- Mężczyzna ów skazany zostaje wyrokiem sądu, za swe zbrodnie na śmierć przez powieszenie! Zarzuca się mu zdezerterowanie z oddziału, który rok temu ruszył do Szarej Fortecy!
Stojący przy szubienicy na podwyższeniu mężczyzna elegancko ubrany mówił bez najmniejszego cienia emocji.
- Zostanie stracony, a zwłoki jego zostaną rzucone zwierzętom na pożarcie!

Ktoś ze świty czytającego wyrok najwyraźniej usłyszał głos Suriela i kilku jeszcze osób, bo szepnął coś mężczyźnie na ucho. Ten zmarszczył brwi i spojrzał na kartkę.
- A to nie ten... Ten od podpalenia ma jutro wisieć! Co to za bałagan! Sprowadzić mi tego dezertera, a tego odprowadzić do celi, zandynda zgodnie z planem! - Krzyknął rozjuszony osobnik i odszedł na tyły ze swą świtą opierdzielać strażników więziennych.
Wyraźnie zasmuocny kat, sądząc po jego smętnych ruchach, ściągnął fauna z podestu i poprawiając kajdanki na rękach zaprowadził do wozu więziennego i wepchnął do środka klatki, którą zamknął.
Gawiedź poczęła się rozchodzić, mimo iż faun wciąż krzyczał, że jest niewinny i że nie skrzywdził swej rodziny. Płakał i zawodził bijąc głową o pręty.

Widząc, że Suriel się zbliżył i na niego patrzy, faun z zapłakanymi oczyma dopadł do prętów i wyciągnął ręce. Cały był w zadrapaniach, bordowo-fioletowych sińcach i był brudny. Opatrzono go z niektórych obrażeń, których miejsce zdobycia ciężko określić. Spod szmat którą nosił wystawały więc bandaże na rękach nogach, szyi.
- Błagam miłościwy panie. Okaż łaskę! Pomóż mi stąd uciec, błagam. Ja nie skrzywdziłem mojej rodziny. Wiem kto to zrobił... oni chcą mnie teraz dopaść bym nic nie mówił, zobaczysz. Błagam. Strażnik jest zajęty... wystarczy mi klucz i dam radę. Pomocy dobry panie, nie chcę ginąć, ani się mścić... ale chcę móc opłakiwać rodzinę - błagał faun wpatrując się w Suriela.
Głos mu się trząsł tak jak i ręce, a wielkie oczy wpatrywały się bez mrugnięcia w ostatnią deskę ratunku.

Plac jest pełen tłumu, jak już wspomniano, przez co sami w nim giniecie. Nikt się nie wyróżnia, wszyscy zlewają się w szarą masę, ale każdy zwraca uwagę na szubienicę, gdzie w końcu powoli doprowadzają właściwoą osobę na dzisiejszą egzekucję. Wóz z klatką, w której siedzi faun jest więc pozostawiony bez opieki. Przy koniach z drugiej strony, siedzi sobie, oparty o nie jakiś woźnica, i pociąga z flaszki, ale nie dość, że was nie widzi bo patrzy w drugą stronę oparty, to jeszcze koniec mu was zasłaniają. Strażnik - dość mocno zbudowany faun jakiegoś kozła, czy czegoś - stoi również nieco dalej, wpatrując się w nieszczęśnika, którego mają wieszać. Tak samo, jak gapie wokół niego - skupia całą swą uwagę na szubienicy. Nawet gdy ktoś obok przechodzi by lepiej widzieć, czy staje obok niego. Przy pasie wisi mu buława, a z drugiej strony niewielka saszetka, a obok niej, na kawałku sznurka, przywiązane do pasa klucze.
Nawet gdy Suriel stoi i rozmawia z faunem, nikt nie zwraca na to uwagi, albo nawet nie zauważa, widząc to - szubienica jest o wiele ciekawsza.

Tłum był spory, ale Lyverowi udało się swobodnie przecisnąć przez gapiów i odejść.

Strażnik zupełnie nie zwracał uwagi na Suriela, zaś w tym czasie uskrzydlony podszedł, spojrzał na klucze i... No... klucze, jak klucze. Przewiązne sznurkiem do pasa na supełek z kokardą. Były w sumie trzy klucze na kółeczku.
Faun z tyłu tupał niecierpliwie co jakiś czas.

Suriel mimo całych pokładów dobrych chęci i wszystkiego dobrego, co w życiu uczynił... miał ręce stworzone do operowania i zbierania ziółek, a nie do podkradania kluczy z paska. Ponadto... okazało się, że klucze miały dodatkową nitkę, która ciągnęła Strażnika za spodnie - wcześniejsze przyjrzenie się kluczom niestety tego nie wykryło.
W ten oto sposób Strażnik drgnął i odwrócił się w stronę Suriela z lekkim zdziwieniem. Zauważył, że uskrzydlony próbuje podwędzić klucze. Złapał medyka za rękę, a drugą - wolną - podrapał się w zadek.
- Hola hola... co tu się dzieje? Co ty robisz? - Zapytał marszcząc brwi.