- Pan przestanie jęczeć bo nawet zmarłych pan zagłusza - odwróciła się w końcu do towarzyszącego mężczyzny.
- Pan tu siądzie i poczeka... - powiedziała wskazując na drogę, którą tu przyszli. Niech siedzi w bezpiecznym w miarę miejscu.
Następnie odwróciła się na pięcie i poklepała Hamleta po łbie.
- Jak poczujesz zwłoki to prowadź - szepnęła mu do ucha drapiąc go za nim, chociaż wiedziała, że nie musi tego mówić hienie... one to miały w instynkcie.. szukać zwłok.. jedzenia.
Wyprostowała się i cichutko nucąc jakąś melodię zaczęła zagłębiać się między drzewa. Rozglądała się uważnie.
- Halo? Dzień dobry! Jestem Kora, czy zastałam tu kogoś? - nawoływanie z jej strony brzmiało jakby co najmniej weszła do czyjegoś domu...
Łopatę nadal miała na plecach, a maskę na twarzy. Typowy Pogrzebacz.

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut Kostką

'k6' :

Nie. Kora nie wiedziała, że dzieci są upierdliwe.. albo inaczej. Nie uważała tak. Sama mentalność miała dość dziecięcą z racji sposobu, w jaki ją wychowano... Można spokojnie uznać, że Pogrzebacze byli nieco... upośledzeni emocjonalnie. W każdym razie ona tak miała.
Dla niej dziecko to było małe żyjątko w fazie dorastania... I tyle.

No i wiadomym było jedno. Zmarli to dusze. Nie mają ciała... I chociaż ich śmierć może być niezwykle interesująca, to jednak bardziej ciekawiły ją zwłoki... Dlatego, gdy tylko Hamlet zachichotał - bo głównie takie dźwięki wydawał jej zdaniem - znaczy wszystko co z siebie wydawał dla niej brzmiało jak chichot... może dlatego ona sama dziwnie się w uszach innych śmiała? W każdym razie, natychmiast, gdy zachichotał, oczy jej zalśniły radośnie, acz nie było tego widać. Natychmiast ruszyła szybkim krokiem w stronę Hamleta ciekawa cóż tam znalazł.

Nie była, jednak gburem! O nie!
- Jestem tutaj na trochę. Jakbyś chciała porozmawiać, albo zobaczyć prawdziwa hienę to zapraszam... A... czy ktoś może widział Miszę? - idąc rzuciła w przestrzeń kilka zdań ot tak i wyjęła w trakcie łopatę by pomagać sobie odgarniać roślinność.

Już miała zacząć badać zwłoki, gdy ich "właściciel" się pojawił. Natychmiast odwróciła się w jego stronę i dygnęła lekko na powitanie, jakby też przepraszała, że przeszkadza. Klapnięciem w udo odwołała Hamleta, który podbiegł do niej podekscytowany i siadł na zadku chichocząc co jakiś czas.
- A Misza to córka takiego jednego pana, który jej szuka. I tak, widzę pana. Miło mi. Jestem Kora.. - mówiła spokojnie i ciepło, jednocześnie bardzo uprzejmie i z dużą dozą szacunku.
Próbowała gołym okiem ocenić przyczynę zgonu ducha. Na wielu duchach widać były - gdy np. zmarli od przyczyn, których objawy widać było gołym okiem. Wtedy nie musiała przyglądać się zwłokom, bo duch był ich lepiej zachowanym odzwierciedleniem, ani nie musiała ich kroić.
- Przepraszam, w takim razie, że przeszkadzam, ale tu nie chodzi o mnie. Pomagam zbłąkanym duszom, niepochowanym zwłokom, tym, którzy chcą dowiedzieć się jak zmarli ich bliscy, albo potrzebują pomocy by "przejść dalej". Więc proszę się o mnie nie martwić, bo chcę pomóc... O ile mogę? A jeśli nie chce pan pomocy to nie będę się narzucać i spróbuję poszukać dziewczynki imieniem Misza... - zawiesiła głos z lekkim westchnieniem zawodu.
Chciała rozwiązać tę sprawę i pomóc tym duchom... oraz zwłokom. Tak płytkie groby to coś niepoważnego! Zwłoki należy kopać 10 metrów pod ziemią, aby nie zwęszyli ich padlinożercy!

Kiwnęła do ducha. Nie wypadało się zastanawiać, nie kiedy prosił o pomoc. Zawsze pomoże.
- Pomogę ci ją znaleźć - powiedziała ciepło.
Spojrzała w dół na Hamleta, a potem lekko przechyliła głowę by ujrzeć nadchodzących mężczyzn. Ptasia masa skrywała jej twarz. Ubranie też było mało "kobiece", więc dziw że nazwali ją "ładną" i "dziewczyną".
W ręce nadal trzymała łopatę, a trumna-plecak stał na ziemi, więc nie było sensu uciekać, zresztą nawet o tym nie myślała. Hamlet z kolei przysiadł obok niej i dziwnie chichotał patrząc przekrwionym wzrokiem na mężczyzn.
- To niegrzeczne ignorować innych. Nie jestem tu sama, ale w towarzystwie bardzo miłego mężczyzny i zamierzam pomóc mu szukać jego żony - głos, który wydobył się spod maski nie był miły.. nie był słodki.. a brak wglądu w twarz dziewczyny sprawiła, że brzmiał wręcz upiornie i szaleńczo.. Zwłaszcza ,gdy przechyliła mocniej głowę, a ostre brzegi łopaty zalśniły lekko, gdy szurnęła nią o ziemię opierając ją sobie następnie na ramieniu.
Chichot Hamleta wzmógł się.
Była przygotowana. Wiedziała, że mogą mieć złe zamiary. Postanowiła obserwować ich uważnie. Gdyby nie postanowili się wycofać, zaczęła przygotowywać zaklęcie opętania. Przejęłaby kontrolę nad tym, który wydawał się nieco mniej "do przodu" i bardziej w stylu tępego osiłka, niż cwanego szefa.