//cd z Karczmy w Górach

Odpowiedziała uśmiechem na jego nieme ‘tak’ i razem z nim poszła do lady zapłacić za swój napój. Chwilę później przeszła przez przytrzymane drzwi i szybko znalazła się na dworze. Chłód uderzającego ją wiatru był przyjemną odmianą po wyjściu z dusznego pomieszczenia. Założyła jednak na siebie wcześniej zdjętą kurtkę, ponieważ niekomfortowym było trzymanie jej w ręku.
Zerknęła na swojego towarzysza, który mimo miejscami odkrytej, nagiej skóry wydawał się być niewzruszony nagłym ochłodzeniem. - Skąd jesteś? - zapytała po czym pomyślała, że prawdopodobnie może być łatwiej, jeśli będzie dużo mówiła. Wtedy chłopak nie musiałby się kłopotać z wykonywaniem różnorakich gestów, niczym w grze w kalambury. - Ja jestem z Atalntydy. Jak nie zaważyłeś wodorostów w moich włosach, to może się nie domyśliłeś, że jestem syreną. No ale. Atlantydy już nie ma, a ja ciągle podróżuję, jak na barda przystało. Chociaż szczerze mówiąc Atalntyda była moim ulubionym miejscem i żal mi jej. Poza tym tam był mój dom… - powiedziała nieco rozmarzona, po czym zerknęła na Galdiela, by sprawdzić, czy przypadkiem jej nagły potok słów go aby nie zanudził.

Faktycznie wolał, kiedy inni zalewali go słowami, a on mógł słuchać i przytakiwać lub uśmiechać się sympatycznie. Tak było i tym razem. Rozumiał jej ból. W sumie to bał się, że jego staw ucierpiał w wybuchu, ale na szczęście nie... Jednak co z innymi Ognikami?
Gdy wspomniała, że był to jej dom, to położył rękę na jej ramieniu i popukał siebie ręką w tors kiwając potakująco głową. Następnie przechylił się by móc lepiej spojrzeć jej w oczy i by dziewczyna ujrzała, jak jego tęczówki powoli poszerzają się zajmując miejsce białek, jak to Ogniki mają w zwyczaju.
Uśmiechnął się przy tym ciepło i pocieszająco. W sumie nie mieszkał ani w Mor Khazgur, ani w wiosce.. w Atlantydzie też.. Ale z racji na zamiłowanie do wody wolałby pewnie Atlantydę.

Powierzchownie oceniła, że może jeszcze nie było tak źle. Może nie zaśnie w ruchu od jej wywodów. Bez problemu zrozumiała przekaz chłopaka. Rozumiał to, co ona czuła. Bez słów wydawało się to od niego jakby.. Bardziej szczere niż od kogokolwiek innego. Ogólnie, dobrze się czuła w jego towarzystwie. Samo to, że słowa lały się z niej jak z dziurawego wiadra i zaproponowała mu spacer. Emanowało od niego… dobro. Nie wnikała, czy było to mylne wrażenie, czy też nie. Po co psuć sobie opinię na jego temat? Mimo to, nie była w stanie jeszcze darzyć go jakimkolwiek zaufaniem. Zwykła raczej robić to dopiero po lepszym poznaniu. Przy niewinnej rozmowie nie było to zresztą konieczne.
Spoglądając się w jego oczu, obserwowała, jak jego tęczówki zwiększały się, aż do pochłonięcia całego białka. - Jesteś ognikiem! – powiedziała impulsywnie, a przy tym jakże błyskotliwie, z uśmiechem na ustach. - Cóż, chyba wolę nie pytać, czy masz swojego ‘bliźniaka’ – powiedziała z przekąsem, choć nie było to złośliwe, przypominając sobie o sposobie ‘narodzin’ ogników. - A tak właściwie to czym się zajmujesz?- zapytała po chwili.