Coś zawsze sprowadzało ją do Gondolinu.
W ostatnich latach wreszcie przełamała bariery, które wybudowała między sobą, a tym miastem już bardzo dawno, najpewniej podczas swojej pierwszej ucieczki. Parę dobrych dekad temu sama myśl o wędrówce wśród tych kolorowych budynków, które skrywały demony jej przeszłości, wywołałaby u niej niekontrolowany odruch wymiotny; dopiero teraz, kiedy była pewna, że cała jej rodzina nie żyje, mogła z czystym sumieniem odwiedzać stolicę, będącą za czasów dzieciństwa domem.
Dom.
Słowo to rozbrzmiało nieprzyjemnie w jej umyśle i jakby obiło się rykoszetem o czaszkę. Niemal nie pamiętała, jak należy ułożyć usta, aby je wypowiedzieć. Było obce. Zapomniane. Sztuczne.
Rozentuzjazmowane głosy ludzi i kupców szybko doszły jej uszu, ale - o zgrozo - tym razem jej to nie przeszkadzało. Szła tylko przez miasto niczym ten cień, ciemny łowca z ognistym mieczem na plechach, a wiatr rozwiewał jej białe włosy, nadając całej scenie jakiejś idiotycznej, patetycznej nuty. Ethlinn dostrzegła kątem oka ładnie ubraną dziewczynkę o delikatnych rysach twarzy, która spoglądała na nią z pewną dozą zainteresowania, ciekawością i ledwie widocznym zaniepokojeniem. Łowczyni obdarzyła ją długim spojrzeniem szarych, beznamiętnych oczu, a już po chwili mała szlachetna czmychnęła gdzieś w boczną uliczkę.
Kobieta spojrzała przez lewe ramię i dostrzegła, że z tego miejsca miała idealny widok na swój stary dom. Ledwo powstrzymała w połowie nostalgiczne, a w połowie podirytowane westchnienie, po czym znów wbiła wzrok w rozciągającą się przed nią ulicę. Nie czas na sentymenty. Jej zasoby pieniężne niebezpiecznie chyliły się ku zeru i rozpaczliwie potrzebowała w miarę dobrze płatnego zlecenia.

Zdecydowanie nie spodziewała się przybycia swojego ulubionego znajomego, więc kompletnie nie zwróciła uwagi na jego obecność; nawet jeśli jakiś zakapturzony, ciemny osobnik przemknął gdzieś szybciutko w okolicach kącika jej oka, nie pomyślała nawet, że mógłby to być akurat Sebastian. Wpadanie prosto na swoich starych znajomych w miejscach, gdzie nie powinno ich być, nie należało do jej ulubionych czynności. Cóż, wpadanie na kogokolwiek nie należało do jej ulubionych czynności. Nigdy nie była jedną z tych nadmiernie towarzyskich osób, które czerpały chorą satysfakcję z kontaktów międzyludzkich i wymieniania się bezsensownymi uwagami rzędu "kochana, jaka piękna dzisiaj pogoda!". Głośne stwierdzanie oczywistości uważała za przejaw cofania się rozwoju intelektów istot żywych o parę dobrych mileniów.
Tak właściwie to nie miała najmniejszego pojęcia, dlaczego akurat tę chwilę uznała za odpowiednią na ponowne spojrzenie przez ramię. Może chciała się rozejrzeć po tak dobrze znanej jej niegdyś okolicy, może poczuła potrzebę przeklęcia trzech pokoleń wstecz osoby, która delikatnie i zupełnie niezamierzenie potrąciła ją podczas przechadzki przez te piękne miasto. Niemniej jednak - zdecydowała się odwrócić i już wkrótce tego pożałowała.
O bogowie, dlaczego.
- Nie mam pojęcia, dlaczego jakże groźny i mroczny demon uznał za dobry pomysł spacer po tym cudnym mieście w tak radosny dzień - rzuciła głośno w stronę Sebastiana, owijając szczelnie każde słowo w grubą warstwę sarkazmu z najwyższej półki.