Na co dzień Laeco wydaje się być prostodusznym, sympatycznym młodzieńcem. Chodzi z głową w chmurach, snuje mniej i bardziej realne marzenia, nie bierze życia zbyt mocno na poważnie. Niestety, przy bliższym poznaniu okazuje się, że wcale nie jest taki miły i dobry, jak można by oczekiwać. Jest za to bardzo inteligentny i przebiegły. Cechy te w połączeniu z jego egoizmem i brakiem skrupułów, a także zdolnościami manipulacji sprawiają, że niemal zawsze dostaje to, czego chce. Laeco nie brzydzi się wyręczaniem ludźmi w swoich niecnych celach, nawet, jeżeli będzie to ktoś z pozoru mu bliski. Doskonale wie, jak wykorzystać swój wygląd, by omamiać innych. Czarującym uśmiechem i uroczym, dziecięcym spojrzeniem jest w stanie przekonać niemal każdego, że jest jedynie niewinnym chłopcem, który potrzebuje pomocy. Wampir opanował granie na ludzkiej naiwności, niczym wirtuoz grę na instrumencie muzycznym. On również wie za jaką strunę pociągnąć i jaki klawisz nacisnąć, by uzyskać pożądaną reakcję. Z drugiej strony, bardzo szybko potrafi pokazać, że wcale nie jest taki bezbronny, na jakiego wygląda. Bywa naprawdę bezwzględny wobec swoich wrogów. Każdą urazę chowa głęboko w sobie i pielęgnuje chęć zemsty. Nie wybacza, dopóki delikwenta nie spotka zasłużona kara.
Laeco jest ciekawy otaczającego go świata, zawsze musi wiedzieć co, jak i dlaczego działa tak, a nie inaczej. Dzięki temu jest bardzo oczytany i posiada rozległą wiedze ogólną. Niestety, przekłada się to na fakt, że często patrzy na inne istoty z góry i uważa je za niegodne bycia jego partnerami w rozmowie. Chłopak jest też bardzo oddany swojej pasji, jaką okazała się być praca wynalazcy. Potrafi spędzać długie godziny kreśląc projekty swoich urządzeń, by potem jeszcze więcej czasu poświęcić na ich budowę. Laeco zawsze dąży do bycia najlepszym i to po trupach. To, do czego będzie musiał się posunąć, żeby zrealizować swój cel nie ma dla niego znaczenia. Oczywiście, nie jest głupi, by pchać się tam, gdzie nie ma żadnych szans. Próbuje swoich sił jedynie w dziedzinach, które są jego konikiem.
W relacjach międzyludzkich z Laeco bywa różnie. Dla jednych jest bardzo miły, sympatyczny i wręcz troskliwy, zaś innych traktuje jak śmieci. Wszystko zależy od tego, czy ktoś przypadnie mu do gustu, a gust ma bardzo wyszukany. Wymagania chłopaka względem rozmówcy są naprawdę wyszukane i wręcz wykluczające się, gdyż z jednej strony oczekuje uznania swojego intelektu i faktu, że żyje już niemal wiek, a z drugiej najchętniej wyręczałby się ludźmi we wszystkim, na co akurat nie ma ochoty, niczym małe dziecko.

Niewysoki, bo mierzący zaledwie metr sześćdziesiąt trzy, wampir o aparycji nastoletniego chłopca. Jest też dosyć drobny, a do tego posiada długie i smukłe kończyny oraz wąskie ramiona. Swoją drobną posturą zdecydowanie nie wzbudza postrachu, wręcz mało kto wierzy, że Laeco potrafi być groźny. Nie dajcie się jednak zwieść, gdyż jest to myślenie jak najbardziej mylne i może okazać się zgubne. O tym, iż nie jest zwykłym, małoletnim słabeuszem mogą świadczyć chociażby lekko rysujące się pod skórą mięśnie. Idąc jednak dalej, twarz ma nieco pociągłą, o rysach symetrycznych i delikatnych, jak gdyby dopiero nabierających typowej mężczyznom ostrości. Jego oczy są duże, otoczone woalką ciemnych rzęs, zaś tęczówki koloru zielonego z piwnymi obwódkami wokół źrenic. Usta ma pełne i o lekko sinawej, jakby pośmiertnej barwie. Karnacja Laeco jest bardzo jasna, wręcz alabastrowa. Skórę ma całkiem miłą w dotyku, choć przy tym nieco twardą i chłodną. Przez to może sprawiać wrażenie chorego, choć w rzeczywistości jest bardzo zdrowym wampirem. Warto nadmienić, że gdzieniegdzie na jego rękach i nogach da się przyuważyć blizny (większe i mniejsze), jednak większość jest już wybielona przez czas. Włosy okalające twarz chłopca są kruczoczarne, gęste i sięgają mu mniej więcej do łopatek. Ponieważ ich właściciel nie zwykł przejmować się tak prozaicznymi rzeczami, jak układanie fryzury, zwykle są pozostawione sobie i sterczą w tak zwanym artystycznym nieładzie. Ubiera się raczej skromnie, choć elegancko. Preferuje koszule, fraki i płaszcze, jednak z uwagi na wiek wizualny, czasem ma problem z dostaniem czegoś odpowiedniego i jest zmuszony paradować w za dużym rozmiarze. Laeco zdecydowanie nie można odmówić uroku. Na jego szczęście lub, w zależności od sytuacji, nieszczęście, jest to jednak wciąż urok typowo dziecięcy. Któż by nie zawierzył tej słodkiej twarzyczce? Niestety, z oczarowywaniem miłych pań w celu innym, niż zostanie pogłaskanym po głowie i nazwanym „uroczym chłopczykiem” jest już znacznie trudniejsze. Zaś w swej dorosłej postaci jest już całkiem przystojnym mężczyzną. Mierzy wtedy trochę więcej, bo całe sto siedemdziesiąt dziewięć centymetrów i postury jest zdecydowanie potężniejszej, niż na co dzień. Jedyne, co nie zmienia się wcale a wcale, to jego sympatyczny uśmiech i rozbrajające spojrzenie zielonych oczu.

Trudno dziwić się temu, na kogo wyrósł Laeco, skoro już okoliczności jego pojawienia się na świecie były tak nieprzyjemne. Pewien mężczyzna był święcie przekonany, że udało mu się spotkać kobietę jego życia. Zakochał się w niej bez pamięci i to z pełną wzajemnością. Początkowo nie przeszkadzało mu, że jedynie podczas pełni księżyca jego ukochana może przybierać swoją dorosłą formę, a na co dzień wygląda jak dziecko. Z czasem jednak zaczęło. Zdecydował się opuścić wampirzycę, na co ta nie chciała mu pozwolić. W odruchu rozpaczy pożarła do cna duszę swojego kochanka, a sama, nie widząc już sensu w dalszym życiu, poświęciła się, by sprowadzić na świat nowego Mekheta.
Laeco przez większą część swojego życia podróżował. Początkowo zupełnie nie wiedział co ze sobą począć. Pomieszkiwał u życzliwych ludzi, którzy litowali się nad zagubionym dzieckiem, a po jakimś czasie ruszał dalej. Przełomem w jego życiu było, gdy w wieku lat około dwudziestu ugościł go pewien wynalazca. Młodego wampira zafascynowała jego praca i wkrótce postanowił, że tym właśnie zajmie się w życiu. Kolejne lata spędził na zgłębianiu wiedzy i próbach wykorzystania jej w praktyce. Obecnie jest całkiem znany i poważany w środowisku naukowym jako wynalazca. W swoim życiu nie miał zbyt wiele czasu na przyjaźnie i miłostki, jednak udało mu się poznać pewną wyjątkową kobietę. Młodą, ludzką dziewczynę, która okazała się bardzo ciężko chora. Laeco pokochał ją tak mocno, że zdecydował się przypieczętować ich związek mimo wszystko. Pobrali się podczas pewnej pełni księżyca. Zaledwie pół roku później jego ukochana zmarła, a chociaż wampir od początku wiedział, że tak będzie, do dziś nie do końca się z tym pogodził.

● Ma starszego, przyrodniego brata. Przez długi czas Laeco w ogóle nie wiedział o jego istnieniu. Spotkali się przypadkiem i od słowa do słowa wyszło, że są spokrewnieni.
● Uważa, że palenie papierosów jest prostackie, ale staromodną fajką nie pogardzi.
● Ulubionym alkoholem Laeco jest whisky.
● A ulubionym kolorem purpura.
● Bardzo lubi owoce, zwłaszcza truskawki.
● Nie przepada za mięsem przyrządzonym inaczej, niż krwiście.
● Prawdopodobnie jest najgorszym kucharzem we wszechświecie.
● Mówi z akcentem podobnym do szkockiego.
● Czasem nosi okulary, choć nie dlatego, że potrzebuje. Po prostu je lubi.
● Praktycznie nikt nie wie o tym, że kiedyś miał żonę. Laeco nie lubi poruszać tego tematu.