Gdzieś niedaleko sadzawki, nieco na uboczu, siedziała skulona postać. Gdyby nie to, że śnieg nie ma włosów, to za taką zaspę śnieżną można by ją uznać.
Laleczka z saskiej porcelany siedziała z podkulonymi nogami. Jej lekka, biała sukieneczka wydawała się wręcz nienormalna na taką pogodę, ale przecież laleczka nie czuła chłodu... Laleczka sama była lodowata.
Smutne oczy utkwiła w jakimś ogniku, który przyleciał dokonać żywota. Wyciągnęła przed siebie dłoń i westchnęła. Nie przywykła do tego jeszcze.

Vladimir nie przywykł do odwiedzania tak nieprzyjemnych regionów. Niemniej postanowił rozejrzeć się nieco po Utgardzie i różnych istotnych weń miejscach. W końcu byli tak blisko siebie. Dobrze jest wiedzieć z kim "sąsiadujesz", prawda?
Czego się jednak nie spodziewał? Tego, że w miejscu gdzie miał ochotę zaobserwować trochę śmierci, melancholii i może nawet agonii ujrzy dziewczynę. Jej uroda była dość niezwykła. Vlad nie był w stanie określić jakiej może być rasy.
Niemniej siedziała w tak cienkiej sukience w taki ziąb? Vlad może i był kawałem drania i czerpał przyjemność z bawienia się kobietami, ale mimo wszystko był dla nich zawsze dżentelmenem. A tej dziewczynie chyba by się takowy przydał.
- Wybacz panienko, ale czy nie jest ci aby za zimo? - Podszedł powoli i zapytał łagodnym głosem szykując się do zdjęcia futrzanego płaszcza z ramion.
Cieszył się, że jego świta została kawał dalej... pewnie by ją wystraszyli.

Usłyszała głos. Drgnęła lekko. Odwróciła głowę i wielkimi oczyma spojrzała na nadchodzącą postać. Kto to był? Czy miał złe zamiary? Może nie?
Skuliła się lekko, ale widząc, że chyba próbuje zdjąć własny płaszcz by się otulić pokiwała głową na boki - lekko, ale zdecydowanie.
- Nie. Dziękuję - odpowiedziała ostrożnie.
Jakby nadal nie przywykła do korzystania z języka, strun głosowych i innych składników "ludzkich".

Zatrzymał się w trakcie zdejmowania płaszcza i po chwili sobie darował marszcząc brwi. Podszedł bliżej i kucnął koło dziewczyny.
- Nazywam się Vladimir Tepes. Powiesz mi panienko jak cię zwą i kim jesteś? - Zapytał po chwili mając nadzieję, że to rozwieje część jego wątpliwości i ciekawości.
Był też ciekaw dlaczego siedzi tu sama jak palec. Bez niczyjego towarzystwa. A może nie? Może na kogoś czekała?
Rozejrzał się odruchowo.

Nie drgnęła ani trochę, gdy się zbliżył. Patrzyła na niego bez mrugnięcia i w całkowitej ciszy. Przedstawił jej się. No tak. Istoty żywe mają imiona i w ogóle, prawda? Przechyliła lekko główkę, ale zaraz ją wyprostowała lekko przestraszona, że głowa może jej się oderwać.
- Jestem Lalką z Saskiej Porcelany - powiedziała cichutko zgodnie z prawdą.
Palce dłoni mimo woli zacisnęła lekko na materiale sukienki.

Lalka z Saskiej Porcelany? To wiele wyjaśniało. Nie mógł jednak powstrzymać wyrazu zachwytu na twarzy. Porcelana była jedną z niewielu pięknych rzeczy, których nie potrafił wytwarzać, ale bardzo szanował. Był go stać, więc lubił się otaczać porcelaną. Taka krucha, ale jaka wytrzymała zarazem.
- To niezwykłe. Więc jesteś Animatem, jak mniemam.. - urwał i zaczął się chwilę zastanawiać.
Widma nadal nie miały Władcy. Były w rozsypce. Niby nic mu do tego, ale nie dziewczyna wyglądała na "nowo narodzoną". Nie mógł zostawić jej tak samej sobie.
- Porcelana, czy Stal. Nieistotne. Ważne, że młoda dama nie powinna tak przesiadywać całkiem sama na tak niebezpiecznym odludziu. Zechce mi panienka towarzyszyć? - Zaproponował i podał jej dłoń z tajemniczym uśmiechem.
Tak. Kochał otaczać się pięknem.. i porcelaną.

Animatem? Możliwe. Właściwie nie do końca wiedziała zbyt wiele na ten temat. Ale wyciągnięta w jej stronę dłoń oraz propozycja towarzystwa były chyba miłe. W każdym razie mogła spróbować. Nie wiedziała czy nie chce jej zrobić krzywdę. Będzie uważać.
Pokiwała głową i wstała, ale nie wzięła jego ręki. Przytuliła dłonie do siebie jakby w obawie.

Widząc, że zapewne nadal się obawia, zdjął z szyi szal, obwiązał sobie dłoń i drugi koniec materiału podał jej.
- Jest miękki i w ten sposób mogę, cię poprowadzić i w razie czego uchronić przed upadkiem - powiedział łagodnym głosem.
Och jak on potrafił być miły i czarujący, gdy chciał. A chciał porcelany.

Spojrzała niepewnie na oferowany szalik. Jakby chwilę rozważała za i przeciw, ale ostatecznie chwyciła podawany koniec materiału. Powoli też podniosła się i spojrzała na mężczyznę. Ciekawe czemu był miły? Po co ktokolwiek miałby być miły dla lalki?
- Dziękuję - powiedziała, jednak i ruszyła zanim.

Lekki uśmiech błądził na jego ustach, gdy skrył twarz przed dziewczyną. Zyska piękną ozdobę i może lojalną sługę jeśli ją odpowiednio wytresuje. Tak... Będzie teraz tak uroczy i czarujący, że Ci, którzy go znają, padli by z wrażenia.
W końcu dotarli do stojącej nieco dalej świty.
- To moi ludzie Laleczko - powiedział do niej ciepło i pieszczotliwie, ciut jak do dziecka.
Większość była konno, ale jechał z nimi jeden wóz zaopatrzeniem. Tam przygotował miejsce do siedzenia wśród futer i koców dla dziewczyny.

Wpierw na widok jeźdźców, ale przede wszystkim też koni, trochę zwolniła. Bała się, ze mogą ją potłuc albo skrzywdzić.
Jednak, gdy ujrzała, że szykuje się jej bezpieczne i wygodne miejsce, rozluźniła się.
- Dziękuję - powiedziała cicho i siadła na przygotowanym siedzisku.
Obserwowała każdą osobę i przez całą drogę nie odzywała się.

(możesz "wyjść" nas oboje)

Laleczka siedziała już zabezpieczona, więc Vlad wskoczył na swego białego ogiera, Bolta i machnął ręką sygnał do wymarszu.
- Wracajmy z tej lodówki do ciepła - dodał by nieco rozbawić swych strażników i poprawić im morale.
Jechał niemal na czele, nie licząc niewielkiej obstawy, jednak, co jakiś czas zerkał do tyłu na nowy nabytek.

z/t z Saskią