ufna ♥ nieśmiała ♥ wesoła ♥ pomocna ♥ ciekawska
Ta urocza i słodka syrenka jest niezwykle ufnym stworzonkiem, które kocha życie, poznawanie nowych istot i miejsc i ogólnie odkrywanie świata. Dopiero niedawno dorosła, więc wreszcie może wyjść na ląd i poznać świat. Chętnie wszędzie zagląda, do każdego zagadnie i każdemu pomoże. Uroczy aniołek i chociaż z naiwności przypomina raczej dziecko to z wyglądu w pełni dojrzałą, atrakcyjną kobietę. Czasem zachowuje się nawet jak wygląda - kiedy skupia się nad czymś co zapisuje, albo śpiewa, czy gra na flecie. Oprócz tego jest jednak wesołą, kochającą życie iskierką.

Urocza syrenka o delikatnych rysach. Ma ciemne, lekko kręcone włosy sięgające jej do połowy pleców. Często zaczesuje je na bok. Oczy o kolorze ciemnego miodu i słodki, niewinny uśmiech to jej największe atuty. Jest bardzo zgrabna i elegancka. Ubiera się jak ktoś z wyższych sfer i umie się dobrze zachować, ale bywa roztrzepana i nieobyta jeszcze z nogami. Często się zresztą bawi swoimi stopami. We włosy niekiedy wpina koraliki, muszelki, liście, czy piórka.

Rodzina jest najważniejsza. To zdanie towarzyszyło Ariel od dnia narodzin, aż po dziś dzień. Jest najmłodsza z całego potomstwa rodu Samaki – ze wszystkich braci, sióstr i kuzynostwa. I mimo, iż od maleńkości wszyscy się nad nią rozczulali i pilnowali, jak oczka w głowie, dziewczyna nie wyrosła na rozbestwioną pannicę. Kochająca rodzina i życie z dala od trosk i strachu sprawiły, że wykształciła w sobie wiele empatii, ciepła i miłości… oraz ciekawości. Świat fascynował ją od kiedy nauczyła się prosto pływać. Często wypływała na powierzchnię, gdzie uczyła się grać na znalezionym gdzieś na dnie flecie. I chociaż nikt z rodziny nie pochwalał jej pasji do nie-wodnego życia, ona nie mogła się doczekać ukończenia dziesięciu lat.
Nigdy nie miała chłopaka ani nawet się nie zauroczyła bo bracia nadopiekuńczo stali na straży jej niewinności, a siostry pilnowały by dziwne pomysły jej po głowie nie chodziły.
Uczyła się śpiewu i wraz z siostrami śpiewała na charytatywnych koncertach organizowanych przez jej rodzinę znaną ze śpiewu ponad wszystko. I chociaż umiała i lubiła śpiewać, to nie fascynowało jej to tak silnie, jak czytanie… czytanie i pisanie. Ale najbardziej kochała czytać nadwodne książki i dotykać papier. Dlatego postanowiła, że gdy dorośnie to zostanie kronikarzem – ku załamaniu większości rodziny i próbach ingerencji ze strony ciotek i wujków.
Porządna kaligrafia i odpowiednie artykułowanie z jej wykształceniem z racji na majętność rodziny, nie stanowiły problemu i po napisaniu pierwszego dziennika, przekonała rodziców by jej na to pozwolili. No ale kto mógłby odmówić takiemu aniołkowi.
Kiedy nadszedł czas, że część z jej braci poszła do armii, dziewczynka często przesiadywała na rafie niedaleko domu i rozmyślała o swym rodzeństwie… czy są bezpieczni.
Na szczęście zawsze wracali do domu i znów mogła się z nimi bawić, ganiając się wśród koralowców i kolumn ich posiadłości. Niekiedy bawili się w chowanego, ale niezbyt często, gdyż mała Ariella była mistrzynią szukania kryjówek i nikt się z nią nie równał.
Ariel wchodziła właśnie w dorosłość i lada moment miała obchodzić urodziny oraz nauczyć się zmiany ogona w nogi, gdy jej matka zachorowała. Zatroskana Ariel mimo, iż mogła wreszcie opuścić rodzinne strony i zwiedzić świat, została aby opiekować się matką i rodziną. Mimo, iż rodzina bardzo się starała to jednak wyłączenie z życia ich matki było wielkim ciosem. Dlatego Ariels została zastępczą mamą. Mimo, iż mieli służbę to Ariel i tak sporo pomagała i pilnowała czy wszystko w domu jest tak jak powinni, czy każdy je, porządnie się ubiera, czy matka pije lekarstwa itp.
Minęły tak 3 lata niecałe. Matka miała się już bardzo żle gdy kilkunastu z rodu - braci i kuzynów Ariel - ruszyło z orszakiem do Szarej Fortecy. Żegnali się czule i żartowali długo... Ale nikt się nie spodziewał, że już nigdy nie wrócą.
W dniu wybuchu, matka Arielli zmarła... Jakby wyczuła że straciła trzech synów oraz wielu siostrzeńców i bratanków. Miały miejsce trzęsienia ziemi, z dna morskiego wypływała lawa i strzelały bańki gorącego powietrza. Zwierzęta szalały, budowle się waliły, a prądy wzmogły się i rzucały mieszkańcami wód z ogromną siła. Wystąpiły nawet tąby powietrzne, które porywały wodę i syreny w górę by rzucić nimi w dal.
Rodzina Ariel nie miała nawet czasu na żałobę. Wszyscy uciekali w popłochu. Poprowadzono ich z tym dobytkiem, który udało się zabrać wprost do portalu, którym mogliby udać się do Asgardu.. Tam istniały pozostalości atlanckiej kolonii. Na szczęście na miejscu już czekały cheruby, które pomogły skołowanym i przerażonym mieszkańcom wód dostać się z portalu do wody, zaopatrzyli ich w jedzenie i wiele innych środków niezbędnych do życia. Ariel po upewnieniu się, że rodzina jest cała postanowiła pomóc innym. Wiele dni, tygodni i miesięcy dochodzili do siebie. Musieli urządzić się na nowo i odnaleźć się w nowej sytuacji. Gdy to zrobili Ariel spakowała się i opuściła dom. Powiedziała, że bedzie szukać odpowiedzi i spełni swe marzenia bo życie jest zbyt ulotne.
I w ten sposób mała syrenka wyszła z wody i z niewielkim dobytkiem ruszyła odkrywać świat i spisać dzieje tych, których spotka.

♥ uwielbia słodycze
♥ lubi słodkie zwierzątka
♥ bardzo ufna i pomocna
♥ ma wiele rodzeństwa w domu
♥ nie wygląda i nie zachowuje się jak rozpuszczona szlachcianka ale czuć w niej pewną nieporadność