Przeczesując kolejne partie moczar w nadziei na znalezienie jakichkolwiek śladów Tytan przekonał się, że nie jest to takie proste zadanie. Teren, jak można było się spodziewać wcale niczego nie ułatwiał. Przesiąknięta wilgocią gleba dodatkowo nie ułatwiała samej wędrówki, Aliel mógł słychać irytujące pluskanie pod butami i.. nic więcej. Sama cisza, która panowała w tym miejscu była niepokojąca. Czy czasem nie powinno wszystko budzić się do życia?

Święcie przekonany, że w końcu coś dostrzeże los w końcu uśmiechnął się w stronę Arcyksięcia. Był to jednak uśmiech paskudny, który co najwyżej pociągnął po plecach ciarki niepokoju. Kątem oczu dostrzegł bowiem jakiś kształt, który pośpiesznie mignął. Całkiem spory i podłużny. Stworzenie kryło się jednak między zaroślami, ale już teraz Aliel mógł wiedzieć, że to, na co prawdopodobnie polował miało brązowo-szare umarszczenie, które idealnie pasowało do tego miejsca. Póki co nie atakowało i ponownie ukryło się poza zasięgiem.
Tytan mógł usłyszeć szelest liści po lewej stronie, ale nie mógł być pewny czy to czasem nie wiatr, bowiem ten wiał dokładnie z tamtego kierunku. Ten zaś po chwili poruszył też krzewami po drugiej stronie.

A czy mistrz wspominał, aby upewnić się czy gleba przed tobą aby na pewno jest twarda? Aliel skupiony na rozglądaniu się dookoła siebie owszem, w końcu zauważył łeb Bestii w krzakach, bowiem ta nie była przyzwyczajona do polowania na rozumne (ehe) stworzenia, które byłyby w stanie tak bardzo skupić się na dostrzeżeniu jej. W tym samym momencie stawiając nogę na ziemię Tytan mógł sobie przypomnieć pewne wydarzenie sprzed roku. Zachwiał się i upadł dupą w błoto, a Bestia wykorzystała to wyskakując z zarośli.
Alielowi ukazał się osobnik mierzący w kłębie ponad półtorej metra. Pochylając się, ukazywał rząd kłów - z całą pewnością nikt nie chciałby ich poczuć na własnym zadzie - zresztą. Pazury też nie napawały entuzjazmem.

Kto by pomyślał, że mówienie do Bestii może faktycznie.. zadziałać? Aliel mógł dostrzec jak wraz z jego kolejnymi słowami i dzięki zachowaniu zimnej krwi wargi stojącego przed nim stworzenia powoli osuwały się na zęby. Ostatecznie całkowicie zamknął pysk i przekrywił łeb przypatrując się Tytanowi, który po chwili wysiłku zdołał wstać. Co prawda był cały brudny - to tak wypada osobie o jego tytule? - niemniej jego szanse na obronę ponownie wzrosły. Tyle tylko, że Bestia nie atakowała, a zamiast tego powoli ruszyła okrążając człowieka. Choć grunt, o czym Aliel mógł się przekonać, był zdradliwy, to wyglądało, jakby stworzenie doskonale wiedziało, gdzie stawiać kroki.

I masz babo placek. Rzucanie w dziką bestię miało być dobrym pomysłem? Stwór zaintrygowany Tytanem i faktem, że ten nie zaczął do tej pory uciekać, powstrzymywał się przed atakiem. Przynajmniej do momentu, kiedy oberwał kawałkiem mięsa w twarz. Bestia syknęła i momentalnie naprężyła ciało by w następnej chwili bezceremonialnie rzucić się z pazurami na Tytana. Miał szczęście, że przyglądał się gdzie Bestia stawia kroki, albowiem Alielowi udało się w samą porę uskoczyć przed atakiem i to na twardy grunt!
Bestia zirytowana jeszcze bardziej odwróciła się gwałtownie gotowa do kolejnego ataku. Chyba skończył się czas na próbę przekonanie do siebie Bestii. Ale serio. Niby jak miało to wyjść?

Aliel powinien pomyśleć chyba o zmianie kariery i opatentować nowy sport. Kopanie błota w paszcze stworów. Właśnie. Paszcze. A może lepiej by było, gdyby tak celowało się w oczy? Tytan trafił idealnie, ale nie tam, gdzie powinien, niemniej chyba ze zwykłego szczęścia osiągnął mniej więcej zamierzany efekt. Co prawda Bestia dalej widziała, ale ponieważ miała otwarty pysk i zupełnie nie przewidziała takiego obrotu spraw, więc wykonanie uniku było niemożliwe, to zaczęła się dławić.
Może komiczność tego wydarzenia sprawiła, że szczęście opuściło Aliela. Bo gdzie dyplomate wypuszczać z orężem? Kiedy Tytan chciał zaatakować włożył zdecydowanie zbyt wiele siły w swój ruch i prawdopodobnie przez błoto na rękojeści, które dostało się tam po wcześniejszym upadku, miecz wyślizgnął się mu z ręki i wylądował za Bestią. Ups? Która swoją drogą dochodziła do siebie.

Jakkolwiek Aliel to zrobił, nie powstrzymało go ani błoto, ani żadne inne przeszkody. Pokonując drogę między Bestią i mieczem bez większych problemów - bowiem ta dopiero wypluwała ostatki błota z pyska - Tytanowi udało się dotrzeć do swojego miecza. Nawet go pochwycił! Ale to tyle, bowiem broń wylądowała za daleko by móc od razu zaatakować. I właśnie. Co w ogóle chciał Bestii zrobić?
Ta już doszła do siebie i ponownie zaczęła przymierzać się do ataku, teraz pozostając bardziej czujna i ostrożniej pilnując ruchów przeciwnika.

Ryk, jaki wyrwał się z trzewi Tytana faktycznie przestraszył Bestię. Najwyraźniej jej wielkie uszy, które pozwalały jej usłyszeć najdrobniejszy szmer w trakcie polowania teraz kompletnie zadziałały na niekorzyść Bestii, przez co spłoszyła się na tyle, że zaniechała próby ataku. Przez chwilę.
Sam Aliel nie uczył się na własnych błędach. Pierwsze kroki szarży były faktycznie - udane, ale po chwili Tytan poczuł, jak ucieka mu grunt pod nogami i wywrócił się szurając dupskiem niemal pod sam pysk Bestii. Całe szczęście nie stracił przy tym broni. Stworzenie momentalnie odskoczyło poza zasięg broni chyba uznając to za zamierzony ruch - ona w przeciwieństwie do Arcyksięcia wyciągała wnioski, acz te teraz zadziałały na jej niekorzyść sprawiając, że zamiast obrócić sytuację na swoją korzyść ponownie wyrównała szansę.