Aparycja
Wyeth jest mężczyzną, którego niewiele raczej nazywa brzydkim. On sam uważa, że jest całkiem przystojny, ale jakoś tak nie chwali się tym całemu światu. Jego czarne włosy zwykle są w lekkim nieładzie, lub w kompletnym chaosie, bo nie lubi tracić czasu na układanie ich - niepotrzebne mu to do szczęścia. Zarówno w jego ciemnobrązowych oczach, jak i na całej jego twarze zwykle widać spokój. Tak, jakby nie ruszały go żadne problemy. Zazwyczaj ubiera się prosto i tak, żeby było mu wygodnie - bo jednak sporo podróżuje. Większość ubrań także ma w ciemnych kolorach, co sprawia, że niekiedy zlewają się z jego skrzydłami. Jeszcze nie takimi dużymi skrzydłami, bo sam Wyeth jest całkiem młody jak na Uskrzydlonego.

Historia

oto ja, jestem tu,
zawołał mnie ten świat, zaufam mu

Od kiedy pamiętam, było nadane mi "przeznaczenie". Narzucona z góry rola. Rola przekazywana z pokolenia na pokolenie, ale tylko na męskich członków rodziny. Łowcy Głów. Łowcą był mój dziadek, mój ojciec, ja nim jestem i zapewne mój syn też nim będzie. Rodzinne przeznaczenie. Nikt nigdy nie spytał mnie o zdanie. A ja nigdy nie protestowałem.
Wszystko zaczęło się od pewnego zimnego dnia, kiedy to przyszedłem na świat. Mój ojciec opowiadał mi nieraz, że myśleli, że nie przeżyję. Że umrę i zabiorę do grobu ze sobą swoją matkę, ale koniec końców wszystko się ułożyło. Odratowano mnie. Czasami myślę, że być może miałem wtedy umrzeć. Kto więc musiał oddać życie, żebym ja mógł wziąć ten pierwszy oddech i wydać z siebie płacz przesiąknięty wyczerpaniem, desperacją? Moi rodzice byli szczęśliwi, że przeżyłem. Nigdy nie mieli zbyt wielu zmartwień.
Od kiedy tylko było to możliwe, ojciec zabierał mnie ze sobą na polowania. Czy to na bandytów, czy to na groźne zwierzęta. Nauczył mnie posługiwać się bronią. Nauczył mnie jak sprawnie zabijać. Jak pojmać kogoś i gdzieś dostarczyć. Dzisiaj wiem, że chciał, żebym od razu miał zawód, ale wtedy? Wtedy byłem przerażony. Chłód miecza prześladował mnie wtedy po nocach, a zapach krwi przyprawiał o wymioty. Dzisiaj doceniam ten czas spędzony z nim, bo wiem, że tak naprawdę niewiele dzieci miało przy sobie ojca na co dzień. W gruncie rzeczy miałem szczęśliwe dzieciństwo. Kochający rodzice, dom, przyuczenie do zawodu... Tylko czemu wciąż miałem wrażenie, że czegoś mi brak?

dla mnie, proszę graj,
graj na trąbce tej,
i, choć płynie czas,
nie wyrzuć mnie z pamięci swej

Strata. Nauczyłem się znaczenia tego słowa, kiedy moi rodzice zachorowali. Nie byłem im wtedy w stanie pomóc. Do końca powtarzali mi, że są ze mnie dumni. Że sobie poradzę. Zapewniałem ich, że na pewno tak będzie. Z uśmiechem rzekłem wtedy, że bardzo ich kocham i jeszcze się spotkamy. Powiedzieli, że nie mogliby sobie wymarzyć lepszego syna. Cały czas się uśmiechałem. Trzymałem ich ręce, patrząc się na nich. Uśmiechałem się, kiedy zamknęli oczy. Uśmiechałem się, chowając ich. A w środku jakby mnie coś rozrywało.
A potem? Potem ruszyłem w drogę. Wierzchowiec ojca stał się moim wierzchowcem. Jego miecz - moim mieczem. Od razu rzuciłem się w wir pracy. Chciałem zapomnieć. Zatracić się w sobie, wejść tak głęboko w swoje myśli, żeby już nigdy się z nich nie wydostać. W pewnym stopniu mi się to udało. Przebyłem sporą drogą, ani razu nie wracając do rodzinnego domu. Ale i w końcu tam zaprowadził mnie los. Ocknąłem się, zobaczywszy ruinę, w której kiedyś mieszkali ludzie. Niewiele myśląc, naprawiłem ten dom. Może i nie przywróciłem mu dawnej świetności, ale naprawiłem go. Nadal jednak pracowałem. Musiałem pracować. Nie umiałem długo wysiedzieć w miejscu - prawdopodobnie przez to, że ojciec nigdy nie dawał mi odpocząc. Długo mi zajęło pogodzenie się z tym. Przeszedłem przez wściekłość, wyparcie emocji i smutek - ale w końcu dotarłem do miejsca, gdzie mogę powiedzieć, że choć trochę pogodziłem się z ich śmiercią. Nadal tęsknię. Nadal cierpię. Ale żyję dalej jako Łowca Głów, gotów kontynuować rodzinną tradycję.
I tylko nadal mam to uczucie, że ciągle jest mi czegoś brak.