Ambitna ♦ Pewna siebie ♦ Błyskotliwa ♦ Lojalna ♦ Odpowiedzialna ♦ Przyjacielska ♦ Stanowcza ♦   Wygadana ♦ Pomocna ♦

Dziewczyna, mimo że przeżyła już kilka dziesięcioleci, zachowuje się jak nastolatka. Dla każdej spotkanej osoby jest uprzejma i miła, nie ważna jest dla niej rasa (zazwyczaj). Stara się pomagać wszystkim w miarę możliwości, w końcu na taką wychowali ją rodzice. Uwielbia zagadki i tajemnice, każda przygoda jest dla niej ekscytującym przeżyciem. Lubi poznawać nowych ludzi, ogromnie ceni pokój między wszystkimi istotami. Czasem widząc jakąś sprzeczkę zbyt pochopnie używa swych mocy, lecz nie widzi w tym dużego problemu. Gdy czuje się dobrze w czyimś towarzystwie potrafi gadać bez przerwy godzinami. Przy obmyślaniu ważnych spraw i podejmowaniu decyzji umie postawić na swoim i do końca walczyć o uznanie jej przekonań.

Jasne włosy Szlachetnej są zazwyczaj rozpuszczone, swoimi końcówkami dotykają małych, przezroczystych skrzydełek. Delikatne rysy twarzy i szeroki, szczery uśmiech od razu dają do zrozumienia, że ma się do czynienia z sympatyczną istotą. Najbardziej wyraziste są oczy, głębokie i szare, w kolorze dymu. Jej smukła i delikatna budowa sprawiają, że porusza się z gracją i zwinnością, małe i ciasne przejścia nie są dla niej dużym problemem. Wygląda po prostu jak mała, słodka dziewczyna, widząca w świecie tylko dobro. I często taki wygląd jej pomaga.

Anevis urodziła się na przełomie wiosny i lata w rodzinnej rezydencji jako trzecie dziecko siostrzenicy Drugiej Arcyksiężnej Bajecznych i wnuka Trzeciego Władcy Szlachetnych. Miała dwóch starszych braci, z którymi zawsze miała dobry kontakt, lecz większą część dzieciństwa spędziła z matką oraz ciotką, gdyż bracia, którzy tak jak ojciec byli Dworskimi, uczyli się głównie walki. Ona kształciła zupełnie inne umiejętności. Już w pierwszych latach młodości zaprzyjaźniła się ze swoim małym duszkiem. Spędzała całe dnie na rozmowach z nim i wzmacnianiu więzi; ciocia tłumaczyła jej, że jest ona niezbędna do odkrycia w sobie prawdziwej mocy.
Z początku jedyną rzeczą, jaką mogła się wykazać była znajomość natury. Jasnowidzenie i podróże po snach szły jej okropnie, nie rozumiała techniki wykonywania tego. W końcu ciocia zabrała ją na kilkutygodniową wycieczkę do lasów Midgardu. Tam dziewczyna uzyskała pełne połączenie z otaczającą ją naturą, a także z Sylveonem, dzięki czemu odblokowała pozostałe zdolności.
Po powrocie starała się wciąż kształcić i rozwijać. Znalazła również pasję – malarstwo. Największą inspiracją dla niej była przyroda; dużo podróżowała, by znaleźć odpowiednie miejsca do przelania ich na płótno. Swoje prace zatrzymywała, sprzedawała lub rozdawała. Jej talentem zainteresował się nawet sam Drugi Władca Szlachetnych; obraz podarowany mu wisiał w sali tronowej przez długi czas. Dzięki niemu szlachta zaczęła interesować się dziewczyną. Dostawała zamówienia na portrety rodzinne, krajobrazy czy też abstrakcyjne obrazy. W kilka miesięcy stała się jedną z najbardziej znanych artystek w Asgardzie.
Lata miały, a Anevis malowała i zwiedzała świat. Spędziła nawet kilka dni w Helu, mimo że to miejsce zazwyczaj napawało ją strachem. Znalazła natchnienie na kolejne dzieła. Prawdziwym fenomenem jednak okazał się Utgard. Potężne góry, rozległe jeziora i tamtejsza roślinność świetnie wyglądały na płótnie. Dodatkowo, dzięki pomocy ciotki miała zaszczyt zwiedzenia kilku znanych, przepięknych i przeogromnych budowli.
Pewnego dnia przechodząc przez neutralne ziemie Helu została napadnięta przez dwa Nashory. Wprawdzie nic im nie robiła, więc widocznie chcieli się tylko zabawić. Bajeczna była za bardzo przestraszona, by cokolwiek zrobić. Na szczęście, nim potwory zdążyły cokolwiek zdziałać pojawił się Rdzenny, który przechodził obok. Włączył się do walki, i choć początkowo dawał radę, w końcu uległ ich przewadze liczebnej. Wtedy dziewczyna pierwszy raz użyła hipnozy. Rozkazała demonom oddalić się, a one wykonały to bez żadnych zastrzeżeń. Resztę drogi An spędziła z jej wybawicielem. Niestety zmarł on po dojechaniu do miasta na skutek działa jadu Nashorów.
Innym razem będąc w karczmie w Midgardzie, odpoczywając po całym dniu spędzonym na szukaniu inspiracji nieświadomie stała się uczestniczką bójki wywołanej przez Podziemnego. Anevis jest pewną siebie kobietą, dlatego byle zniewaga wywołała u niej ogromny gniew. Nim się zorientowała już trzymała biedaka w swoich sidłach. Potem było kilka nieprzyjemnych dla niego sytuacji, zaczęli bronić go jego koledzy, i tak się stało w końcu stało, że głównymi przeciwnikami w tej walce byli Szlachetni i Podziemni. W końcu jednak strażnicy zareagowali. Dziewczyna była cała brudna i poturbowana, lecz najgorszą rzeczą było dla niej zgubienie notatnika, w którym były zapisane wszystkie zamówienia i plany na przyszłe obrazy. Długo nie wybaczyła tego Podziemnym. Najgorszym dniem w jej życiu był dzień, w którym dowiedziała się o zaginięciu ciotki i brata. Wybrali się oni do Utgardu, by zbadać tajemnice tamtejszych gór i ruin. Nie wracali tygodniami, a końcu jednak stało się jasne – zaginęli. Właściciel karczmy, w której nocowali tłumaczył, że wyszli wczesnym rankiem i już nie wrócili. Rodzice wynajęli ludzi mających ich odszukać, lecz ci zawsze wracali z niczym. W końcu rodzina pogodziła się ze stratą. Lecz w ich sercach dalej palił się ten malutki płomyk nadziei.

- Nie przepada za mięsem
- Duszek (Sylveon) jest jej najlepszym przyjacielem; bardzo często rozmawia z nim
- We wczesnych latach dzieciństwa nie radziła sobie z jasnowidzeniem, nauczyła ją tego dopiero ciocia
- Gdy jest sama ma w zwyczaju prowadzić monologi ze zwierzętami i roślinami
- Uwielbia owoce
- Lubi spać na świeżym powietrzu
- Nienawidzi patrzeć, jak ktoś krzywdzi naturę
- Zwiedza świat w poszukiwaniu wartych namalowania miejsc