Abaddon, jak wiele demonów, na brzydotę nie może narzekać. Ma 178 centymetrów wzrostu, co czyni ją nawet wysoką, zwłaszcza jak na demona. Jest dość blada jak na demona, co czasem prowadzi do nieporozumień i zdarza się, że na pierwszy rzut oka ktoś uzna ją za wampira. Dopiero po przyjrzeniu się widać, że z jej skóry na ramionach wystają jasnozielone łuski. Jej twarz okalają ciemnorude włosy, które zazwyczaj są nienagannie ułożone. Spod bardzo długich rzęs spogląda para zielonych oczu o pionowych źrenicach, które mogą dać jakiś trop co do jej rasy. Nos ma ładny i zgrabny, coby nie psuł estetyki całej twarzy. Pod nim, dokładnie tam gdzie powinny, znajdują się usta, które zawsze są w tym samym, krwistoczerwonym kolorze, którego odcień stał się już jej znakiem rozpoznawczym i na dobrą sprawę szminki w tym kolorze powinny nazywać się 'Abaddon Red'. Usta te zazwyczaj są skrzywione w uśmieszku, który rzadko ma pozytywne znaczenie, gdyż zazwyczaj jest to uśmiech złośliwy lub pełen pogardy. Za tymi krwistymi wargami oraz zestawem białych zębów wyposażonych w kły kryje się rozdwojony język, za którym kobieta nie przepada. Abaddon ma średnich rozmiarów posturę ciała, a na jej ramionach i brzuchu można dostrzec delikatny zarys mięśni. Dłonie natomiast ma delikatne, aczkolwiek zakończone bardzo ostrymi paznokciami, które zawsze są w kolorze czarnym lub czerwonym.

Ród Hope od dawna stał u boku władców. Szastali pieniądzem na prawo i lewo, kupując sobie zwolenników, cudze milczenie, czy też wierność. Pozwalał im na to fakt, że wiele lat temu pra-pra-pra-pra-pra-pradziad Abaddon ponoć całkiem przypadkowo napotkał jaskinię molocha pełną kryształów (i trupów), natomiast sama bestia była już zupełnie stara i nieruchawa, zapewne u kresu swoich dni. Pokonanie go więc, choć nadal było nie lada zadaniem, stało się rzeczą możliwą do wykonania dla demona w sile wieku ze sporymi zdolnościami do walki. Kryształy udało mu się sprzedać za tak sporą ilość pieniędzy, że starczyło na zakup bogatej posiadłości i tytułu szlacheckiego.

Z pokolenia na pokolenie majątek przekazywano potomkom i jakoś cały czas ilość pieniędzy nie malała znacznie. Aż do czasów dzisiejszych, i choć skarbiec wcale nie jest pełny, to majątek nadal jest, na papierze. O dziwo niezrażeni reputacją demonów, ludzie chętnie nadal zawierają z rodziną Hope umowy o pożyczkę, która w razie niespłacenia czasem kończy się bardzo źle dla strony pożyczającej. Zdarzało się również nieraz, że i władcy trzeba było udzielać pożyczki, co oczywiście nasza rodzinka robiła bardzo chętnie aby przypodobać się rządzącym.

Jesienią 6295 roku na świat przyszło małe, średnio urokliwe, rude dziecko będące drugim sukcesorem linii rodowej Hope. Ojciec wywodził się z uboższej, szlacheckiej rodziny Nashorów, zwał się Degen Raven i był niezwykle przystojny. To była zresztą jego jedyna wyróżniająca się cecha, ponieważ wszystko inne było w nim przeciętne. Za to matka – Imala Hope urodą nie grzeszyła, co nadrabiała wybitnym intelektem i ogromną charyzmą. Jako, że w rodzinie były same córki, aby linia Hope nie wyginęła, to ona przekazała swojemu potomstwu nazwisko, a nie niżej urodzony ojciec (jej siostra natomiast została żoną ówczesnego władcy, więc z tej strony nazwisko się nie zachowało). Abaddon była drugim dzieckiem w rodzinie. Trzy lata przed nią narodził się jej brat, który z początku był średnio zadowolony z faktu, że jakiś brzydki noworodek zajmuje uwagę rodziców i za dużo krzyczy. Z czasem to się zmieniło, ponieważ jego siostra okazała się fajniejsza, niż myślał.

Dziewczynka rosła jak na drożdżach i ku zdziwieniu oraz zmartwieniu krewnych dziewczynki wcale nie przypominała. Mała, wredna, ruda demonica biegająca za chłopakami i rzucająca kamieniami w ropuchy. Jej śmiech mroził krew w żyłach najgorszym demonom, a jej prawy prosty był częstym powodem skarg matek innych dzieci. Wszyscy mieli nadzieję, że może z wejściem w wiek dojrzewania opamięta się i zacznie się zachowywać jak na demoniczną szlachciankę przystało. Niestety, nic z tego. Ani piętnastoletnia, ani dwudziestoletnia Abaddon nie miała w sobie ni krzty uwodzicielstwa, wdzięku czy klasy, jakiej oczekiwało się od wysoko urodzonej przedstawicielki jej gatunku. Nie interesowały jej żadne 'damskie' czynności. Włosy żyły własnym życiem, pazury były brudne, a twarz ubłocona. Wszystko dlatego, że całymi dniami naparzała się na miecze na dziedzińcu wraz z bratem i kolegami. Na brak towarzyszy nie narzekała, ale jakoś żaden nie skończył jako jej adorator, ponieważ była dla nich tylko kumplem, ona zresztą też nie była ani odrobinę zainteresowana romansami.

Widząc, że ich córka nie nada się na damę, Degen i Imala poddali się i po prostu zatrudnili prywatnych nauczycieli walki, gdyż tylko tym Abaddon zdawała się być zainteresowana. Doskonaliła się wraz z bratem w różnych rodzajach walki. Bez broni, z bronią, na dystans, konno, w zbroi, bez, z tarczą, z włócznią i z widelcem. Dziewczyna przez te 30 lat treningów naprawdę zdążyła się wyszaleć. I choć nadal daleko jej było do najlepszych mistrzów, to w całej okolicy była znana jako znakomita wojowniczka. Kilkukrotnie opuszczała w tym czasie dom rodzinny, aby zobaczyć trochę świata, w międzyczasie bawiąc się w najemniczkę, dostała nawet kilka zleceń morderstwa. Ludzie ze zdziwieniem przyjmowali wiadomość, że demonica wcale nie chce pieniędzy za swoją pracę. No ale po co jej złoto, skoro w domu było go pod dostatkiem?

Ledwo przekroczywszy pięćdziesiątkę poszła w ślady brata i wstąpiła do Gwardii, gdzie w końcu mogła w pełni realizować swoje zdolności. Niewiele czasu minęło, nim awanse zaprowadziły ją na coraz to wyższe stanowiska. Całkiem nieźle zbudowani mężczyźni drżeli nieraz ze strachu przed nią, gdyż wprowadzała żelazną dyscyplinę wśród swoich żołnierzy. Rodzice w końcu mogli w pełni przekonania powiedzieć, że są z niej dumni. Ich duma urosła jeszcze bardziej, gdy z Gwardii przeniesiono ją do służby dla wyższych sfer. Kto by pomyślał. Chociaż nie, każdy by pomyślał, bo przecież  Hope'owie zawsze są najlepsi. A tak przynajmniej uważają.

Pewnego zimowego wieczoru w roku 6403, gdy Abaddon była na służbie poza domem, do rodzinnego domu Hope'ów wpadło niewielkie stado kalmutów. Nikt nie wie, skąd się tam wzięło, ale na pewno nie zjawiło się przypadkowo. Rozszarpali na kawałki sporą część służby, a także rodziców Abaddon. Gdy dziewczyna z rana wpadła do domu usłyszawszy te wieści, zwłoki rodziców i większości służących zostały już wyniesiono, powoli też zaczęto uprzątywać bałagan, którego narobiły bestie. Choć demony są istotami o zredukowanych uczuciach, nie da się ukryć, że to zdarzenie nią wstrząsnęło. Została sama z bratem, więc relacje między nimi się znacznie zacieśniły.

To zdarzenie w znacznym stopniu się na niej odbiło. Stała się bardziej zamknięta w sobie, nie ujawniała już tak łatwo uczuć na prawo i lewo. Stała się dużo wredniejsza, niż dotychczas. No i wreszcie stało się to, na co jej rodzice czekali tyle lat. Nareszcie stała się bardziej kobieca. Nawet aż za bardzo. Nie powie, że robi to bo sprawia jej to przyjemność. Stwierdziła jednak, że czas w końcu dorosnąć i zachowywać się jak na spadkobierczynię przystało. Odciążono ją częściowo w obowiązkach rycerskich, aby mogła zająć się tym, czym powinna zajmować się głowa rodu, ponieważ jeśli chodziło o politykę, to radziła sobie z nią o wiele lepiej niż brat. Od tamtej pory radzi sobie w miarę dobrze. Nawet warczy na innych ostatnio jakoś mniej.

- Lepiej znana pod pseudonimem 'najzłośliwszy rudzielec świata'
- Gdy zabija, robi to szybko i zręcznie, nie zabija też bez powodu (wkurzenie jej to jest powód)
- W życiu się nie przyzna, ale fakt że faceci (a i niektóre kobiety) ślinią się na jej widok sprawia jej wielką satysfakcję
- Potworna ogrodniczka, rośliny niemal więdną na jej widok
- Ma dobrą rękę do koni
- Nie przepada za dziećmi
- Zero wrażliwości na sztukę wszelkiego rodzaju, a także na wszelakie romantyczne gesty
- Głowę ma mocną niczym dwumetrowy chłop z wieloletnim stażem w piciu, nie bawi się w drinusie, jak już pije, to coś mocnego i drogiego
- Gdy jest w humorze i pełni kontroli, ma bardzo bogaty i przemyślany sposób mówienia, lecz gdy się ją wyprowadzi z równowagi, to aż uszy więdną i odpadają
- Na boku ma podłużną, regularną, śnieżnobiałą bliznę, z której nie jest dumna. Dała się złapać jakiemuś żałosnemu prostakowi, który miał miecz nasączony jadem uniemożliwiającym jej regenerację. Dupek wysrał za to swoje jelita, z jej pomocą oczywiście.