Jest lekko zwariowanym i ekscentrycznym podróżnikiem, wiecznym optymistą, który krąży po sferach w poszukiwaniu kolejnych wrażeń. Za cel obrał sobie zobaczenie wszystkiego, co świat ma do zaoferowania, a przy okazji pomoc wszędzie gdzie będzie w stanie. Na ogół wesoły, skory do żartów i dziecinny, jednak nastrój Thomasa umie zmieniać się momentalnie, więc z radości możemy w mgnieniu oka przejść do powagi lub gniewu. Na szczęście nigdy nie dzieje się to bez przyczyny, a zmienność nastrojów często dezorientuje rozmówcę, co działa na korzyść Ettariela. Jest sprytny i pomysłowy, ale strasznie niecierpliwy i wyczulony na nudę. Uwielbia ryzykować i podejmować nowe wyzwania. Thomas nie ukrywa, że podczas swoich podróży często się bał, jednak uważa strach za sprzymierzeńca, nie wroga. Strach to przecież wspaniała siła napędowa! Uważa, że każdy zasługuje na szansę, aby się poprawić, ale tylko raz...

Thomas to wysoki mężczyzna w sile wieku. Jak to bywa z dworskimi jest szczupły, przez co w połączeniu z wzrostem niektórzy mogliby powiedzieć, że wygląda jak tyczka. Warto jednak podkreślić, że "szczupły" niekoniecznie oznacza "chudy", a Ettariel nie prezentuje się jak sama skóra i kości. Zapewne nic nie wyróżniałoby go spośród tłumu innych dworskich, gdyby nie niecodzienny kolor włosów. Z jakiegoś nieznanego powodu, Thomas wychodował sobie brązową czuprynę, w przeciwieństwie do typowych dla swojego ludu jasnych odcieni. Włosy te nosi ciut dłuższe, zawsze ułożone w coś na kształ artystycznego nieładu. Poniżej chaotycznej czupryny znajdują się brązowe oczy, które z zainteresowaniem chłoną każdy fragment otoczenia, a mimo wieku wciąż można dostrzec w nich iskierki młodzieńczego zapału. Ettariel zawsze chodzi gładko ogolony, a wyraz jego twarzy zmienia się równie szybko co nastroje. Ubiera się zazwyczaj w ciemny garnitur w prążki oraz porządny, brązowy płaszcz.

Urodził się jako drugie dziecko pary szlachciców, którzy zamieszkiwali uroczą posiadłość w pobliżu Gondolinu. Ojciec był typowym przedstawicielem swojego stanu, nie zajmował się żadną pracą, a jedynie doglądał majątku i oddawał swojemu małemu hobby - alchemii. Matka natomiast nie różniła się wiele od męża, z tym, że jej pasją były gra na harfie i haftowanie. Przynajmniej starsza siostra była bardziej stanowcza i miała ambicje wychodzące poza utrzymanie majątku i oddawanie się w spokoju swojemu małemu hobby. Niestety jej celem było powiększenie stanu posiadania rodziny, przez co  nie była o wiele ciekawszym rozmówcą niż rodzice. Thomas natomiast od kiedy nauczył się chodzić stał się czarną owcą rodziny. Uczył się wzorowo, a nawet umiał sporo czasu przesiadywać w pracowni ojca, przyglądając się co też za alchemiczne cuda przygotowuje jego staruszek. Zadawał jednak dużo pytań, bardzo dużo... I to na dodatek wszystkim wokół, więc często można było zobaczyć młodego panicza plotkującego z praczkami lub wypytującego pasterzy dlaczego krowy dają mleko, a świnie już nie. Młody Thomas uwielbiał też wędrować i zaglądać we wszystkie zakamarki poznawanego świata. W miarę szybko przeszukał każdy kąt posiadłości, a z wiekiem wyprawiał się na coraz dalsze wycieczki po okolicznych terenach. Wędrówki te nie były samotne, ponieważ przy nodze chłopca zawsze dreptał adoptowany przez niego szczeniak, a czasami Thomas zabierał ze sobą inne dzieci, z którymi zdążył się zaprzyjaźnić. Zazwyczaj były to jednak dzieci służby lub mieszkańców okolicznych osad, co tylko bardziej drażniło jego matkę. Gdy nie mógł podróżować, czytał książki o dalekich krainach i baśniowych istotach, marząc, że pewnego dnia sam będzie mógł je podziwiać. Nie przywiązywał również zbyt dużej wagi do rodzinnej fortuny, co skutkowało chłodnymi relacjami z matką. Z ojcem łączyła go alchemia, którą młodszy Ettariel również się zainteresował, a siostra zwyczajnie kochała młodszego braciszka.
Po osiągnięciu pełnoletności, Thomas spakował się i wyruszył w świat. Za towarzyszy mając jedynie konia i swojego wiernego psa. Nie podobało to się rzecz jasna matce, jednak ojciec podszedł do wyjazdu syna z zaskakującym dla młodzieńca spokojem. Najwyraźniej zaakceptował już fakt, że to córka będzie głównym zarządcą majątku po jego śmierci. Na początku młody Ettariel wędrował po ziemiach szlachetnych, po pewnym czasie zapuszczając się na tereny uskrzydlonych, a później również chimer. Wszędzie gdzie się pojawił towarzyszył mu uśmiech oraz chęć niesienia pomocy, w czym pomagały mu zdolności alchemiczne oraz medyczne, wyuczone podczas prywatnych wykładów w domu, o które zadbał staruszek. Zyskało mu to garstkę przyjaciół, ale ku zaskoczeniu młodzieńca także i kilku wrogów. W pewnym momencie Thomas zaczął prowadzić dziennik, w którym zapisywał historie i wrażenia ze swoich podróży. Co jakiś czas odwiedzał też dom rodzinny, gdzie zdawał relacje ze swoich podróży ojcu, którego nowym hobby stało się wysłuchiwanie opowieści syna. Zdarzało się również, że Thomas przywoził staruszkowi trudno dostępne zioła lub inne składniki, na które natknął się podczas wędrówek, a które mogły przydać się ojcu w jego pracowni.
Gdy krajobrazy Asgardu zaczęły go nudzić, wypłynął na ocean sfer, kierując się do Midgardu. Tam dopiero było ciekawie. Widywał wcześniej przedstawicieli ras niepochodzących z Asgardu, jednak nigdy w takich ilościach. Teraz w końcu miał szansę poznać dokładniej kulturę i zwyczaje ludzi, lykantropów, a także innych. Chociaż czasami zdarzało się, że musiał uciekać. Na przykład gdy kilku podziemnych stwierdziło, że ma ich złoto. Nie miał pojęcia o co im chodzi, jednak maluchy uważały, że ich nosy nie mogą się mylić. Na szczęście Thomas dość szybko biegał. Do dzisiaj nie wie, dlaczego akurat on miał mieć ich kosztowności, chociaż mogło to być związane z mocnym zapachem piwa, który unosił się nad grupką. Podczas podróży przez Midgard miało dojść również do jednego z najważniejszych wydarzeń w życiu Ettariela. Poznał swoją przyszłą żonę. Gwen była przedstawicielką jego rasy i dość zdolnym kupcem, który akurat trafił do stolicy ludzi w tym samym czasie co Thomas. Dwójka szybko przypadła sobie do gustu i zanim podróżnik się obejrzał, zrobił coś, czego nigdy nawet nie zakładał... Osiadł na stałe w jednym miejscu. Para zamieszkała w niewielkiej wiosce między ziemiami ludzi i mitycznych, a po kilku latach doczekała się również córki. Okazjonalnie odwiedzali też swoje domy rodzinne w Asgardzie, jednak nie mieli zamiaru się tam przenosić. Thomasowi zwłaszcza nie byłoby to w smak, po śmierci ojca, który zmarł dwa lata po urodzinach wnuczki.
Niestety szczęście nie może trwać wiecznie. Ettariel wciąż lubił podróżować, dlatego okazjonalnie wyjeżdżał z domu na kilka lub kilkanaście dni, aby rozejrzeć się po okolicy. Pewnego razu wracając do wioski ujrzał unoszący się nad nią dym. Czym prędzej spiął konia, aby zobaczyć co się dzieje. Na miejscu zastał tylko płonące zabudowania i pokiereszowane ciała leżące na drodze. Po żonie i córce nie było śladu... Kolejny rok miał być ciężki i niezbyt przyjemny dla Thomasa, który stał się zgorzkniały i stracił swój dotychczasowy, optymistyczny pogląd na świat. Krótko mówiąc jest to okres, o którym woli nie mówić. Po pewnym czasie pogodził się ze stratą i powoli wrócił do bycia czymś podobnym dawnemu sobie. Niestety już nie tak pobłażliwym i ufnym jak dawniej. Po stracie domu powrócił do podróży po świecie, zapuszczając się coraz dalej z każdą wycieczką i wędruje tak do dziś.

- Uwielbia zwierzęta
- Lubi pomagać innym
- Miewa zmienne nastroje
- Potrafi gotować w prawie każdych warunkach
- Jest litościwy i zawsze da ci szansę, ale tylko raz...