Rozdwojenie Jaźni - Ludzka Forma: uprzejmy, sympatyczny, łagodny, pomocny, kulturalny, elokwentny, dobrze wychowany, cichy, spokojny, z poczuciem humoru, pełen ciepła i romantyk; Forma Bestii: porywczy, okrutny, szalony, krwiożercy, złośliwy, podstępny, zachłanny, wygłodniały.. potwór innymi słowy
Typowa przypadłość rozdwojenia jaźni. Ma to podkład w historii Altaira, więc tam będzie to nieco dokładniej wyjaśnione. Ale spokojnie można go porównać do Dr Jekylla i Mr Hyde'a. Jako człowiek, to dość zwyczajny, acz niezwykle miły w obyciu mężczyzna, którego można śmiało okrzyknąć romantycznym i inteligentnym. Ale jako bestia... Jakby był kimś innym. Chce tylko niszczyć, krzywdzić, rwać, drapać.. Wiele samokontroli kosztuje go niekiedy by nie rzucić się na humanoidy w pobliżu.. Dlatego stara się ich unikać. Ale musi się czasem wyszaleć, więc często znika i ucieka gdzieś w głuszę by móc 'zrzucić skórę' i dać się porwać wściekłości.

Niby nic specjalnego.. nawet przystojny, o ile się w takich gustuje, facet w sile wieku, o czarnych włosach do ramion i ciemnych oczach. Dobrze zbudowany i zawsze porządny i schludny. Ma nawet lekki zarost - również zadbany. Więc, co w nim się wyróżnia? Kto wie. Może zmęczenie malujące się w oczach i kilka siwych pasem włosów? Pogłębione zmarszczki na czole i przy oczach, jakby zbyt wiele razy przyprawiono go o zmartwienie czy inne emocje. Ma wygląd człowieka, który przeżył okropną tragedię i ma wielkie zmartwienie, ale mimo to nadal jest niezwykle uprzejmy, dobry i ciepły dla innych, jakby chciał oszczędzić cierpienia innym i dać jak najwięcej od siebie mimo bycia osobą nieszczęśliwą.

Urodzony w spokojnej, bogatej rodzinie Purgatorium. Wywodzili się z wieloletniego, szlacheckiego rodu i mieli wiele tradycji. Altair był ich jedynym dzieckiem i dlatego od małego wiązano z nim wiele planów w przyszłości. Miał dobre wychowanie i kształtowano go zarówno pod względem znajomości natury – zwierząt i polowań, jak i z historii, geografii i etyki. Nie miał zbyt wielu nauk związanych z szermierką, preferował walkę bez broni jeśli już, a zresztą i tak Lykantropy najlepiej walczą w swej zwierzęcej formie. Był tylko mały problem...
Jego ojciec był Zwierzarem Lwa. Niezwykle dostojny i szanowany. Matka z kolei była Bestią, ale niezwykle piękną… lwica z wilczycą. Po prostu piękni i wspaniali. No to skąd się wziął Altair? Bestia po mamie, ale żeby aż tak się różnił? Może matka miała romans? Cóż. Tego się nie dowie. Za to co było pewne to fakt, że od małego starano się ukryć jego formę bestii… groźną i odrażającą. Dlatego wyrastał w przekonaniu, iż jest potworem i nikt go nigdy nie pokocha, skoro nawet rodzice się go wstydzili.
Był młodym nastolatkiem, gdy matka zmarła z jakiejś choroby czy zatrucia – nikt nie wie czemu. Ojciec był jednak przekonany, że to wina Altaira – a tak nie było – wiec wygnał syna i zamierzał wydziedziczyć.
Młoda Bestia musiała żyć sama. W dziczy dał się ponieść swej naturze i po raz pierwszy zrozumiał, że w domu był bezpieczniejszy, a raczej inni byli. Stała kontrola i zamykanie go w klatkach działało. Tutaj się zapominał… Utrwalał się w tym przekonaniu bo wmówiono mu, że jego druga forma to odrażający potwór.. Dlatego myślał o nim jak o kimś innym i w końcu tak się stało. Rozdwojenie jaźni u takiego stworzenia nie jest najlepsze.
W każdym razie rok czy dwa żył sam w dziczy, w szałasie. Tam też spotkał młodą medyczkę. Kobieta nie szczupła, a raczej ciut pulchna, ale bardzo urocza i z wielkim sercem. Opatrzyła rany Altaira, a miał ich wiele i często go odwiedzała. Przynosiła ciasto, jakieś zioła, a nawet przychodziła by porozmawiać… Nic dziwnego, że w końcu Altair ją pokochał, a raczej oboje się w sobie zakochali. Aż pewnego burzliwego dnia dziewczynę zaatakowało kilku oprychów. Rozjuszony chłopak zmienił się pod przypływem emocji w Bestię. Rozszarpał i przegonił łobuzów, a jego wybranka wreszcie ujrzała jego drugie oblicze. Próbował się przed nią później ukrywać, ale ona go odnalazła i wyjaśniła, że kocha go nie za to jak wygląda, ale za to kim jest. Była pierwszą osobą w jego życiu, która kochała go mimo tego, jak wyglądał po przemianie. Nie miał słów by opisać swe wzruszenie, wdzięczność i miłość do tej uroczej dziewczyny.
Postanowili się pobrać. Eladriela – była dworską – zabrała Altaira ze sobą do Asgardu i przedstawiła rodzinie. Ojciec był skromnym piekarzem, a matka dziewczyny mu pomagała. Polubili przyszłego zięcia i nic nie zapowiadało tragedii.
Ale zanim do niej przejdziemy należy wiedzieć, że trafił do Altaira list. Ojca jego pochowano. Popełnił samobójstwo. Nie zdążył wydziedziczyć syna, więc młody mężczyzna wszystko po nim odziedziczył. Sprzedał dom w Purgatorium i planował z ukochaną zakupić gdzieś niewielki domek i żyć długo i szczęśliwie… Co więcej, Eladriela spodziewała się dziecka. Byli rodziną cud, jak z obrazka.
Aż do tego dnia, kiedy kobieta wybrała się na spacer ku zdrowotności i by znaleźć trochę ziółek, bo skończyły się jej w klinice. Nie wracała cały dzień i noc. Poszukiwania trwały wiele godzin i nawet straż miejska jej poszukiwała. Wszyscy kochali tą uroczą medyczkę. Ojciec dziewczyny poszedł z psami, a przerażony Altair biegał po lesie próbując ją wytropić…
No i ją znaleźli. Rozszarpaną i rozwleczoną w kawałkach na trawie wśród ziół. W jednej chwili Altair stracił ukochaną i dziecko… Odszedł prędko. Nie mógł znieść rozpaczy w oczach rodziny ukochanej i bólu, jaki pojawiał się gdy na niego patrzyli. Jakby była to jego wina. Dlatego ruszył w świat… Chciał znaleźć sobie jakieś miejsce. Zajął się łowiectwem, tak jak wcześniej, a i pieniędzy miał sporo… Ale myślami był wciąż przy tym, że chce dopaść stworzenie, które zamordowało jego jedyną miłość. Przez kilka lat cierpienie było tak wielkie, że w ogóle nie wychodził do cywilizacji. Dopiero niedawno uporał się z tym na tyle, że zaczął chodzić do miast i udzielać się. Ale nadal polował i nadal szukał bestii tak okropnej, że mogłaby zamordować brzemienną kobietę.

- Często ma zmarszczone czoło jakby się czymś martwił
- Ma ciało całe w okropnych bliznach, które skrywa ubranie
- Nie pije alkoholu, woli mieć trzeźwy umysł
- Unika krwi i zwłok, bo ten zapach go pobudza
- Często medytuje i wycisza się, unika stresujących sytuacji, bo woli się nie pakować w sytuacje, w których mogą mu puścić nerwy
- Nagły przypływ emocji jak złość, strach czy tego typu powoduje przymusową przemianę