Mało brakowało, żeby z oczu Ethlinn zaczęły strzelać gromy, kiedy po raz kolejny obrzuciła Thranduila pełnym goryczy spojrzeniem.
- Pierdol się - syknęła w jego kierunku niczym rozjuszony kot. Owszem, zapyta o niego w Gondolinie, a potem rozpłata mu gardło. Albo rzuci na pożarcie psom. Albo zmusi go, żeby zjadł własną kobyłę. Albo własną matkę. Albo wymyśli mu jeszcze gorszą śmierć, idealną dla pyszałka, który zaśmiał zadrzeć z nią, królową chaosu i pozbawioną jakichkolwiek skrupułów morderczynią oraz zakpił z niej. Z niej! Pożałuje. Bardzo pożałuje i uzmysłowi sobie wreszcie, jaki cholerny błąd popełnił, w ogóle otwierając usta.
Na jego ironiczno-sarkastyczno-durny uśmieszek zareagowała niemal alergicznie, wyrzucając z siebie dziwną mieszaninę stęknięcia, warknięcia i gorzkiego parsknięcia. Po raz kolejny musiała powstrzymywać własną rękę przed sięgnięciem po miecz. Odjazd Thranduila wcale nie przyniósł jej ulgi oraz nie obniżył ciśnienia. Poczuła wielką ochotę, aby ponownie rzucać kamieniami, nieważne, czy w wodę, czy w potylice wszystkich dookoła.
- A ty co się gapisz? - rzuciła w stronę podchmielonego cheruba. - Biegnij za swoją ślicznotką, bo ją stracisz.
Nie miała dziś szczęścia do spokoju. Najpierw naszła ją zapatrzona w siebie do granic możliwości szlachta, a potem spadające z nieba aniołki, których nikt nigdy nie nauczył, że po piciu się nie lata.

Już myślała, że nic nie jest w stanie jej bardziej rozjuszyć, kiedy nadjechał koń. Nie, chwila, to nie koń. Centaur. O bogowie, jeszcze lepiej.
Kolejny raz z rzędu jednocześnie syknęła, warknęła i ciężko westchnęła, przejeżdżając wzrokiem po twarzach jej wspaniałych towarzyszy. Najpierw obrzuciła nienawistnym spojrzeniem Thranduila i jego kobyłę, zerknęła potem na pijanego cheruba, który dość niepewnie trzymał się na nogach i próbował poderwać wszystkie istoty żywe oraz powiedzmy-że-myślące w okolicy, a na końcu ulokowała wzrok na dopiero co przybyłej przedstawicielce chimer, która już na pierwszy rzut oka nie grzeszyła nadmiernym intelektem.
No pięknie. Wymarzona drużyna do podboju świata. Miała wrażenie, że jest wśród nich ostatnią, która - nawet pomimo wciąż kończącego się haju - myśli w pełni logicznie i trzeźwo.
- Tak, jestem zazdrosna całym sercem. Albo byłabym, gdybym je miała - rzuciła żartem na temat braku zdolności do odczuwania uczuć, jakim mogła się pochwalić, ale nie sądziła nawet, że pijany aniołek go zrozumie. Przewróciła tylko oczami i zaczęła szybko oraz wyjątkowo teatralnie odchodzić w kierunku, z którego przybyła tępa pani centaur. Zatrzymała się jakieś dziesięć metrów od zgromadzenia, po czym wyjęła z buta sztylet i uniosła go na wysokość twarzy, żeby każdy mógł zobaczyć ostrze błyskające delikatnie w ostatnich promieniach słońca.
- Przepraszam szanownych zgromadzonych, ale zaraz dostanę pierdolca, więc się ewakuuję - zaczęła głośno wyraźnie podirytowanym głosem. - Jeżeli ktoś jeszcze raz się do mnie odezwie, dostanie tym oto narzędziem w tętnicę. Żeby nie było, że nie ostrzegałam.
Opuściła dłoń i znowu zerknęła na grupkę zgromadzoną na plaży. To aż niemożliwe, że wszyscy się tak nagle zjawili, kto to zaaranżował?
- Dziękuję za uwagę - palnęła na koniec, po czym odwróciła się na pięcie i zaczęła maszerować wzdłuż wybrzeża, przeklinając donośnie za każdym razem, kiedy fale obmywały jej buty.

[z/t]