Cicha || Apatyczna || Melancholijna || Zamyślona || Smutna || Niepewna || Ostrożna
Laleczka jest bardzo delikatna i nadal rozkojarzona. Niedawno się urodziła, więc wszystko jest dla niej zbyt nowe, zbyt wielkie i zbyt straszne. Jednocześnie nadal nie może się odzwyczaić, że dotyk jej nie grozi... że nie rozpadnie się na kawałki tak łatwo. Często ma smutny, melancholijny nastrój, a co za tym idzie zaczyna tańczyć. Jedyne, co wpływa na nią pozytywnie to szycie i oglądanie zwierząt.

Laleczka z saskiej porcelany. Blada cera, niemal białe blond włosy, rumieńce, delikatny makijaż. Subtelna i delikatna. Smukła i niezwykle zgrabna. Nosi się z gracją, a ubrania które nosi przypominają bardziej ubrania lalek z dzieciństwa niż te, które nosi się normalnie. Mimika twarzy również jest dość niezwykła, gdyż wyraża głównie jedną minę - zmartwienie, ewentualnie zachwyt. Taka właśnie jest laleczka z porcelany, która wszystko wykonuje ostrożnie, delikatnie i z niezwykłym wdziękiem.

Na stoliczku przy lustrze w pewnym bogatym domu stała sobie laleczka z saskiej porcelany. Piękna i niezwykle delikatna. Ale również samotna. Całe swe istnienie była sama. Nikogo nie znała. Towarzyszyła jej raptem waza, pozytywka i wysadzana perłami szczotka. Nie mogła też liczyć na kontakt ze swą właścicielką, która raz na długi czas przebrała ją i odstawiła na miejsce. Ewentualnie, gdy pozytywka zaczynała grać, ustawiano ją do tańca. Poza była niewygodna i bolesna.
Kiedyś na parapecie po drugiej stronie pokoju pojawił się królewicz z porcelany. Spoglądali na siebie i tęsknili zapewne niezwykle. Pasowali do siebie doskonale, ale niestety. Pewnej nocy ktoś włamał się do domu przez to właśnie okno... królewicz spadł i rozbił się na kawałeczki. Obudziło to małą właścicielkę laleczki. Pobiegła ona w stronę drzwi, ale włamywacz był pierwszy. Złapała więc porcelanową laleczkę i przycisnęła na małego ciałka z całych sił przerażona kuląc się w kącie. Włamywacz jednak nie skrzywdził jej. Miast tego podłożył ogień tym samym uwięziwszy ją wśród płomieni.
Laleczka z saskiej porcelany leżała tulona do właścicielki i mogła jedynie patrzeć jak płomienie pożerają wszystko. I wazę, i pozytywkę, i szczotkę wysadzaną perłami. A na koniec i kruche ciało dziewczynki.
Dało się słyszeć ciche błagania dziewczynki, która prosiła laleczkę o pomoc, ale przecież laleczka była z porcelany, prawda? Mogła tylko bezwładnie trwać w przerażeniu.
Noc minęła. Posiadłość spłonęła. A wśród zgliszczy stała piękna, blada dziewczyna i ze smutkiem spoglądała na boki. Miała na sobie lekką, białą sukieneczkę ale nic ponad to. Wyszła z ruin i poszła przed siebie. Słyszała za sobą krzyki i lamenty, słyszała i inne dźwięki. Ale nie wiedziała, co się dzieje. Gdzie jest. Nie miała pojęcia, że oprócz pokoju jest coś więcej. Ale wiedziała, że jej pani już nie ma. Że nie ma królewicza, ani wazy, ani szczotki, ani pozytywki. I tak pozostało jej iść przed siebie...

- uwielbia oglądać zwierzęta;
- boi się dotyku;
- uwielbia szyć;
- gdy się smuci/martwi zaczyna tańczyć;
- nie lubi tańczyć gdy ktoś jej każe albo do muzyki;
- uwielbia próbować nowe jedzenie.