Idąc w stronę dźwięków dochodzących zza krzaków, dostrzegłeś leżącą tam postać. Starszy mężczyzna ze zbitymi okularami wyglądał na zranionego i najprawdopodobniej ból nie pozwalał mu się nawet podnieść. Wokół wciąż panowała cisza, nie licząc wozu i mężczyzny.

Mężczyzna kiedy tylko cię zobaczył, zasłonił twarz i próbował się wycofać, szurając dłonią po ziemi. Wyglądał na przestraszonego i zapewne myślał, że przyszedłeś go dobić — twoje pytanie jednak zbiło go z tropu. Odsłonił twarz i spojrzał na ciebie zza przekrzywionych szkieł. Och, pomoc!
- To na pewno on, panie! - Chwycił się za ramię, z którego spływała krew. Ubranie było rozcięte, tak samo jak skóra pod nim. Niedaleko powozu leżała strzała i choć na samym początku nie rzucała się w oczy, to można było się domyślić, że rana była zadana właśnie przez nią. Prócz rozcięcia, staruszek był widocznie poobijany, lecz mimo to spróbował dźwignąć się do siadu. Trochę nieudolnie, ale jednak.
- Ja wiem, że to on. Wysłał na mnie tych bandziorów, szkaradnik przeokrutny! - zachlipał - Długi u niego miałem... zobacz panie, wszystko zabrali... - Pokręcił głową i skrzywił się poruszywszy ręką. Widocznie najemnicy wykonali swoją robotę i poszli po nagrodę, a mężczyznę zostawili samemu sobie. Dookoła wciąż trwała cisza.

Staruszek spokojnie obserwował twoje poczynania, z ukrytą ciekawością (oraz niegasnącym bólem w oczach z racji na ranę), wpatrując się w twoją twarz. Widoczne poczucie bezpieczeństwa sprawiło, że zaczęły rozwiązywać mu się usta. Westchnął, wpatrując się we własny wóz.
- Taki kupiec... Wanko Spooner się nazywa, bogaty jak diabli, a wredny jeszcze bardziej...! - Pokręcił głową i podrapał się po gęstej brodzie. Z początku gdy usłyszał o wysyłaniu najemników, skwaszony machnął ręką, chcąc powiedzieć, że nie wie nawet do kogo pójść z taką prośbą. Po chwili jednak dostrzegając teatralne gesty, spojrzał na ciebie z błyskiem w oku... a potem na swój wóz, a potem znowu na ciebie.
- Hm... powiedz mi, młody człowieku, ile się za taką fuchę bierze?