Aparycja
Kaeldra nie wyróżnia się wzrostem, a jej sylwetka nie może wpisywać się w kanony kobiecego piękna - nie wygląda jak dama. Codziennie rano biega i ćwiczy, by utrzymać ciało w dobrej kondycji. Jest szczupła, ale umięśniona. O ile luźniejsze koszule są w stanie ukryć jej ramiona i brzuch, tak pod opinającymi spodniami, jakie często nosi, wyraźnie widać zarys silnych, masywnych w stosunku do całego ciała ud. Twarz bez wątpienia ma śliczną. Jasna cera, duże, ciemnoczerwone, niemal czarne oczy, mały nos i pełne usta - jak z obrazka, brak niedoskonałości. Długie i gęste, miedziano-brązowe włosy najczęściej spięte są w kucyk lub zaplecione w gruby warkocz, by nie przeszkadzały podczas treningu, a tym bardziej pracy. Nie nosi żadnych ozdób ani dodatków, nic, co mogłoby w kluczowym momencie zdradzić jej obecność. Dlatego też nie zakłada butów ze stukającymi obcasami. Preferuje miękkie, skórzane wyroby, idealnie dopasowujące się do stopy i łydki. Często, głównie nocami, korzysta z ciemnego płaszcza, którego kaptur pozwala jej zachować na ulicach pozorną anonimowość. 

Historia
Pochodzi ze slumsów wampirzego miasta. Nawet nie wie, kto był jej ojcem, nie zna swojego rodzeństwa, o ile jakieś istnieje. Jej matkę ciężko było znaleźć w stanie, w którym mogła udzielić jakichkolwiek sensownych informacji - zwykle znajdowała się pod wpływem narkotyków, na które zarabiała sprzedając swoje ciało. Wszystkie pieniądze szły na ten jakże szczytny cel, lecz Kaeldra, jak to kochające i naiwne dziecko, trwała uparcie przy matce. W brudzie i biedzie, wśród seksu i przemocy, zdana na wahania nastroju swojej rodzicielki. Bywało, że była bita, a później tulona i uspokajana. Bywało, że zmuszano ją do oglądania najróżniejszych przejawów agresji. Całe to okrucieństwo odcisnęło na niej piętno, o czym przekonała się wiele lat później. Początkowo było w niej wiele miłości, uczciwości i współczucia, zwłaszcza że czasem ktoś z zewnątrz zainteresował się nią na chwilę, dał schronienie na dzień czy dwa, porozmawiał i udzielił wskazówek. Głównie jednak zdana była na siebie, nadzieja i ciepło zaczęły więc niknąć w niej z roku na rok. Bardzo wcześnie zabrała się za żebranie, co później przerodziło się w kradzieże wszelkiej maści. Rozpoczęło się szwendanie po mieście, szczególnie odkąd zrozumiała czym parała się kobieta, która ją urodziła. Nie chciała więcej patrzeć. Dzięki włóczeniu po ulicach nauczyła się, gdzie mogła wejść i coś podwędzić, a gdzie nie miała czego szukać. Dowiedziała się jakie wycieczki mogą skończyć się dla niej pojmaniem i lochami, lub, co gorsza, dybami, będącymi publicznym linczem. A to bolało najbardziej. Co z tego, skoro i tak podejmowała ryzyko. Zawsze, prędzej czy później - czasem później, z powodu kary - wracała do matki, by spojrzeć w te pozbawione wyrazu oczy, pogłaskać po głowie, przytulić. Nie rozumiała dlaczego, przecież nigdy nie odwzajemniono jej uczuć. Może z wewnętrznego poczucia obowiązku? Może coś tam się w niej kryło, w środku. Coś dobrego. Ale później i to zgasło, bo nie było już do kogo wracać. Nie było mętnego spojrzenia, braku reakcji na bodźce przeplatanego niekontrolowanym, pustym śmiechem, który urywał się równie niespodziewanie. Nie było życia. Morderstwo? Wątpliwe, nikt nie zadałby sobie tyle trudu. Prawdopodobnie organizm w końcu nie wytrzymał. Kaeldra nie dociekała. Może nawet jej ulżyło, gdy przyglądała się martwemu ciału. Zniknęła jedyna osoba, jaka cokolwiek znaczyła, uwalniając dziewczynę z łańcuchów. Nie czuła dłużej potrzeby wracania. Należała już wtedy do miejscowej szajki rzezimieszków, zarabiała pieniądze. Mogła mieszkać z nimi. Nie wywoływali oni jednak u niej żadnych emocji. Uznawała ich za wspólników, nawet nie kolegów, ponieważ wszyscy pochodzili z podobnego środowiska. Byli obok, ale kiedy ktoś nie wrócił, miała to gdzieś. Zabójstwa zdarzały się tu na porządku dziennym. Skorzystała z rad i nauk przetrwania - w końcu dzięki nim zyskała kontrolę nad swoją wampirzą naturą, jako że nie było jej dane pójść do szkoły - a potem odeszła. Zniknęła i nikt jej nie szukał. Była wówczas niemal pełnoletnia. I taką, zagubioną i zniszczoną, przyjął pod swoje skrzydła pewien starszy pan. Przy pierwszym spotkaniu próbowała go zaatakować, jednak był od niej zwinniejszy. Nie ukarał jej, a przygarnął, gdy ze strachu przed śmiercią wyrzuciła z siebie cały zalegający w jej sercu żal. Nazywał siebie łowcą. Nie wnikała w jego przeszłość. Początkowo w ogóle nic jej nie obchodziło, nie czuła wdzięczności, sympatii, nienawiści, nic. Później nawet się zaprzyjaźnili. Od niego nauczyła się używać kuszy, dowiedziała się też jak rozbrajać pułapki. Polowali wspólnie na zwierzęta, najpierw mniejsze i mniej groźne, następnie coraz większe. Gdy nadszedł czas, mężczyzna opowiedział Kaeldrze czym naprawdę zajmował się przez większość życia. Był łowcą głów, który powoli udawał się na spoczynek. Mimo wywodzenia się z wampirzej rasy, starzał się widocznie z każdym mijającym rokiem. Zanim umarł, zdążył przekazać jej posiadaną wiedzę i zapewnił odpowiedni trening, a ona, nie mając większego wyboru, podjęła się kontynuacji jego zadania, choć z całkiem innych pobudek. Nie dbała o eliminowanie tylko i wyłącznie złoczyńców, w końcu klient nasz pan. Szybko zdała sobie sprawę z tego, że ciche zabójstwa na zlecenie były bardziej dochodowe niż uganianie się za poszukiwanymi listem gończym. A zabijała bez skrupułów, jeśli już zdecydowała się podjąć zadania. Czasem, dla odmiany przyjmowała misje, gdy z góry wiedziała, że ich nie wykona. W takich chwilach chciała jedynie nastraszyć ofiarę dla własnej uciechy. Zdarzało się, że dogadywała się z celem, pozwalając mu żyć w zamian za przysługę, która aktualnie była jej na rękę. Co istotne, nigdy przy tym nie podchodziła do życia poważnie i nie szanowała go - zbyt wiele uczuć wypaczono w niej w czasach młodości.