Aparycja
Irbis
To tę formę uważa za swoją naturalną, dlatego dużo częściej kiedy jest poza zaludnionymi miejscami Shadera można spotkać pod postacią śnieżnego kota. Rozmiarami czy budową nie ustępuje zwierzęcym odpowiednikom, jedyne co go wyróżnia (oprócz oczu) to ubytki sierści w niektórych miejscach, jest ona jednak na tyle gęsta, że trzeba naprawdę blisko podejść, by zauważyć ów szczegół. Ta nie rośnie na jego bliznach, zaś największe znajdują się na grzbiecie pantery.

Człowiek
Wysoki młodzieniec o atletycznej sylwetce, którego promienie słoneczne czepiają się na tyle skutecznie, że wystarczy ledwie dzień na zewnątrz, aby skóra z bladej przybrała zdrowszego, złotego odcienia. Szatyn o nieco dłuższych włosach i o niebieskim oczach, ostrych rysach, pełnych wargach i prostym nosie. Jego szczękę często przyozdabia zarost.  Na całym ciele można znaleźć rozsypane blizny, których nabawił się w trakcie polowań, treningów czy zwykłej wędrówki, kiedy po prostu źle stanął. Największe, które zawdzięcza szablozębowi znajdują się na plecach. Pozostałe, już mniej imponujące znajdują się na wszystkich kończynach i prawym policzku - nie duża, słabo rzucająca się w oczy. Większość blizn zostało przykrytych przez tatuaże.
Shader, jak typowy Lykantrop, nie wstydzi się nagości (ta jest dla niego czymś zupełnie naturalnym), dlatego zobaczenie go nago nie powinno nikogo dziwić. Jeżeli się ubiera, to preferuje raczej lekkie odzienie lub futra, ewentualnie zbroje, chociaż tą założy tylko i wyłącznie wtedy, kiedy ma pewność, że będzie musiał walczyć.

Historia
Jego malutka rodzina nigdy nie była pełna. Wraz z młodszą o kwadrans siostrą został wychowywany tylko przez matkę, o ojcu nie wiedząc nic ponad to, że jak oni wszyscy był Zwierzarem. I to nie tak, że ten zginął, po prostu zostawił kobietę, gdy ta była brzemienna, najpewniej nawet nic nie wiedząc o jej stanie. Nie należy brać tego jako usprawiedliwienie za jego czyn, bowiem wiedza nie zmieniłaby jego decyzji.
Od początku był nikim. Urodzony gdzieś głęboko w dziczy, to w niej pod postacią śnieżnego kocura przeżył większość swojego życia, szczególnie dzieciństwa. Z dala od ludzi, miast czy trywialnej wygody stałego, choćby prowizorycznego domu. W trójkę unikali osad, a jeśli przypadkowo na kogoś natrafiali czym prędzej pozbywali się pechowca zabijając go i nie rzadko zjadając. Od dziecka uczony był rozpoznawania jadalnych roślin, polowania i zacierania za sobą śladów; wszystkiego tego, co miało mu pozwolić przetrwać w pojedynkę. Kobieta opowiadała im również o wszelkich legendach, historii i pozostałych rasach, zaznaczając, kogo powinni unikać, a kto nie był zbyt groźny. Z siostrą zostali sami mając zaledwie czternaście lat, to wtedy ich matka uznała, że dzieciaki są na tyle samodzielne, by móc od nich odejść. Po prostu pewnego dnia się obudzili, a jej oraz paru przydatnych rzeczy już nie było. Czekali tylko tydzień, po tym czasie w końcu zrozumieli, że ta nie wróci. I ruszyli dalej.
Przestało być tak łatwo, a dzicz nagle stała się dla nich mniej przyjazna. Na każdym kroku było im udowadniane, jak wielki błąd popełnili bawiąc się ze sobą zamiast słuchać rodzicielki i jej lekcji. Dawali sobie radę do momentu nadejścia pierwszej zimy. Głód sprawił, że stali się nieuważni i nierozważni, wywęszywszy zwierzynę ruszyli jej śladem mierząc swoje zamiary ponad siły. Naiwnie wierząc, że w dwójkę zdołają powalić innego drapieżnika, na którego natrafili po drodze - bestię - ponieśli sromotną porażkę. Szablozęb bardzo szybko sobie z nimi poradził; boleśnie rozorał plecy młodzika, który pod wpływem bólu zwyczajnie zemdlał. Nigdy nie dowiedział się, co stało się z jego siostrą, choć kiedy tylko w końcu mógł sobie na to pozwolić, zaczął jej szukać nigdy nie tracąc nadziei. Czy zdołała uciec? Zginęła? Obudził się w jakiejś wypełnionej zapachem pieczonego mięsa chacie przy płonącym ognisku, okryty futrami i opatrzony. Obcy mężczyzna, który go uratował nie mówił zbyt wiele. Przynajmniej z początku. Minęły długie miesiące nim młodzik się do niego przekonał, zostając u jego boku przez świadomość, że w pojedynkę i tak by sobie nie poradził. Był młody, podatny na wpływy, nic więc dziwnego, że nauczony doświadczeniem bardzo szybko zaczął brać sobie do serca rady opiekuna-mentora, Animata. Ten z kolei oprócz sztuki przetrwania wpajał do jego umysłu miłość do swoich bóstw. Bogów z Helu. Wspólne polowania i sprzedawanie futer, podróże po wszystkich strefach, ściganie najróżniejszych typów spod ciemnej gwiazdy. Shader nie tylko wydoroślał, ale i jego wiara osiągnęła poziom niemalże fanatyzmu, a najbardziej krwawe ofiary przestały robić na nim wrażenie. Spędzili ze sobą blisko dziewięć lat, dzieląc w tym czasie lepsze i gorsze momenty, choć im Shader był starszy, tym częściej i na dłużej znikał po wspólnym wykonaniu zadań, aż w końcu nie wrócił obierając sobie za cel odnalezienie siostry, na czym opiekun nie pozwoliłby mu się całkowicie skupić.