Aparycja
Jest kurduplem, bo mierzy zaledwie 150 cm. Co za tym idzie, przywykła do patrzenia na resztę społeczeństwa z dołu, tym bardziej, że w wysokich obcasach nie tyle nie potrafi, co nie lubi chodzić. Jest drobnej postury, przez co razem z niskim wzrostem ma się wrażenie, że jest małą, niegroźną kruszynką, która muchy by nie skrzywdziła.
Jej małą dumą są za to włosy. Grube, gęste pukle opadają aż do jej bioder zwykle są puszczone swobodną, rudą plątaniną loków na plecy, chociaż zdarza jej się je związać w sporej objętości warkocz. Jej oczy są zielone z błękitnymi plamkami. Okolone ciemnymi, gęstymi rzęsami, dodających im zmysłowości i głębi. Jej policzki oraz ciało pokrywają piegi, dodające jej uroku. Pełne usta mają naturalnie kolor dojrzałych malin. Jej cera jest gładka, można ją wręcz określić jako dziewczęcą, przez co, patrząc dodatkowo na jej niski wzrost, często niektórym wydaje się, że jest młodsza niż w rzeczywistości.
Zwykle nie mając specjalnej okazji, nie maluje się, bo szkoda jej na to czasu i chęci. Woli mieć więcej czasu na czytanie, przygotowanie medykamentów, czy ogarnięcie lazaretu niż marnować czas na drugorzędne potrzeby, które uważa za zbędne. Za to przekuła sobie prawe ucho w jego górnej części i nosi na nim dwa złote kolczyki - obrączki.
Jest też typową chłopczycą w kwestii ubioru. Nienawidzi nosić sukienek, spódnic, ani innych typowo damskich części garderoby. Woli ubierać się wygodniej, przez co najczęściej zobaczy się ją w białej koszuli z dekoltem w łódkę, oraz z szerokimi rękawami, które wciska w skórzane, zdobione karwasze. Do kompletu z karwaszami nosi również podobnie zdobioną, kamizelkę z miękkiej, ciemnej skóry oraz wysokie do pół uda buty na niewielkim, stabilnym obcasie. Oczywiście w tym zestawie nosi również wygodne spodnie w ciemnym kolorze. Jak każda kobieta posiada w szafie jakieś damskie ciuchy, na specjalne okazje, jednak od długiego czasu nawet do nich nie zaglądała.

W postaci Bestii jest połączeniem lisa, rysia i orlika krzykliwego.
W tej formie dalej utrzymuje jej się smukła sylwetka. Umaszczenie w większości przypomina lisie, z wyjątkiem charakterystycznych dla rysi cętek pojawiających się na rudym, długim futrze. Głowa na pierwszy rzut oka przypomina lisią, jednak po przyjrzeniu się, wąsy są dłuższe, kocie, tak samo kształt nosa. Oczy, mimo ludzkiej tęczówki mają typowy dla kotów owalno-migdałowy kształt. Uszy, mimo że lisie posiadają na swoich końcówkach rysie pędzelki, trochę gęstsze niż normalnie. Wokół głowy ma odrobinę dłuższe futro tworzące niewielką grzywę. Szczupły tułów wyróżnia się sporych rozmiarów skrzydłami wyrastającymi z jej barków. Ogon jest typową dla lisów puszystą kitą z białym pędzelkiem na końcu. Poza tymi rzucającymi się w oczy elementami, w postaci bestii, wbrew pozorom, posiada nie lisie, a kocie, chowające się pazury, dzięki którym może nie tylko wspinać się jak na kotowatego przystało, ale również bronić się, czy polować.

Historia
Jej najwcześniejszym wspomnieniem, jakie pamięta jest Avalon. A dokładniej dzielnica biedoty w Avalonie, gdzie, jako podlotek, który był blisko wkroczenia w wiek nastoletni, przebywała zupełnie sama.



Można by tak wymieniać pytania w nieskończoność, a ona do dzisiaj nie znała na nie odpowiedzi. Pamiętała tyle, że po prostu była w Avalonie całkiem sama, głodna, bez opieki i dachu nad głową. Żeby przeżyć musiała żebrać. Czasem, kiedy desperacja zakradała się do jej serca próbowała kraść. Raz jej się udawało, a innym razem ją łapali na gorącym uczynku i dotkliwie karali, jednak to nie odstraszało jej przed ponownymi próbami, kiedy nie miała nadziei na zdobycie jedzenia w inny, bardziej legalny sposób. Nikt nie chciał zatrudnić dziecka, w końcu za wiele i tak by nie mogła zrobić, poza tym, przecież to rodzice powinni utrzymywać dziecko! A że rodziców nie było przy niej? To już nikogo nie interesowało.

Patrząc na jej marny w tamtym czasie żywot, zaprzyjaźnienie się z chłopcem z arystokracji było czymś raczej niespotykanym. Nie wiedziała, czym kierował się Altair, kiedy przynosił jej jedzenie i ubrania, albo kiedy uczył ją czytać, jednak nie widziała w jego oczach litości, której już wtedy tak bardzo nie cierpiała, a którą znosiła tylko dlatego, że dzięki niej była w stanie przeżyć. Naprawdę udało im się zaprzyjaźnić, mimo wielkiej różnicy między ich statusem społecznym i tym, jak żyli. Nie trwało to jednak zbyt długo, kiedy do ich przyjaźni wtrąciła się matka chłopaka. Fao została postawiona przed wyborem, którego nie chciała podejmować. Długo wahała się, nie wiedząc co zrobić, aż w końcu uderzyła w nią świadomość, że cokolwiek zrobi i tak nie wyjdzie to na dobre dla Altaira. Dla niej. Dla ich otoczenia zapewne również. Matka chłopaka przytłaczała ją i Fao nie czuła się bezpiecznie, kiedy kobieta wlepiała w nią swoje spojrzenie. Nie była pewna, do czego jest w stanie posunąć się zawzięta arystokratka. Nie chcąc więc wciągać przyjaciela w kłopoty, ustąpiła jego matce, wzięła oferowane pieniądze, które miały pomóc jej wynieść się do innego miasta i zacząć wszystko od początku i wyjechała. Początkowo chciała jakoś dać znać przyjacielowi, jak wygląda sytuacja, jednak matka chłopaka doskonale wszystko przewidziała i dopilnowała, żeby rudowłosa jak najszybciej opuściła Avalon.

Opcja z opowiedzeniem mu wszystkiego, podziękowaniem za okazaną dotychczas dobroć i pożegnaniem się została szybko i sprawnie przekreślona przez jego matkę.

Napisanie i wysłanie listu, wydało jej się opcją, która również, z oczywistych względów, nie wyjdzie. Poczta przeszłaby najpierw przez ręce dorosłych i zapewne nigdy nie dotarłaby do adresata. Nie miała więcej pomysłów, jak skontaktować się z Altairem tak, żeby nie sprawić mu kłopotów i żeby rzeczywiście wiadomość od niej do niego trafiła, dlatego odpuściła.

Żyła oszczędnie, nie chciała wydawać małej fortuny, którą wcisnęła jej matka Altaira. Korzystała z tych pieniędzy tylko wtedy, kiedy nie miała innego wyboru, stwierdzając, że lepiej byłoby pomóc dzięki nim komuś, kto będzie tego kiedyś potrzebował. Komuś, kto byłby w podobnej sytuacji, w której ona sama była i kto nie miałby jak z niej wyjść bez małej pomocy ze strony kogoś innego. Kiedy tylko udało jej się zdobyć pierwszą pracę, w karczmie, jako kelnerka, zaczęła po trochę dorzucać pieniądze do sakiewki od Pani Abhnel, żeby wyrównać to, co zużyła i móc wykorzystać do pomocy innym całą kwotę, jaką dostała od arystokratki. W karczmie pracowała do 20 roku życia. Udało jej się uzbierać odpowiednią kwotę, żeby móc wyjechać i wyuczyć się zawodu, do którego bardziej ją ciągnęło. Bo, powiedzmy sobie szczerze, roznoszenie hektolitrów alkoholu i jedzenia nie było czymś, co chciałaby robić przez resztę życia. O wiele bardziej interesowały ją zioła i możliwość leczenia innych, więc kiedy tylko miała okazję, poszukała kogoś, kto przyjąłby ją do swojego cechu i nauczył wszystkiego. Chciała leczyć innych, czuła, że to będzie dla niej najlepsza opcja i miała rację. Pod swoje skrzydła (prawie dosłownie) wziął ją Suriel. Zamieszkała u niego w pokoju na poddaszu. Początkowo uznawała go za tyrana bez serca, jednak z biegiem dni, tygodni, miesięcy i lat coraz lepiej poznawała uskrzydlonego i powolutku, małymi kroczkami ich relacja miała się ku lepszemu. Po ukończeniu szkolenia u Suriela, została z nim na dłużej, pomagając mu w lazarecie jako już pełnoprawna medyczka, jednak po kilku latach, kiedy dotarły do niej wieści o sporym deficycie medyków w Smoczej Norze, postanowiła w końcu "wyfrunąć" spod Surielowych skrzydeł i postarać się o pracę w stolicy jej rasy.