Penny to z pewnością marzycielka. Wierzy, że każdy znajdzie kiedyś swoje miejsce na świecie, choć najważniejsze żeby ona je znalazła. Co tu dużo opowiadać, dziewczyna jest egoistką, choć nie widzi w tym nic złego. Ona w ogóle nie rozróżnia dobra i zła, ma problemy z takimi dziwnymi, ludzkimi rzeczami. Nie ma zamiaru marnować swojego czasu na robienie krzywdy innym ludziom ani tym bardziej rezygnować z czegoś, żeby móc im dać. Ludzie są całkiem w porządku, kiedy służą jej do jakiejś rozrywki, urozmaicają jej czas i udzielają jakichś istotnych informacji. Penny nie widzi w innych rozumnych istot, chyba że się do kogoś przywiąże. Wtedy, powoli dociera do niej, że ten ktoś też ma swoje marzenia i pragnienia.
Warto też wspomnieć, że Grosik to takie dość radosne stworzonko, któremu jednak czegoś brakuje. Zasadniczo dość fajnie się biega, wącha kwiatki i robi inne beztroskie rzeczy, ale fajnie by było znaleźć jakieś tajemnicze coś więcej. To samo coś, co sprawia że ludzie różnią się od roślin, zwierząt i - przede wszystkim - od niej.

Penny to taka drobna istotka. Niskie takie i kiepsko zbudowane, do walki się nie nadaje, ale za to taka chudzina łatwo może zginąć w tłumie wyższych ludzi. A w razie czego, zawsze pozostaje zmienić się w pieniążka i wpaść komuś do kieszeni.
Dziewczyna ma dość ładną, jasną cerę, odrobinkę złotawą, choć tylko odrobinkę. Akurat ten skutek uboczny bycia monetą mało rzuca się w oczy, w przeciwieństwie do włosów, które są zupełnie złote.

Penny nie ma pojęcia w jaki sposób pojawiła się na świecie. Istnieje w takim stanie od kiedy pamięta, a nie zna nikogo, kto mógłby znać samą monetę, zanim ta zamieniła się w dziewczynę. Nieco skomplikowane, co? Nic dziwnego, jesteście ludźmi. Ludzie nigdy nie zrozumieją nie-ludzi, a nie-ludzie nigdy nie zrozumieją ludzi. Ludzie trzymają się ze wszystkimi ludzkimi stworzeniami, a wszystkie zwierzęta, rośliny i przedmioty trzymają się razem. Gorzej, jak jesteś animatem. Bo w końcu kim ty jesteś? Takiej Penny jest daleko do wszystkich syren, demonów, wampirów i bogowie jeszcze wiedzą czego, a równocześnie zupełnie nie przypomina kwiatów ani biżuterii. I nie wmawiajcie jej że tak nie jest, sama doskonale wszystko sprawdziła. Starała się porozumieć z krzesłami, czajnikami, a nawet własnymi kolczykami, ale wszystko szło na marne. A ludzie? Wystarczy ich posłuchać, żeby zrozumieć jak bardzo są dziwni i inni. Rozmawiają o jakichś mglistych sprawach, które na dobrą sprawę ich nawet nie dotyczą; chcą rzeczy, które nigdy w życiu im się nie przydadzą; robią rzeczy, które są zwykłym marnotrawstwem.
Grosik doszła do wniosku, że dużo bliżej jej do takiego naszyjnika. Cały problem polegał na tym, że ciężko jest się porozumieć z naszyjnikiem. Penny starała się i starała, ale mimo to nie udało jej się dowiedzieć, dlaczego rzeczy nie chciały jej włączyć do swojego grona. Nie ważne czy pytała sof czy lamp, pierścionków czy kartek, te nie chciały jej odpowiedzieć jak stać się taką jak one. Może jej nie rozumiały? A może po prostu jej nie chciały, więc umówiły się, żeby z nią nie rozmawiać?
Nieważne. Skoro się nie da, to się nie da, nie ma co tracić czasu. Trzeba się odwrócić do istot, z którymi chociaż da się porozumieć. Może i bardzo różnią się od Penny, a stanie się jednym z nich będzie dużo trudniejsze od stania się przedmiotem, ale przynajmniej można się dowiedzieć jak to zrobić.
Na początku, to była tylko podświadoma chęć pozbycia się samotności i bycia takim jak inni. Samotność nie służy nikomu, nie ważne czy jesteś przedmiotem, czy człowiekiem. Potem jednak Penny zaczęła się zmieniać, a świat ludzi coraz bardziej ją fascynował. Co oni robili, że stworzyli tyle nienaturalnych pojęć, które się jednak sprawdzały? Pismo, czary, pieniądze, potęgi, wierzenia i narody. To wszystko było takie strasznie dziwne i fascynujące. Kto i po co to wymyślił? Jakim cudem to wszystko się sprawdzało, choć tak naprawdę to nie miało żadnego znaczenia ani wartości? Czemu ktoś uznał, że złoto jest wartościowe; czemu ktoś chciał zapisać dźwięki; czemu ktoś miał mówić innym co powinni robić; czemu ludzie wierzyli w coś, czego nigdy nie widzieli; czemu, czemu, czemu…
Grosik chciała zrozumieć, dlaczego ten świat tak działa. Chciała być taka jak oni, tajemniczy, żyjący w swoim własnym świecie, dużo bardziej złożonym od tego jej świata. Musiała zrobić coś ludzkiego. Zaczęła oceniać, co lubi, a co jej się nie podoba. Doszła do wniosku, że bardzo dużo rzeczy nie podoba jej się w tym otaczającym ją świecie. Kolejny wniosek był taki, że wcale nie jest szczęśliwa. Kiedy doszła już do tego wniosku, życie stało się bardziej szare, a nieszczęście zaczęło jej się naprzykrzać i wpływać na nią. Próbowała funkcjonować w Murnhold, ale to było dużo trudniejsze kiedy już była nieszczęśliwa. Co robią szczęśliwi ludzie, aby cały czas być szczęśliwi? Odkrycie tego, było trudne. Szczęśliwi ludzie wyglądają i zachowują się prawie tak samo jak ci nieszczęśliwi, ale tych pierwszych jest dużo mniej. Znalezienie takiego człowieka, graniczy z cudem. Znika w tłumie, a kiedy w końcu uda Ci się go odnaleźć, zachowuje się całkiem normalnie.
Mimo to, po wielu staraniach Penny w końcu doszła do wniosku, że prawie wszyscy szczęśliwi ludzie w coś wierzą. Nie musi to być bóg; ludzie są zbyt złożeni, żeby zawsze chodziło o bóstwo. Ludzie wierzą w jakąś ideę lub cel, nawet czasami w innego człowieka. Wierzą w to, że kiedyś w końcu będą potężni i bogaci, zdrowi i szczęśliwi, mądrzy i sławni.
Grosik dogłębnie zastanowiła się, czy może uwierzyć w którąś z tych rzeczy. Nie chciała sławy, pieniądze nie były niczym wyjątkowym, zawsze była w stanie znaleźć na swojej drodze trochę złota. W to, że będzie tutaj kiedyś szczęśliwa, nie potrafiła uwierzyć. Przez jakiś czas próbowała uwierzyć w bogów Helu, ale nie potrafiła. Mogą sobie istnieć i istnieć, ale świadomość że istnieją to coś innego niż wiara. Bogowie Helu to stanowczo nie byli jej bogowie. Byli zbyt szarzy i okrutni, na dodatek oni zajmowali się tylko tymi rzeczami, których Penny nie potrzebowała.
W końcu dziewczyna doszła do wniosku, że nie pasuje do Mournhold. Nie było tu jej bogów ani jej świąt, ani nawet jej pogody. Uwierzyła, że żeby być szczęśliwa, musi znaleźć miejsce na świecie, do którego pasuje, które będzie jej. Dlatego zmieniła się w złotą monetę na środku ulicy i czekała, aż ktoś ją podniesie. To był pierwszy krok naprawdę długiej podróży.

- Choć teoretycznie przestała być rzeczą jakieś sześć lat temu, ciągle do końca nie zmieniła się w człowieka. Nie rozumie sporej ilości ludzkich idei i ciągle ma spore problemy z hierarchią wartości. Interesujący człowiek jest równie ważny co ciekawa książka.
- Nie wszystkie wyrażenia i przysłowia do końca rozumie. Źle się wyrazisz i przez resztę dnia będzie Cię wypytywać, dlaczego chcesz zabierać dawki koniom i dlaczego koty nie są zdrowe.
- Nie potrafi walczyć, wątpi, żeby to jej się kiedykolwiek przydało. Wystarczy zmienić się w monetę, schować się gdzieś i cała sprawa z głowy.
- Kiedy potrzebuje pieniędzy a nie przyciągnęła akurat gotowych monet, używa swojej mocy, znajduje trochę złota i robi z niego coś, co można drogo sprzedać.