Aparycja
Nieprzeciętnie urodziwy mężczyzna o atletycznej posturze z delikatnymi zarysami mięśni. Posiadacz ciemnych, niemalże węglistych, sięgających na wysokość uszu, włosów. Delikatna, jasna karnacja kontrastująca z oczętami w barwie krwi. Pomiędzy nimi prosty, zgrabny nosek, zaś pod nim pełne, winne wargi, nierzadko lekko popękane. Brwi proste, naturalnie wyrównane. Ociupinę wystające kości policzkowe, a także, moim zdaniem, uroczo słodkie dołeczki, gdy się uśmiecha. Ni krzty pieprzyków, blizn, znamion, zmarszczek czy piegów. Kły, szczególnie przednie, długie i ostre. Różowy język odrobinę spiczasty i nieco dłuższy niż w przypadku jednostki ludzkiej.
Ubiór zaś… ciężko jednoznacznie sprecyzować. Uwielbia styl post-apokaliptyczny, mroczne, ciemne odzienie. Żadnej nieskromnej elegancji i szyku. W zamian przesyt biżuterii. Srebrny wisior z niezrozumianym symbolem oraz dwa pierścienie na lewej dłoni. Od czasu do czasu przypinka na wierzchnim ubraniu. Ot, bez polotu, lecz z finezją.

Historia
Narodzony w Croglin Grange, wychowany wśród jednostek cywilizowanych, dorastał w otoczeniu osób szarmanckich i obytych z etykietą. Stąd też, zapewne, obyty charakter Lyvera. Ojciec ekscentryka pracuje jako zarządca przeciętnego domu uciech, matka zaś pozostaje nierozłącznym elementem gospodarstwa, dbając o jego wizerunek. Większość czasu czarnowłosy spędzał z wujem, bratem męskiego rodziciela, na łowiectwie. Ot, zwyczajne polowania celem sprzedaży kości i rogów, a także pozyskania krwi zwierząt. Wtem rosła w młodym wampirze koordynacja ruchów, poprawiał swą zwinność oraz uczył dzierżenia dwóch broni, szczególnie sztyletów. Cóż, życie typowego, niewyróżniającego się przedstawiciela rasy. Nie był bowiem znany, nie posiadał nad wyraz ogromnego grona znajomych, czy wielbicieli i wielbicielek. Jednakże wybudował solidny fundament w postaci pewności siebie, odwagi oraz opanowania. Od młodu aż do dziś uwielbiał hazard, aż przesadnie. Do tego stopnia, iż z latami począł kantować.
Wraz z osiągnięciem odpowiedniego wieku zaczął pracować na siebie i dla siebie. Wpierw profesja najemnicza, łatwe i szybkie zadania, potem zaś nieco cięższe, skończywszy na zleceniach mordu. Czy łowienie głów sprawiało mu przykrość, bądź było sprzeczne z osobistymi poglądami? Nie. Żadna praca nie hańbi, a zarobek, to zarobek. Im wyższy, tym lepiej. W tymże czasie rozglądał się również za uciechami, obcując z mężczyznami zadbanymi i równie urodziwymi. Niekiedy nie mógł się powstrzymać. Choć spokojny, nieprzesadnie emocjonalny, w tym temacie nie potrafił się powściągnąć. I właściwie, aż po teraźniejszość.