Aparycja
Wyraźnie zarysowane umięśnienie i zbudowanie podkreślają, że Lupus rozwijał się czysto fizycznie już od maleńkości. Swoją postawą, długimi włosami, barwami na twarzy oraz tatuażami dawał jasno do zrozumienia, że przeszedł niejedno i niejedną walkę odbył. Wzrost około 180cm również budził podziw w połączeniu z wcześniej wspomnianą sylwetką, co razem dawały wyraźne sygnały wobec tego, z kim się właśnie rozmawiało, bądź walczyło, choć w walce, to mimo wszystko preferował swoją zwierzęcą formę, w której był trybrydą wilka, konia i lwa. W głównej mierze jest to pieprz i sól, jeśli chodzi o maść, a i sierści jest co nie miara, szczególnie w okolicach jego grzywy, co jest przydante w chłodniejszych krainach, ale w gorętszych, wiadomo... Zwierzęce elementy swoją drogą odzwierciedlane również były w ludzkiej formie, co można wywnioskować po ciemnych blond włosach sięgających jego łopatek wraz z gęstą, zarysowaną brodą.

Historia
Lupus Fael jest synem myśliwego, ale to nie ma w sumie znaczenia, znaczenie ma to, że Lykantrop na chwilę obecną jest osierocony. Matka zmarła przy porodzie, a ojciec zginął na polowaniu, przynajmniej zdążył nauczyć swego syna tego, jak funckjonuje jego rasa, jak i na czym polega myśliwstwo. Śmierć ojca był właśnie powodem, dlaczego Lupus został koczownikiem/podróżnikiem. Zrezygnował z dalszego życia w Midgardzie i postanowił osiąść się w Utgardzie, gdzie dogadał się z Nordami, spędził trochę czasu w jednej z ich wiosek, gdzie nabył tamtejszych zwyczajów, jak i nabył zwyczaj rysowania barw wojennych na swojej twarzy sugerując, że nie należy on do typów dyplomatycznych. Utgard zdawał się być dla Lupusa nowym domem, jego zwierzęca natura doskonale zgrywa się ze swoistą dzikością, pierwotnością Tytanów. Bardzo możliwe, że Lykantrop zostałby na dłużej w wiosce, ale któregoś dnia, kiedy udał się do okolicznych lasów, wpadł w sidła na niedźwiedzie w zwierzęcej formie. Nie trzeba chyba mówić, że w takim stanie nie było możliwości przemiany, a i zagrożenie było coraz większe, kiedy krwawienie nie ustępowała, a dzień robił się coraz ciemniejszy. Niczym zesłanie boskie, pojawiła się pewna łowczyni chyba, a przynajmniej Lupus myślał, że kobieta, która go uratowała jest właśnie taką osobą, niemniej nieznajoma usłyszała głosy bólu wydobywające się z Bestii, uwolniła zwierzęcia, a ten w ramach podziękowania polizał jej dłoń i został z nią na dłużej, poczuł dług wdzięczności za to, co zrobiła i dlatego wtedy zadeklarował, że zostanie własnością tej nieznajomej, a to było kilka miesięcy temu. Od tego jednak momentu duet podróżuje razem i poluje, gdzie tylko nadarzy się sposobność.