Aparycja
Jest florianinem o zaskakująco niskim stopniu zroślinienia. Momentami trzeba się dobrze przyjrzeć by nie wziąć go za zwykłego, starego człowieka. No właśnie. Nie jest on jedynym z tych starszych zaniedbanych gości. Jest wysoki, wyprostowany i jak wcześniej wspomniano - dobrze zbudowany. Codzienne spacery umożliwiają mu utrzymanie dobrej kondycji oraz sylwetki. Zawsze również ubiera się bardzo elegancko, ale zachowuje skromność. Nie zależy mu na tym by się wyróżniać. Na głowie ma już same siwe włosy niestety. Z tyłu wyrasta jednak kilka zielonych pędów, które wplątują się we włosy. Posiada ciemne oczy, które patrzą na innych uśmiechnięte, pełne dobroci i radości. Szczery uśmiech odsłania szereg zadbanych, białych zębów. Czasem na jego pomarszczonych dłoniach również pojawia się kilka łodyg, które nieśmiało wychylają się spod rękawów. Jego plecy, które zazwyczaj są zakryte, są jego najbardziej "floriniańską" częścią.

Historia
Niektórzy twierdzą, że jest tak stary iż pamięta rozbicie świata przez Wielkiego Węża. Jest to oczywiście stek bzdur, ale czasami zaczyna historię od “To się zaczęło od rozbicia świata…!” by straszyć dzieci. Początek życia Berthora nie jest szczególnie warty wspomnienia. Wychował się w rodzinie szlacheckiej gdzie był drugim, młodszym synem. Nie da się ukryć, że również dużo bardziej lubianym. Jednak dzięki temu, że ród miał już dziecica chłopiec mógł się skupić na swoich pasjach oraz zainteresowaniach. Gra na skrzypcach, czytanie książek, spędzanie czasu z urodziwymi damami. Pogłębianie wiedzy na wszelkie tematy oraz podziwianie życia w wszelkiej formie, maści i kolorze. Jego rodzice kochali go, ale nie byli również zaślepieni tą miłością. Chcieliby zdobył wykształcenie, a później ożenił się panną z dobrej rodziny. Niestety nie zgodzili się oni by kształcił się na muzyka, więc z braku pomysłów trafił do szkoły alchemików. Nigdy nie było to jego zainteresowanie jednak właśnie brak wiedzy na tym polu popchnął go tam. Właśnie w tamtych zakurzonych salach, wśród pożółkłych ksiąg poznał swojego najlepszego przyjaciela, cheruba imieniem Atho. Byli mniej więcej w tym samym wieku i pomimo różnic społecznych oraz rasowych szybko się zaprzyjaźnili. Nieraz narobili bałaganu w pracowniach, ale po wielu latach nauki w końcu zostali dyplomowanymi alchemikami. Berthor w między czasie wykształcił się również na wynalazcę i odnalazł cel w swoim życiu; chciał bowiem zostać nauczycielem. Przekazywać dar jakim jest wiedza kolejnym pokoleniom. Zamieszkał w stolicy uskrzydlonych, Avalonie. Ich moda, styl życia oraz filozofia wręcz go urzekły. Był to czas gdy on i Atho razem rozpoczynali pracę. Atho jako miejscowy alchemik i zielarz. Gdy pracował w jego oczach było widać prawdziwą pasję i nawet Bert nie umiał go wybić wtedy z transu. Nasze ziółko natomiast przez wiele lat nauczało dziedziców rodzin szlachecki, synów i córki władców czy przyszłych kapłanów. Spełniał się w tym co robił i myślał, że mu to wystarcza. Pewnego jednak razu spotkał najpiękniejszą istotę jaka kiedykolwiek mogła chodzić po wszystkich wyspach. Rosalina była klientką Atho i kiedy mijali się w drzwiach ten przez przypadek wytrącił jej kilka mikstur. Oczywiście te się zbiły. Obiecał, że pokryje koszty oraz w ramach przeprosin zaprosi ją na kolacje. Ich miłości nawet nie przeszkodziło to, że Rosa była uskrzydloną. Była prawdziwym aniołem. Światłem w ciemności, podwiniętą rzęsą pod jego powieką. Taka miłość jest jedna na całe życie. Nie musieli długo czekać na owoc ich miłości, uroczą córeczkę. Tak jak ojciec była florianką i to okazało się dla nich zgubne. Bowiem skradziono słońce z tego nieba gdy porwano ich córeczkę. Jako rzadka odmiana ziół świetnie nadawała się na części. Bert oraz Rosalina robili wszystko by ją odzyskać jednak na próżno. Szaleli z rozpaczy. Jego żona pewnego dnia wyszła z domu, szukać córeczki wśród ulic Avalonu gdzie szalał nocny deszcz. Nigdy nie wróciła nie ważne jak Berthor długo jej szukał. Słyszał plotkę o tym jakoby została porwana, sprzedana na nierząd i zamordowana. Dużą pociechą w tym czasie był dla niego Atho. Nie wiadomo co by się z nim stało gdyby nie on. Po wielu bolesnych latach rany się zabliźniły lecz nigdy nie znikły. Florianin zaczął kryć się ze swoją naturą. Jakby miała być jego przekleństwem, piętnem przypominającym o niedopełnieniu ojcowskiego obowiązku. Wiele podróżował tego czasu. Musiał odpocząć od znajomych kątów, liznąć świata, którego kiedyś tak pragnął. Uczył się wiele, pracował i pogłębiał swoje wszelkie zainteresowania i pasje. Tutaj nauczył się żeglować, a tam znów nauczał szlachciców. W przerwach grał na skrzypcach dla dam. Nie miał jednak w głowie poważnego związku. On już przeżył miłość swojego życia, zostawił to dla innych. Swojego czasu dostał list. O tym, że Atho ma bratanka. Akurat przemierzał on Ogniste Stepy Helu i to był świetny powód by stamtąd wybyć. Ziółko nie zastanawiał się wiele i tak oto poznał Suriela. Był on uroczym szkrabem, który w pewnym sensie przypominał mu jego córeczkę. Ta niewinność oraz ogrom potencjału drzemiącego w każdym dziecku. Berthor opiekował się Surielem tak jak nigdy nie miał okazji dbać o swoją własną córkę. Budował mu baze z koców, uczył podstaw alchemi oraz zielarstwa, pisania literek i opowiadał wiele historii ze swoich podróży. Wyrobił sobie nawet własne określenie, na urocze rzeczy. Są one “surielkowate”. Kiedy Suriel zaczął podrastać Wilkinson wybrał się w kolejną podróż. W Helu miał przyjaciela, młodego medyka, który chciał pogłębić swoją alchemiczną wiedzę. Alfred Mechante miał potencjał i szkoda byłoby to zaprzepaścić. Wyruszył więc obiecując, że wróci niebawem z kolejnymi opowieściami. Kilka lat później dostał list o tragicznym wypadku, w którym zginął jego przyjaciel, Atho. Z powodów osobistych nie mógł on się pojawić na jego pogrzebie. Później wieść o wypadku Suriela. Ten młody cherub nie mógł na niego liczyć gdy zmarł mu wuj, ani teraz gdy leżał pozbawiony wzroku. Bert długo nie mógł sobie tego wybaczyć. Gdy zakończył swoją misję powrócił do Avalonu.