Kapłani:
Merida The Valkyrie [mieszkanko]
...

To tutaj składa się hołd poległym przodkom i innym zmarłym. Tutaj też pali się ich ciała pod otwartym dachem, a następnie prochy stają się częścią tego miejsca.

Nikt nie mówił, że bycie wiernym sługą bogów, jest łatwe. Samo wejście do kaplicy jest ciężkim zadaniem. Wąska ścieżka pełna kamiennych schodów, która pnie się w górę. Lodowaty wicher smaga niemiłosiernie. Kiedy docierasz na szczyt i patrzysz w tył, to masz wrażenie, że widzisz przynajmniej połowę Utgardu. Wielkie połacie ziem i ośnieżone szczyty gór to pejzaż w jaki można by wpatrywać się godzinami, gdyby nie fakt, że straszny tu ziąb.
Wchodząc do środka czujesz nagłą falę ciepła. Ogniska huczą i trzaskają zawsze zaopatrywane w drewno i kryształy ognia. Nie jest to kapliczka, jak u innych ras. Tu jest głośno i wesoło. Gwar rozmów, jadło i napitek lejące się strumieniami. Tytani czczą bogów w radosny sposób i ku ich chwale wznoszą toasty. Jedynie w nieco dalszych salach, tych które służą cichej medytacji i składaniu próśb panuje cisza. Tutaj kapłani klęczą w ciszy, a pobożni przychodzą rozmawiać z bogami. Jeszcze dalej jest ostatnia sala... ołtarz, gdzie składa się ofiary, odprawia tańce i wszelkie święta mają swój początek.
Na wyższym piętrze kapłani, którzy mieszkają tu na stałe mają swe pokoje. Właściwie są to bardziej klitki z materacem i misą wody o niewielkim bardzo metrażu, ale nikt się nie skarży.
~Merida the Valkyrie