Od koronacji minęło sporo czasu. Słyszał też wiele plotek od handlarzy - w końcu to był jego jedyny sposób na dowiedzenie się czegoś. Bal u Szlachetnych, romanse z Tytanami, tragedia u Widm... tyle się działo. A on trwał zapomniany przez świat.
Tak przynajmniej mogło się wydawać. Huan obecnie chodził po moście by z góry oglądac mury, patrole straży itp. Liczył i w myślach notował. Dlaczego? Coś planował, czy może po prostu nudziło mu się, jak zwykle? Nie wiadomo. Ostatnio jego "ogon" znów mu dyszał w kark, więc musiał się zachowywać.

//Przed Midgard - Mityczny Zakon - Kryształowy ogród

Bal, nie bal. Koronacja, nie koronacja. Cokolwiek i gdziekolwiek by się nie działo - życie ostatecznie i tak toczyło się swoim, utartym torem. To, co się działo... gdzieś, zwykle nie miało jakoś większego wpływu na codzienność. Wyjątkiem mogło być ewentualnie objęcie najwyższego możliwego stanowiska w Mitycznym Zakonie przez kogoś nowego, niemniej... tragedia na razie się nie działa. Na razie.
I oby tak pozostało.
Na moście pojawiła się nowa sylwetka. Smukła. Całkiem jasna. Dreptała jakoś bez większego pośpiechu, niemniej bardzo prawdopodobnym było, iż nie przybyła tu dla samych widoków.

Subtelna woń siarki unosiła się wokół Huana, a on sam dodatkowo palił. Nie stać go było obecnie na cygara, więc zwijał nieco tytoniu i wypalał otrzymany w ten sposób papieros. Dym unosił się wokół niego, ale miał dziwnie fioloetowo-różową barwę.
Zwrócil liliowe oczy w stronę nadchodzącej kobiety i uważnie ją obserwował. Dlaczego w każdej kobiecie obawiał się spotkać byłą żonę? A w mężczyznach brata? Przecież gnił tu już rok i nadal ich nie widział.
Przyglądał się jej bez subtelności, zmęczonym wzrokiem i dość ponurym. Była ładna... chyba. W sumie już sam nie był pewny czy ocenia według standardów z poprzedniego życia, czy z teraz. Zdziwił go brak jego "niańki". Może musiał się odlać? Idealnie... chwila wolności.
Wypuścił kolejne obłoki dymu, które otulały jego spirale i symbole. Podkrążone oczy nie odstępowały kobiety.

Nie była sama na tym moście, ale czy to coś dziwnego? W mieście? Gdzie przecież żył niejeden Mityczny. Siłą rzeczy mężczyzna nie skupił na sobie większego zainteresowania kobiety; ot, zarejestrowała jego obecność, jak każdego innego na swojej drodze. I tyle, wszak miał prawo tu być, tak samo jak w innym, ogólnodostępnym miejscu. Wystarczało, żeby przypadkiem się w niego nie władować niczym w pierwszy lepszy słup (postawiony chyba wyłącznie po to, by nieuważni w niego wpadali) bądź nie zostać zaskoczoną w przypadku jakiejś... niezbyt pożądanej reakcji.
Czy to nabrała chęci na widoki z góry, czy to coś przykuło jej uwagę - nieistotne. W każdym razie, podeszła do barierki i wsparła się o nią, patrząc teraz gdzieś... przed siebie? Nieco w dół?
Doprawdy, widok z góry miał w sobie coś fascynującego, na tyle, że warto było przystanąć na chwilę.

Obłok dymu uniósł się nad jego głową i unosił się jeszcze dalej. Wyglądał specyficznie, bo to, że Huan palił i palił nie zmieniało faktu, że robił to najczęściej celem ukrycia przypadków, w których to on sam "dymił".
Widząc, że kobieta nie jest nim zainteresowana uspokoił się nieco. Przez moment obawiał się, że to znów ktoś mający go śledzić, albo zabrać na przesłuchanie. W jego sytuacji każdy mieszkaniec nawet w tłumnym mieście mógł być podejrzaną osobą.
Skoro, jednak ignorowała jego osobę i skupiała się na widokach, odprężył się lekko i ilość dymu wokół niego zmalała. Znów spojrzał w dal na mury i zaczął dokładnie badać wzrokiem wszelkie możliwe drogi ucieczki.

Po chwili to do niej dotarło. Mężczyzna tam stojący... było w tym coś nietypowego. Ten dym? Ten jego kolor? Czy to coś, co kopcił, mogło tak wyglądać? Między brwiami kobiety pojawiła się niewielka zmarszczka, gdy to rozważała. A w końcu - zniknęła, bowiem zaprzestała obserwowania widoków. Ot, chciała się uważniej przyjrzeć swemu "towarzyszowi" na tym moście. Może nawet upewnić się co do tego, iż faktycznie nie był... typowym Żywiołem bądź Czaropisem?
Kto ją tam wie.
Dość, że koniec końców, zainteresowała się bliżej Huanem.
Tylko czy ktoś, kto miałby go śledzić, robiłby to tak... jawnie?

Chociaż coraz więcej osób kojarzyło już zjawisko dijinów z racji na nowego ArcyMistrza Zakonu, to i tak byli nadal na tyle rzadkim widokiem, że niewiele osób wpadało na pomysł "ooo, to dijin". No chyba, że za Huanem podążał jakiś strażnik i sam Huan był poirytowany, co powodowało, że jego nogi stawały się bardziej dymowe i w ogóle.
W obecnej chwili był raczej spokojny i skupiony. Jednak nie na tyle by nie wyczuć na sobie spojrzenia kobiety.
- Mogę w czymś pomóc? - Zapytał spokojnym głosem, lekko niepewnym.
Może jednak to była osoba wysłana za nim? Albo czymś się naraził? A może z poprzedniego życia...?
Nie spojrzał na kobietę, a dalej patrzył w dal na mury.
@Alruna Schalledel

... i jednocześnie byli na tyle rzadcy, by zainteresować postronnych. Zwłaszcza jeśli w oko rzucił się jakiś szczegół, detal. Niemniej... taaak, nie ma to jak Arcymistrz dijinn, Oczy wielu były na niego zwrócone i siłą rzeczy niezbyt mógł wtopić się w tło. A skoro zaś tego nie mógł - pewne rzeczy, koniec końców, zwracały uwagę.
Pokręciła powoli głową, posłała krótki, acz uprzejmy uśmiech. Niczym do klienta, który przekroczył skromne progi jej zaklinaczowskiego kąta.
- Nie, dziękuję. - odparła miękko, wracając do kontemplowania widoków.
- Coś spokojnie dziś. - dodała po chwili, niby od niechcenia, komentując... no cóż, dość leniwe "tętno" miasta.

Był bardzo spięty. Kobieta faktycznie wykazała nim zainteresowanie, a nawet rozpoczęła rozmowę. Zacisnął dłonie w pięści i co jakiś czas rozglądał się nieco zlękniony, że może pojawi się więcej osób, które podejdą. Może to jakieś kolejne badanie albo chcą go wsadzić za kraty.
- Spokojnie. Wolisz, żeby przybył moloch i rozwalił pół miasta? - Zapytał wpierw nieco zdenerwowanym głosem, ale po chwili oddychając i przymykając oczy, pocierając palcami lekko skronie.
Dostawał tu na głowę już.
@Alruna Schalledel

Zdawała się nie zauważać zdenerwowania. Albo może po prostu je ignorowała. Ewentualnie... nie mogła już ot tak się wycofać i dać mu święty spokój. Nie, gdy zarzucał coś tak... absurdalnego. Moloch. Też coś. Chyba tylko szaleńcy mogliby z tego czerpać radość...
- Moloch to gruba przesada - zauważyła spokojnie. Zupełnie, jakby całkiem ten zarzut jej nie ruszył. - Zresztą, spokój i jego brak ma wiele znaczeń. Kwestia kontekstu. Nie mówiłam też, co bym wolała, tylko... stwierdziłam fakt.  - tłumaczyła cierpliwie, wciąż wpatrując się w przestrzeń przed sobą. I pod sobą.
- Chociażby ta ulica pod nami? Z tego co kojarzę, bywa znacznie ruchliwsza.