niewinna * o dobrym sercu * urocza * mądra jak na swój wiek * dojrzała jak na swój wiek * cicha

Jej imię oznacza "promienna dziewczyna" i doskonale odzwierciedla charakter małej Laoise. Dusza dziewczynki jest przepełniona dobrem, pomimo tego, że wiele złego spotkało ją w życiu. Jest silna, ale jednocześnie delikatna i łatwo ją zranić. Kocha przyrodę, uwielbia spać w swojej zwierzęcej postaci w lasach, ale w dzień kręci się po większych miastach, żebrząc choćby o kawałek czerstwego chleba. Nie lubi tłoku, ale to właśnie w nim ma szansę na łatwiejszą jałmużnę, więc wytrzymuje.

Ludzka forma: Wygląda bardzo młodo jak na swój wiek. Można ocenić ją maksymalnie na siedem, osiem lat. Jest dość niską i bardzo szczupłą dziewczynką, obecnie dodatkowo wychudzoną przez głód. Ma trójkątną twarz, kiedyś o pulchnych policzkach, które teraz są zapadnięte. Posiada dość szeroki nos i wysokie czoło, przesłonięte krzywo ściętą grzywką. Dolna warga jest większa od dolnej. Oczy są duże, w łagodnym kolorze brązu, okolone długimi, czarnymi rzęsami. Ma sięgające za łopatki, lekko falowane, brązowe włosy. Dłonie są malutkie, o małych paznokciach, pod którymi zebrał się brud. Nosi na sobie potarganą sukienkę, wyglądającą trochę jak worek. Kiedyś była niebieska, w barwie habrów. Teraz... Jest po prostu brązowa.
Zwierzęca forma: Podobnie jak jej ludzka forma, tak samo i zwierzęca jest zbyt wątła jak na swój wiek i wygląda na młodszą, niż w rzeczywistości. Jej sierść jest jeszcze puszysta, przypomina małe, miękkie igiełki, wystające we wszystkie strony. Ma małe, brązowe oczka i czekoladowy nosek. Jej sierść ma jasną, szarawą barwę. Futro wokół nosa i na dolnej szczęce ma kolor brązu pomieszanego z szarością.

Mieszkała wraz z matką na odludziu, w małej, opuszczonej leśniczówce. Ojca nigdy nie poznała. Mama od najmłodszych lat uczyła ją praw przyrody. Jako nieopierzony wilczek biegała za mamą po lesie, wypatrując malutkich ptaszków i co większych jaszczurek. To na nich ćwiczyła tropienie, ale jeszcze nie zabijała. Łapała je w miękkie łapki i wypuszczała. Kiedyś mama poleciła jej, aby zabiła schwytanego ptaka. Laoise nie chciała tego zrobić, ale uległa matce, kiedy ta uniosła ostrzegawczo górną wargę. Poczuła w pysku krew. To było najokropniejsze uczucie, jakiego doświadczyła.
Któregoś dnia do ich chaty ktoś zapukał. Matka cicho podeszła do okna i nie alarmując przybysza wyjrzała przez okno. Z przerażeniem w oczach poleciła Laoise się schować. Dziewczynka wczołgała się pod łóżko, gdzie była klapa do malutkiej komórki. Wpełzła tam. Tymczasem na górze ktoś krzyczał. Krzyczała też mama. Nagle dziecko usłyszało dźwięk ostrza przecinającego skórę i mokry dźwięk wypływającej krwi. Przed oczami ujrzała ptaka, którego zabiła. Wtedy słyszała ten sam odgłos wypływającego płynu życia. Obcy opuścił ich dom. Przerażona dziewczynka siedziała w komórce jeszcze przez godzinę. Kiedy wreszcie odważyła się wyjść, ujrzała matkę leżącą na środku izby z podciętym gardłem. Przestraszona tym widokiem, wybiegła z domu, w pośpiechu zarzucając na swojego kucyka siodło, wsiadła nań i odjechała jak najdalej. Od tamtego czasu błąka się po krainie, starając się przetrwać.

- Jej jedyną towarzyszką jest nowofundlandzki kuc o imieniu Śnieżynka.
- Pomimo tego, że cierpi głód, nie jest w stanie nawet spróbować zapolować na najmniejszego nawet ptaszka. Woli żebrać.
- Zwykle mówi bardzo cichutko, ale kiedy śpiewa zapomina o swojej nieśmiałości, wydając najpiękniejsze dźwięki, które wzruszają nawet najbardziej zatwardziałe serca.
- Szczególnie boi się krzyczących ludzi; kiedy ich słyszy ma ochotę uciec jak najdalej.