Jak już to wpadła pod nogi strażnika, bo Altair z każdej strony był nimi obstawiony i wpadniecie pod kopyta Archiego było niewykonalne.
Nie wiadomo, jak potoczyłaby się sprawa, gdyby nie fakt, że Archie usłyszał słowo "pieczywo", które było jakby "kluczem" w jego rozumowaniu, wiążącym się z posiłkiem.
Osioł wystrzelił między strażników do przewróconej dziewczyny i wcisnął nos pod jej płaszcz szukając chleba.
Altair równie szybko był na ziemi i ciągnął osła za ucho.
- Archie spasiesz się tak, że będzie mi wstyd na tobie jeździć.. i zacznę jeździć na rasowych koniach! - Uniósł lekko głos.
Zwierzę poderwało łeb i spojrzało na niego, jakby znów rozumiejąc, a w każdym razie przeczuwając, że to groźba. Tupnęło kopytem o ziemię, jakby rzucając jakiś argument.
- Siad - Altair powiedział chłodno.
I osioł siadł, wyraźnie niezadowolony.
W tym samym czasie Strażnik z przodu zdążył złapać Melisandrę za płaszcz i ciągnął ją do pozycji stojącej.
- Nie widzisz, że jedzie władca z orszakiem? Ślepaś? Jakbyśmy konno byli to już byś zadeptana była niemoto! - Strażnik szturchał kobietę lekko, karcąc ją jak karci się dzieci, które robią coś głupiego.
- Ekhm... Adrianie... Myślę, że pani zrozumiała i nie robiła tego specjalnie... Chyba, że to ostatnio zwyczaj, że kobiety rzucają ci się do stóp - Altair odezwał się ruchem ręki dając do zrozumienia, że ma kobietę zostawić.
Reszta straży ryknęła śmiechem, a Adrian spąsowiał.

Oczywiście, że było to przypadkowo! Przeklęty kamyk pod jej pantoflem sprawił, że zachwiała się a przez to, że miała płaszczyk napełniony pieczywem i innymi drogocennymi rzeczami runęła w tył. Gdyby nie reakcja jednego ze strażników pewnie jej duma zostałaby nieźle zszargana. Mimo to słysząc ton jakim się do niej zwrócono zacisnęła palce w pięść i odsłoniła kaptur spoglądając na mężczyznę przepraszająco.
- Wybacz Panie, nie sądziłam, że strażnicy potrafią być tak bardzo niedelikatni.
Odezwała się ze spokojem i przeniosła wzrok na Władcę, lekko dygnęła przed nim uśmiechając się doń.
- Odrobina pieczywa nikomu nie zaszkodzi Panie. A Archie jak widać zgłodniał nieco.
Dodała wyciągając spod płaszcza kawałek chleba i podając pod pysk osiołka.
- Co do mej niemoty Panie, gdy zajdzie potrzeba pomocy, ta niemota z chęcią uleczy Twe rany.
Skinęła głową strażnikowi z zadziornym uśmiechem. Natomiast przeniosła wzrok po chwili na Władcę z powagą rysującą się w każdym zakamarku jej twarzy.
- Nie będę zatrzymywać Panie zapewne masz ważniejsze sprawy na głowie.
Niż ja mój drogi...dodała ale to już bardziej we własnych myślach.

Gdy kobieta zdjęła kaptur, Altair na chwilę pobladł. Wpierw myślał, że widzi ducha zmarłej żony, a potem... Melisandre. Czyżby to była ona? Zaniemówił i przez dłuższą chwilę stał jak wryty.
Niestety jego straż odebrała to... inaczej niż by chciał.
- Ha żarty sobie stroisz dziewko? Z łapskami do Władcy?! Jego Wysokość leczą sami bogowie, a jeśli czasem potrzebuje przyziemnego wsparcia, to mamy nadwornych medyków! Nie wychodź przed szereg. To nie twój kolega tylko do cholery Władca. Nie nauczono cię manier?! Do bogów też jak do kumpli gadasz? Może kilka batów nauczy cie pokory? - Strażnicy, kilku na raz, otoczyli nieco Melisandre naturalnie rugając ją niczym psa.
Dopiero przy ostatnich słowach jednego ze strażników, Altair się ocknął. Potrząsnął głową, jakby DOSŁOWNIE się obudził. Szybkim ruchem chwycił rękę strażnika, który sięgał właśnie po bat przy pasie, a następnie - ciut za mocno - wyrżnął nim do tyłu o ziemię. Oczy nieco mu zaiskrzyły. Zawarczał lekko i reszta straży cofnęła się - nie tylko z szacunkiem ale i strachem.
Opanował się. Poprawił strój i podszeł do kobiety, zasłaniając ją przy tym.
- Pewnie gdybym kolegował się z jakimś bogiem, to bym z nim rozmawiał, jak z kumplem - powiedział znów będąc łagodnym, ciepłym Altairem.
- A tak się składa, że my się znamy - odwrócił głowę i uśmiechnął się ciepło do rdzennej. Teraz był pewien, że to ona. Pachniała tak pięknie ziołami.
- Prawda, Melisandre? - Zapytał nieco niepewnie, jakby bał się, że nie będzie chciała się do niego przyznać.

Reakcja straży była oczywista, więc nie zdziwiło ją to, jak zareagowali. Jednak Mel wiedziała, że jeśli chociaż coś do niej jeszcze czuje, czy kiedykolwiek czuł nie pozwoli jej skrzywdzić. Na słowa strażnika Lisa cofnęła się o krok, jednak otoczona nie miała możliwości się gdzieś skryć. Widząc reakcję Altaira z niepokojem spojrzała w stronę strażnika, który miał zamiar ją ukarać a który, obecnie witał się dość blisko z ziemią. Mel spojrzała po chwili na ukochanego słysząc jego słowa i uśmiechnęła się delikatnie. Jednak władza nie przysłoniła mu serca i uczuć co niezmiernie ją cieszyło. Nie pogardzał ludźmi niższego stanu co rzadkością jest wśród władców. Na jego pytanie skinęła głową uśmiechając się lekko.
- Od dziecięcych lat.
Zgodziła się spoglądając prosto w jego oczy z uśmiechem, który mógł pamiętać sprzed wielu lat. Nie widziała powodu by się go wypierać. Niby czemu? Jej uczucia się nie zmieniły jedynie co czuła to złość, że nie starał się jej odnaleźć, że odpuścił sobie. W końcu ona nie zaprzestała a wszystko czego się dowiadywała kierowało ją w stronę pałacu. Wypierała z siebie możliwość, że jej ukochany może być kimś tak ważnym, w końcu ona była tylko zwykłą mieszczanką. Kiedyś kochali się całym sercem, miała nadzieję, że to uczucie przetrwało w końcu tylko ono trzymało i trzyma ją przy zdrowych zmysłach.

Ciepły uśmiech nadal widniał na jego ustach, ale odsunął się trochę, a oczy spochmurniały lekko, przysłonięte zmartwieniami, które nagle dobijały się do jego myśli. O mały włos. Było blisko.
- Koniec wylegiwania. Wstajemy i wracamy - rzucił do strażników, ale głównie to tego na tyłku siedzącego.
Następnie spojrzał na Melisandrę.
- Zechcesz mi towarzyszyć? Wolałbym rozmawiać w bardziej prywatnych warunkach niż środek ulicy - zasugerował lekko zmęczonym, acz ciepłym głosem.

Cofnięcie się odebrała jako znak, nie do końca taki jaki chciała by pokazał jednak zaraz zrozumiała co się dzieje. Widziała w jego twarzy zmęczenie, jego ruchy i kroki również wyrażały przemęczenie. Słysząc słowa skierowane do strażników miała zamiar się odsunąć, jednak nim zdołała cokolwiek zrobić doszły do jej uszu jego słowa. Uniosła wzrok na twarz mężczyzny i uśmiechnęła się łagodnie.
- Z przyjemnością, mamy sobie sporo do powiedzenia...
Spojrzała na niego bo i ona była winna mu wyjaśnienia. Jednak nie miała tutaj winy, teraz wszystko się zmieniło. Czas jaki został im odebrany, teraz pozwolił jej wszystko na spokojnie opowiedzieć, wyjaśnić.

Kiwnął głową z uśmiechem i podał jej ramię by mogła z nim iść pod rękę, a następnie ruszył w stronę zamku. Straż znów była z przodu, tyłu i z boków, a Archie truchtał sobie obok nowej znajomej, co jakiś czas szturchając ją nosem z zadowoleniem.
Przez całą trasę Altair był milczący i wydawał się pogrążony w myślach.

z/t z Mel (na priv dam linka gdzie dalej)