The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut Kostką

---

#1 'Mini-Powodzenie k6' :


--------------------------------

#2 'Mini-Powodzenie k6' :

Suriel uśmiechnął się na widok roślinki, która się przed nim ukazała. Mimo że nie pamiętał, by widział ją w swoich zielnikach, to miał wrażenie, że prawdopodobnie już o niej słyszał.* Sięgnął po nią dłonią z zamiarem zerwania jej i przyjrzenia się jej w domu, ale coś go od tego odwiodło. Najgorsze co mogło w tamtej chwili się wydarzyć - instynkt medyka. Czasem można było pomyśleć, że Suriel miewa rozdwojenie jaźni, albo że udaje. Był cherub na co dzień i cherub lekarz, dwie inne osoby. Na twarz blondyna bardzo subtelnie wpłynęła swego rodzaju troska i zainteresowanie. Zaalarmował go ruch i dźwięk od strony białowłosego. Podniósł się z ziemi, wyglądając jakby chciał ruszyć się z miejsca, ale tak naprawdę stał w bezruchu. Czuł, że cokolwiek się działo, nieznajomy nie chciał, żeby do niego podchodzić. Obserwował go więc, choć nie był nawet pewny, że coś było nie tak. Po prostu tak myślał. W każdej chwili był gotów zareagować, gdyby nie daj Aurielu mężczyzna zacząłby osuwać się na ziemie, lecz ku uldzie Suriela, nic takiego sie nie stało. Odetchnął cicho i wracając powoli do bycia dziwnym cherubem, uciekł wzrokiem w stronę rośliny. Ostry komentarz białowłosego wydał mu się nieprzyjemny, choć skrycie czuł, że był... hm, na siłę? Nie, to nie to słowo. Cherub nie wiedział jakie, ale słowo to sprawiało, że chłód wypowiedzi nie uderzył go tak jak wcześniej, mimo że nawet nie on był odbiorcą. Ostatecznie nic nie mówiąc, zajął się rośliną.

*nazwa rośliny poszła na pw do MG żeby nie psuć Rodianowi

Rodian uznał ową roślinę, za pewien pospolity obiekt o właściwościach leczniczych co nie zmieniło jego zamiarów, a raczej ich brak, albowiem ta diagnoza była dla niego jedynie ciekawostką i gestem dla złotowłosego Cheruba, iż ma doczynienia z podróżnikiem o podobnym fachu. Stęknięcie i widok Eredina, który sugerował doświadczenie bólu, okazanie pewnej słabości tak zaskoczył Rodiana, iż po chwili pomyślał że to były jedynie jakieś zwidy, gdyż znowu zapanował chłód, a Eredin dalej sprawiał wrażenie mężczyzny twardego jak bryła lodu. Mimo wszystko komentarz Szlachetnego jeźdźca znacznie zmniejszył szacunek Rodiana do jego osoby.
- A któż powiedział, że nie lubię się wtrącać?
Na twarzy młodzieńca pojawił się szyderczy uśmiech, a do odpowiedzi dla białowłosego, również wyraźnie podniósł brwi. Rodian uwielbiał się wtrącać, gdy miał taką zachciankę, co nie wyklucza tego, że ma świadomość kiedy nie przystoi tego robić, i mimo takich przypadków jest skłonny wkroczyć swoją osobliwością. Zdziwił go fakt, że Eredin przeoczył takie niuanse, widocznie za dużo od niego oczekiwał. "Oznajmienie ignorancji, a następnie zarzucenie zbytniej ingerencji - czyż to nie sprzeczność ?" - pomyślał Alchemik.
Najwyraźniej każdy z nas nie dostrzega wielu małych rzeczy i maluje swój własny subiektywny obraz rzeczywistości.

Wyszedł z wody, tym razem już z większą gracją, kierując się w stronę najbliższego miejsca, gdzie mógł sobie przysiąść i ostrożnie przycupnął, pokazując, że jest trochę zmęczony. Wielkim błędem było nie wzięcie swojej klaczy ze sobą.
Słysząc stęknięcie, jego uwaga ponownie wróciła do białowłosego. W jego oczach odbił się niepokój o Bajecznego. Zauważył także nagłe zniknięcie chłodu, co wprawiło go w niemały szok. Obserwując jeźdźca mógł stwierdzić, że zimno, które mu towarzyszyło, nie było przypadkowe. Wtem nagle temperatura znowu się zmieniała, tak że Fae wzdrygnął się widocznie, ale widząc, że Eredin doszedł do siebie, poczuł ulgę.
- Niektóre rany potrzebują medykamentów, niektóre słów, a jeszcze inne potrafimy wyleczyć sami. - obserwował go nadal łagodnym wzrokiem, nawet mimo słów które kierował do Rodiana. Trzeba było przyznać, że obecność Bajecznego była dobrą klimatyzacją w te ciepłe dni.

Na twarz Suriela wpłynął lekki uśmiech, gdy z zakamarków pamięci przywołał nazwę rośliny. Zapewne gdzieś o niej słyszał, a wtedy rosła mu dokładnie przed nosem. Czym prędzej wyciągnął sierp i zabrał się za zbieranie zioła, a kiedy sprawę rośliny miał już za sobą, wyprostował się, wciąż w ciszy i jakby w tle będąc widzem całej sytuacji. Wtedy jednak poczuł się znów wciągnięty w to całe zamieszanie. Rodian stanął obok niego, gdy podszedł zobaczyć roślinę, więc gdy mała istotka wyrwała się z kieszeni nieznajomego, Suriel przez krótki moment sądził, że będzie współdzielił ze szlachetnym ten atak. Podskoczył i odruchowo wykonał dwa kroki w tył, by szybko zderzyć się plecami z drzewem. Nie było to głośne ani bolesne, lecz wyraźnie zaznaczyło jego zaskoczenie i strach. Strach ten szybko jednak minął, gdy białowłosy okiełznał małego duszka... no właśnie, duszka. Do tej pory blondyn był święcie przekonany, że miał przed sobą trzech różnych szlachetnych - dworskiego, bajecznego i nocnego. Nie myślał o tym za dużo, jako medyk musiał znać rasę swoich pacjentów, pytał o nią lub zgadywał i się domyślał. Z nawyku odgórnie przypisywał rasę i najczęściej udawało mu się zrobić to poprawnie, lecz w tamtej chwili był... w szoku. Zdał sobie sprawę, że mężczyzna był bajecznym. Było dwóch bajecznych, lecz ten nie miał skrzydeł. Gdzie podziały się skrzydła? Co się stało z duszkiem? Jakie było jego imię? Uprzedni chłód od niego bijący nie robił wrażenia na Surielu. W tamtej chwili jednak czuł, że poznał jakąś brudną tajemnicę, której poznać nigdy nie miał i odczuwanie chłodu zmieniło swoją barwę. Zasiało gdzieś bardzo, bardzo głęboko... ból.


Poproszę o rzut na zbieranie roślin, +1

Rodian nie zdołał zamaskować swojego zaskoczenia na widok tego incydentu. Gdy wściekły duszek pędził w jego stronę momentalnie skrzywił swój wyraz twarzy, a jego nogi instynktownie cofały się jak najdalej od właściciela agresora. Kiedy pupil białowłosego znalazł się z powrotem w kieszeni, Szlachetny włóczęga powstrzymał swój niekontrolowany ruch w tył opierając się o drzewo lewą ręką. Mina młodzieńca spoważniała, a on sam zrozumiał kilka faktów, które dotychczas były owiane tajemnicą, nie mówił już nic do Eredina, mimo iż znalazł by jeszcze mnóstwo prowokacyjnych odzywek, nie leżało to już w jego interesie, gdyż wiedział już z kim ma do czynienia. Pomimo świadomości swojego wpływu na lodowatego Bajecznego wciąż patrzył na niego, tym razem zupełnie inaczej, jakby miał przed sobą wielką księgę, do której nie ma dostępu. Rodian zacisnął swoją dłoń przy korze drzewa, poczuł bezsilność i zazdrość, przez swoje pragnienie mocy i niezależności.

Faeriee siedząc, nie spodziewał się, że stanie się tyle naraz. Ventus siedząc mu na ramieniu, wydał z siebie kilka słów, co reszta mogła usłyszeć jedynie jako dzwonienie, jednak nie mógł się z nim zgodzić. W końcu widać było, że mężczyzna dba o swoją wróżkę. To bardziej wyglądało jakby... Ta była nerwowa. Na Kyne i Auriela, co tu się do odmętów oceanu dzieje? Jego myśli starały się poukładać to co widział, jednak nie był on w stanie tego zrobić.
Już miał skorzystać z Pieśni Harmoni, gdy Eredin zdołał opanować swojego duszka. Widział, że białowłosy ma ochotę już uciec, zresztą sam też nie powinien tak długo tu siedzieć. Przecież niedługo Thranduil wyśle za nim armię, twierdząc że ktoś go porwał.
Nie mówiąc nic na temat sytuacji, która działa się przed kilkoma sekundami, starając się zachować choć trochę taktu, postanowił podsumować sytuację, chwilowo ignorując Rodiana.
- Myślę, że to już czas na rozejście się w swoich kierunkach. Jeszcze trochę, a skończymy w środku dziczy na noc, co nie jest zbyt bezpiecznym wyjściem dla niektórych. - spojrzał na Uskrzydlonego i Rodiana, gdyż sam potrafił sobie poradzić w warunkach surwiwalowych. Zwierzęta były mu zbyt drogie, by nie potrafił ich okiełznać, a do tego zawsze miał moce... A ta dwójka? Suriel zawsze mógł odlecieć, ale gdyby Rodian natknął się na niedźwiedzie, których tu pełno? Auć...

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut Kostką

---

'Mini-Powodzenie k6' :

Suriel westchnął cicho, gdy las wypełnił odgłos kopyt. Na początku śledził jeszcze wzrokiem oddalającego się konia z jeźdźcem, lecz po chwili jego cała uwaga skupiła się na tym, czy wszystkie zerwane kawałeczki chrzanu były na swoim miejscu. Z zadowoleniem stwierdzając, że żadne z nich nie wypadło z torby, wyciągnął dwie sztuki i podał je Rodianowi.
- Byłeś zainteresowany, proszę - powiedział tylko i nie przyjmując zwrotów, skinął lekko głową do niego, jak i Faerieego. - Miłego dnia. - Zagwizdał zerkając w górę, a biały gołąbek, który do tej pory ciekawsko ich obserwował, w tamtej chwili wylądował mu na ramieniu. Suriel odwrócił się i stwierdziwszy, że nic tu już po nim, ruszył w stronę lazaretu.
Jedno było pewne - dziś obłowił.

zt
aktualizacja relacji dla ciekawskich pyskaczy ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Rodian obserwując Eredina który już odjeżdżał, po dłuższej chwili uspokoił się, a dodatkowym czynnikiem, który wyrwał go z 'transu' był złotowłosy uskrzydlony, a raczej jego podarek, którego pan Gremory zupełnie się nie spodziewał. W głowie młodzieńca ponownie ukazał się obraz pokornej i ciężkiej pracy z pasji, z którą Suriel mu się kojarzył, ustały za to jego refleksje w których porównywał swoją osobę do osobliwości białowłosego bajecznego. W pierwszych sekundach, kiedy w rękach Rodiana pojawiły się próbki ziela, chciał je zwrócić, ujrzawszy jednak ruchy Suriela zdecydował zachować je, pomyślawszy o tym jak o docenieniu go jako godnego światka znaleziska a zarazem Alchemika. - Często jestem, to nie znaczy że musiałeś... Mimo wszystko dziękuję za ten przyjazny gest - odpowiedział, na początku cicho i nie pewnie, jakby pod nosem, a następnie zdecydowanym tonem podziękował. Jeszcze tylko spojrzał się na kapłana, uśmiechając się lekko, po czym obrócił się i zaczął iść w swoją stronę.

zt