nie było jednak wiadomym czy uwaga spojrzenia kocura była wynikiem ciekawości a może chęci zapolowania na ludzką zwierzynę. Para gęstych wąsów drgała na wietrze, kiedy zwierz trącał łbem ramie swego nowego pana. - O! Chyba cię polubił - Handlarz uśmiechnął się szeroko i znów zniknął w odmętach swojego stoiska uznając rozmowę za skończoną.

Toru unosząc wolną dłoń delikatnie zatopił palce w krótkiej, lecz puszystej grzywie. Po raz pierwszy podjął się odpowiedzialności. I problem polegał na tym że nie był pewien jak to zrobić dobrze.
Mimo wszystko piękno zwierzęcia go uwiodło. Gładząc je delikatnie po szyi nie zapanował nad uśmiechem. - Snickers , co ? - śmiejąc się uważnie przyglądał się zwierzęciu. Dojrzał, że ma cętki oraz piękną jasno kremową sierść. Podobało mu się to. Był czymś innym. Czymś, z czym Okada wcześniej ani razu się nie spotkał. - Chodźmy do domu - lekko ciągnąc za lejce zwierzaka ruszył powolnym krokiem w kierunku w oddali migoczącej ścieżki. Hmm, no tak. O jednym chyba zapomniał.
Jak do diabła miał wytłumaczyć obecność kota przed Louisem ?

[z/t]

Roderick jak to miał w zwyczaju wędrował po świecie, od miasta do miasta szukając zleceń. Z racji tego że nie miał nigdzie stałego miejsca zamieszkania, to często sypiał po karczmach, albo na trakcie. I właśnie teraz przyszedł czas żeby uciąć sobie krótką drzemkę. Sypiając na trakcie zawsze musiał mieć się na baczności więc nie tyle co spał, a relaksował się szumem liści, delikatnym powiewem wiatru, lub po prostu zapachem lasu, tak jak teraz. Uszy miał cały czas "otwarte" by nasłuchiwać czy przypadkiem nic nie nadchodzi. Oczywiście nie było to może najmądrzejszym pomysłem, bo czasem może nie zdążyć na czas się obronić, ale uważał to po prostu jako ryzyko zawodowe. A w ręku zawsze trzymał pochwę z mieczem, by móc błyskawicznie zaatakować jeśli będzie to konieczne.

Anisa spacerowała sobie po terenach pradawnej puszczy, ponieważ uwielbia naturę i z nią obcować nacodzień. Nie nastawiała się że kogoś spotka po drodze, po prostu szła przed siebie ale musi uważać na dzikie zwierzęta czy obcych, którzy mogą tu przebywać. W danym momencie przystanęła przy okolicach drzew zastanawiając się, w którą stronę pójść. Gdy rozejrzała się po okolicy usłyszała czyjeś dzwięki jakby chrapanie.. to może jakiś zwierz niedaleko leży, który śni o czymś albo przybłęda. Zwruszyła ramionami jak kto robiła zawsze, wtedy skręciła w stronę kwiatów, które kwitły przepięknie na drzewie aż miała ochotę je dotknąć opuszkami palców i powąchać.

Usłyszał kroki, podniósł jedno oko i rozejrzał się. Zobaczył dziewczynę, ale jaka to była dziewczyna, te kształty, jasna cera... Gdyby to była jakaś kreskówka to by mu to jedno oko z orbity wyskoczyło, a drugie wyleciało by przez zamkniętą powiekę. Wstał otrzepał się i zrobił kilka kroków jej stronę. Zastanawiał się jak to rozegrać, żeby jej przypadkiem nie wystraszyć. Ale chyba nie miał co liczyć na to że istnieje jakaś opcja bez ryzyka. Postanowił więc zagrać klasycznie.
- Witam Cię piękną istoto. Nazywam się Roderick Garson. - Jeśli odwróciła się w jego stronę to ukłonił się nisko. - Przepraszam, jeśli wystraszyłem, nie było to w moim zamierzeniu. Nie mogłem jednak odmówić sobie przyjemności by Cię poznać. - Uśmiechnął się najładniej i najcieplej jak tylko potrafił. Może i nie był to najoryginalniejszy tekst na zapoznanie, no ale jakoś należało rozpocząć rozmowę.

Mityczna cały czas stała spoglądając w kwitnące kwiaty na drzewie aż do momentu usłyszała śpiew ptaków co było przemiłe dla ucha dziewczyny. Anisa nie zwróciła uwagi z tego skupienia i podziwiania natury. Usłyszała większy szmer czyiś nóg wtedy odwróciła się swobodnie jak czarne włosy uniosły w powietrzu jakby tańczyły i opadły na plecy dziewczyny. Po usłyszeniu słów młodzieńca aż uśmiechnęła się ciepło w jego kierunku.
- Witaj, jestem Anisa Anyare - odpowiedziała melodyjnym głosem, posiadając akcent śpiewny który potrafi koić zmysły.
- Ah nic się nie stało. Nie przestraszyłam się, podziwiałam naturę. Lubię obserwować wszystko dookoła, często można mnie spotkać w takich miejscach jak puszcze, przy jeziorach i tym podobnych gdzie można obcować z naturą nacodzień - rzekła tym samym tonem głosu co wcześniej. Zaśmiała się lekko jak uslyszała tamte słowa o zapoznaniu.
- Jestem chętna, możemy się poznać - odpowiedziała z uśmiechem na twarzy.

Kiedy się odezwała, Roderick pomyślał tylko: Jaki ona ma piękny głos. Aż mu dech zaparło. - Miło mi Cię poznać. - Uśmiechnął się. Kiedy przemawiała, to było niczym muzyka dla jego uszu, cieszył się również że nie udało mu się jej przestraszyć, często nie kończyło się to zbyt dobrze na początek znajomości.
- Zdecydowanie to miejsce ma swój urok. Nie bez powodu mówią na to miejsce "tęczowy gaj". Choć muszę przyznać, że ja akurat przyszedłem tu chwilę odpocząć. Z zawodu jestem najemnikiem więc rzadko kiedy zostaje na dłużej w jednym miejscu. A to miejsce wydało mi się dobre na chwilę relaksu.
Uśmiech to mu chyba z twarzy nie schodził. Co było aż dziwne, biorąc pod uwagę że rzadko się uśmiechał. Ale kobiety potrafiły to odwrócić o 180 stopni czasami.
- Bardzo się cieszę z tego powodu. A co ty robisz z zawodu, czy też może hobby? - puścił jej oczko.

Anisa uśmiechała się cały czas do nowo poznanej osoby.
- Miło mi Ciebie również poznać - odpowiedziała krótko. Z miłą chęcią porozmawia z męzczyzną z poza jej rodziny co było odmiennością. Usłyszała wypowiedz jego to lekko uśmiechała się spoglądając w te miejsce gdzie stoi obok niego. Na rzut oka można powiedzieć, że jest przystojny i w jej typie, ale nie będzie cały czas na niego patrzeć. Jakoś nie przystoi dziewczynie na to.
- Rozumiem. Ja jestem medyczką z zawodu, lubię zbierać zioła i spisywać do swojego notatniczka, który noszę przy sobie - odpowiedziała ze spokojem i uśmiechem na twarzy do Rodericka. Ogółem dużo miała hobby.
- Ogółem moim hobby to jest granie na harfie przenośnej i w domu na dużej stojącej. Śpiewam zazwyczaj jak idę ale dzisiaj miałam ochotę posłuchać śpiewu natury - odpowiedziała krótko do niego. Zarumieniła się na koniec, widząc lekki flirt pomiędzy nimi wtedy uśmiechnęła się uroczo.

Im dłużej na nią patrzył, tym bardziej dziewczyna wydawała mu się urocza. Była piękna, co do tego nie miał najmniejszych wątpliwości. Przeszło mu nawet przez myśl że mogłaby być tą jedyną. Ale w życiu równie bywa i już nie raz tak myślał, a wychodziło zupełnie inaczej. Czas pokaże. Kiedy usłyszał że jest medyczką, to tym bardziej zaczął uważać iż to anioł w ludzkiej skórze. No ale przecież nie będzie stał i się tylko zachwycał bo to samo w sobie byłoby dziwne.
- No to już wiem do kogo przyjść jak trzeba będzie mnie połatać. - Zaśmiał się. Miał nadzieje że zrozumie żart. - Nigdy się nie interesowałem ziołami, ale może będę mógł się czegoś od Ciebie nauczyć, myślę że mogłoby to być pomocne w moich podróżach.
Na temat ziół to wiedział tyle, że mają różne zastosowania i są stosowane w alchemii. Niewiele wiedział ponad to. Mieszanie ziółek to nigdy nie była jego bajka, ale przy niej to by się chętnie wszystkiego nauczył od nowa.
- Grasz na harfie oraz śpiewasz? To z pewnością musi być piękna melodia. Twój głos sam w sobie jest bardzo melodyjny i piękny. Mógłbym słuchać go godzinami. Będę musiał kiedyś tego posłuchać. - Widział że się zarumieniła, było to zresztą bardzo widoczne na jej jasnej cerze, teraz wyglądała jeszcze bardziej uroczo. Sam też poczuł jakby motyle w brzuchu i chyba też się zarumienił, ale nie był tego taki pewny, zresztą na jego twarzy raczej ciężko byłoby to wychwycić biorąc pod uwagę kolor jego włosów i oczu.

Mityczna uśmiechała się uroczo do Rodericka, co było bardzo przemiłym uczuciem miała wrażenie że zauroczyła od pierwszego wejrzenia. Zdawała sobie sprawę, że może być to jednostronne uczucie ale kto tam wie jakby to wyglądało. Po usłyszeniu żartobliwych słów zaśmiała się dźwięcznie.
- Hehe, no na pewno, chętnie Cię przyjmę w skromne progi do załatania - odpowiedziała radosnym głosem, czuła się swobodnie przy nim. Nie wiedziała czym to było spowodowane ale czuła euforię w tej chwili.
- O bardzo chętnie mogę Cię nauczyć podstaw to nie problem dla mnie. Lubię pomagać każdej osobie, która na to zasługuje czy też jest bardzo poszkodowana - odparła krótko. Była urodzoną pomocniczką natury i nie tylko. Po wysłuchaniu ostatnich słów na temat jej śpiewu i grania na harfie to poczuła niesamowite ciepło w serduszku.
- Tak, od dziecka zaczynałam nauki grania na harfie, a śpiew to sam z siebie przyszedł - odparła jednakże dokończyła kolejną wypowiedz. - Miło mi słyszeć, może powinnam być z zawodu śpiewaczką - zaśmiała się delikatnie. Zarumieniona była cały czas przy nim, dając znak który oznaczał, że bardzo jej się podoba. Poczuła w danym momencie ukucie w serduszku jakby to oznaczało, że zaczynała czuć więcej niż fascynację nim. Czyżby to zauroczenie idące w pozytywne uczucie?