Bezimienny to osoba cicha i skryta. Zwykle nie udziela się nieproszony i ogląda wszystkie wydarzenia z boku, będąc gotowym do ulotnienia się, gdyby zaczęło płonąć. Mimo setek lat na karku nie do końca rozumie koncepcję "odczuwania emocji" - cały czas wydaje mu się, że to inni czują, a on jedynie trwa. Wypiera uczucia zdezorientowany i skrzywdzony, nie chcąc przywiązywać się do osób mogących zniknąć z jego życia, ale w rzeczywistości jest zdolny do odczuwania ich ze zdwojoną siłą. Oszukiwanie się prowadzi do długich i nieprzyjemnych epizodów depresyjnych, podczas których zamyka się w bibliotece i czyta. Nawet latami. Ceni sobie piękno i sztukę w formie wszelakiej - od żywych, pełnych ekspresji tańców, aż po statyczne obrazy wiszące w galeriach bogatych twierdz. To lekko szalony elegancik, który nosi na barkach myśli swoje i innych. Widać mocno, że nie na wszystkie był gotowy - jego kolana wręcz uginają się pod ciężarem doświadczeń, które go sięgnęły.

Jego nieco kobieca aparycja i wieczne rozkojarzenie mogą sprawić wrażenie, że Bezimienny to osoba uległa i niepewna siebie, ale jest odwrotnie. Każdy kto go poznał wie dobrze jak zarozumiałym i egoistycznym potrafił stać się potworem, kiedy coś nie szło po jego myśli. Nie da się go wtedy ujarzmić. Nie da się kazać mu robić czegoś, czego nie chce. Zmuszony do czegokolwiek znika lub mści się. Możliwe, że potem pożałuje, ale co z tego, skoro zdąży już złamać ci serce? Z jednej strony nie chce nikogo skrzywdzić. Z drugiej... to bardzo często on jest powodem wszystkich problemów. Trochę to wszystko zagmatwane.