Aparycja
Średniego wzrostu dziewczyna, dość szczupła, choć mająca czym oddychać. Policzki i nos pokryte są licznymi piegami. W zielonych oczach można dostrzec dziką iskrą, tak często widoczną u innych lykantropów. Twarz okala burza rudych, niesfornych włosów, sięgająca jej do połowy pleców, czasami jednak dziewczyna je podcina do ramion. Ręce i plecy pokryte są licznymi bliznami, mniejszymi lub większymi, mimo to Arissa nie stara się ich zakrywać. W zwierzęcej postaci owe blizny są mniej widoczne, gdyż zasłania je futro.

Historia
Nie zachowała zbyt wielu wspomnień z dzieciństwa, tylko kilka małych szczegółów, które stara się zapamiętać. Wie, że miała młodszą siostrę, że mieszkali w małej chatce na uboczu – z dala od innych. Za każdym razem, gdy próbuje sobie wyobrazić widok rodziców, widzi tylko zamglone twarze, a jedyną rzeczą, jaką sobie z nimi skojarzyła, był zapach lawendy. I, oczywiście, ostatnie wydarzenie, w którym brali udział.
Tego dnia wybrała się sama na spacer, lecz po drodze złapał ją deszcz. Deszcz, który szybko przerodził się w burzę, więc szybko musiała wrócić się do domku. Domku, który jak się okazało, gdy tam dotarła – płonął. Z wnętrza chatki było słychać błagania o pomoc jej siostry, Drzewo, które rosło przed chatką, zawaliło się prosto na drzwi, uniemożliwiając im wydostanie się,  a okienko było zbyt małe, aby przez nie przejść. Przerażona słyszała krzyki całej rodziny, które po jakimś czasie zaczęły ustawać.
Czuła dezorientację, ból i nadzieję, którą powoli zastępował gniew, gdy tylko zaczęła zdawać sobie sprawę, że oni już nie wrócą. Tak silne emocje, nieodczuwane jeszcze przez młodą lykantropkę, spowodowały jej niekontrolowaną przemianę, a następnie ucieczkę z miejsca zdarzenia.
W ciele zwierzęcia czuła się bezpieczniej. Polowała na jakieś mniejsze istotki od siebie, uciekając przed tymi większymi. Nie zawsze jednak udawało się jej coś upolować i nie zawsze zdołała uciec przed innymi drapieżnikami, zdobywając po nich pamiątki w postaci blizn. Starała się unikać innych ludzi, więc gdy tylko ich napotkała, natychmiast brała łapy za pas.
Z czasem zapomniała o swojej ludzkiej połowie, myślała głównie jak drapieżnik. Jednak jej życie znów miało się diametralnie zmienić. Podczas jednego z polowań nie dość, że nie upolowała zwierzyny, to jeszcze doszło do potyczki między nią, a innym drapieżnikiem. Przeżyła, ale odniosła ogromne rany. Zaczęła szukać jakiegoś schronienia – i je znalazła. Domek, nieopodal dróżki. Czy nie bała się ludzi, którzy mogliby się tam znajdować? A i owszem, ale poczuła również zapach lawendy, kojarzący się z jej domem,  zresztą i tak już nie miała siły, toteż runęła obok domku i zaczęła sobie wylizywać rany, starając się nie zasnąć.
Obudził ją krzyk. A więc jednak zasnęła. Otworzyła oczy i ujrzała przerażonego człowieka. Chciała wstać i uciec, lecz się zachwiała i znów upadła. Człowiek jednak zrobił coś, czego żaden inny nie zrobił – podszedł do niej i wyciągnął rękę. Zawarczała.
Człowiek się cofnął i zaczął do niej spokojnie przemawiać, co dziwne, zrozumiała jego każde słowo! No, w każdym razie mniej więcej, sens jego słów powoli docierał do jej umysłu, jakby przedzierając się przez gęstą mgłę.
Człowiek jej pomagał – zanosił jedzenie, starał się opatrzeć rany,  dzięki czemu odzyskała siły na tyle, by wstać, chwiejnie, bo chwiejnie, ale zawsze coś!
Coraz więcej zaczęło do niej docierać – człowiek nie dość, ze był człowiekiem, to jeszcze kobietą. Starszą, schorowaną kobietą! A i sama Ari była w jakiś sposób do niej podobna, chociaż dziwiła ją ta myśl.
„Zobacz, mamy takie same oczy, to dzięki nim rozpoznałam, że jesteś człowiekiem”.
To było najczęstszym zdaniem, jakie wypowiadała kobieta. Ari w zasadzie bała się tego, że mogłaby być jak ona – w ciele tygrysa było jej tak dobrze! No, nie wliczając faktu, że co jakiś czas coś ją atakowało i niedawno prawie nie umarła. Więc na te słowa tylko lizała ją po ręce, jakby chcąc powiedzieć: „tak, tak, masz rację, teraz daj mi spać”.
Aż w końcu kobieta przyniosła jej lustro i podstawiła przed pyskiem i zaczęła zachęcać do przemiany. To ją przeraziło, ale posłuchała kobiety. Skupiona, próbowała do skutku, aż się jej udało i stanęła przed staruszką, która znów musiała jej pomóc, a co gorsza: nauczyć wszystkiego. Chodzenia na dwóch łapach nogach, mówienia, przebywania wśród ludzi. To wszystko szło jej tak topornie! Ale się nauczyła po dość długim czasie. Zapewniła jej dom i schronienie w pobliskiej wsi, gdzie tak naprawdę mieszkała staruszka. W zamian Ari starała się jej odciążyć ją w większości zajęć.
Kobieta jednak zmarła, a Arissa znów została sama. Nie czując przywiązania do tej wioski, wyruszyła w świat.