Aparycja
Leliana jest dziewczyną o szczupłej budowie ciała, bez żadnych odchyleń od normy czy defektów w swojej postawie. Budową raczej nie może się tu pochwalić, gdyż jest zwyczajnie przeciętna. Co innego jej sprawność fizyczna, nad którą pracowała od najmłodszych lat. Udało jej się osiągnąć wzrost 173 centymetrów, a przy tym ciężar 60 kilogramów sprawia, że rosły mąż z odpowiednio dużą siłą mógłby ją podnieść niczym kamień i rzucić bez problemu o ścianę, choć oczywiście nikt jeszcze czegoś takiego z nią nie próbował. Można wręcz stwierdzić, że jej rozmiary są proporcjonalne do reszty jej ciała. Lelianie przyszło urodzić się na tym świecie z pięknymi włosami o rudej barwie. Za czasów, gdy była tylko małą dziewczynką jej włosy niemal sięgały aż do samych ramion, aż nie zdecydowała się na ich skrócenie. Stwierdziła, że znacznie lepiej się czuje z włosami średniej długości. Kończą się mniej więcej w połowie drogi między ramionami a podbródkiem dziewczyny. Świat wokół siebie obserwuje niewielkimi błękitnymi ślepiami, które od góry są ozdobione ostrymi, cienkimi brwiami o rudej barwie. Na powiekach nietrudno dostrzec lekki cień, który dodaje kobiecie nieco urody. Usta o średnich rozmiarach, przeważnie prezentują się w ich naturalnej barwie. Nos nie jest zadarty, niewielkiej szerokości. Podbródek nie wystaje za bardzo do przodu, lecz w dalszym ciągu da się go zauważyć. Na pierwszy rzut oka nie da się na ciele Leliany dostrzec żadnych znamion czy też blizn. Najwyraźniej w swoim dotychczasowym życiu miała szczęście, by nie uzyskać ran, po których zostałyby blizny. Nie należy jednak chwalić dnia przed zachodem słońca.
Odzież, jaką na sobie nosi, zależy przede wszystkim od okoliczności. Nie obce są jej rzecz jasna klasyczne ubrania dla kobiet, suknie, sukienki, buty, koszulki etc. W tych najczęściej można ją spotkać w trakcie pracy, jeśli musi się wtopić w otoczenie wokół siebie. Na co dzień ubiera się raczej prosto, adekwatnie do swojego statusu społecznego, choć oczywiście kuszą ją droższe rzeczy. Nie oznacza to, że może sobie pozwolić na ich zakup. Zawodowo już znacząco odbiega od tego, co społeczeństwo oczekuje po kobietach. Spodnie i koszula dla wygody to tylko część ubrań, które na sobie nosi. Przeważnie skupia się na dobieraniu średnich pancerzy dla częściowej ochrony, które jednak w znaczący sposób nie ograniczą Lelianie poruszania się ze zwinnością. Zawsze też doda jakiś płaszcz z kapturem dla ewentualnego ukrycia swojej tożsamości.

Historia
Wszystko zaczęło się dwadzieścia sześć wiosen temu w stolicy Królestwa Ludzi, gdzie to na świat przyszła wtedy córka... no właśnie, kogo? Nie wiadomo, kim są lub też kim byli jej rodzice, ponieważ niedługo po swoich narodzinach, Leliana została przez nich porzucona. Nie w pełni tego słowa znaczeniu. Byli na tyle dobrzy, by nie pozbyć się niemowlęcia gdzieś w dziczy, czy też zwyczajnie zabić. Kimkolwiek byli, postanowili zostawić córeczkę w klasztorze bogini Mary. Szybko została odkryta przez jedną z Kapłanek, która następnie powiadomiła o sprawie innego Kapłana. Ten zadecydował, by niemowlę trafiło do sierocińca pod ich patronatem. Można więc bez cienia wątpliwości powiedzieć, że tamto miejsce było jedynym domem, jaki znała. Opiekunowie oraz inne dzieci były jedyną rodziną. Nie było o niej jednak nic wiadomo. Skąd pochodziła, jak ma na imię, nazwisko, albo kto ją ot, tak zostawił. Imię Leliana nadano jej więc dopiero w sierocińcu. Przez następnych kilka lat mieszkała właśnie tam. Wychowywała się razem z innymi dziećmi i choć udało jej się zawrzeć znajomości, nawet przyjaźnie, to byli też tacy, którzy nie potrafili sobie pomóc i znęcali się nad całą resztą... w tym nad Lelianą. Należy tu zaznaczyć, że w niektórych przypadkach zasługiwała sobie na takie, a nie inne traktowanie z ich strony. Nasza rudowłosa osobistość miała w końcu w zwyczaju pakować się w różnorakie kłopoty. Za młodu była w gorącej wodzie kąpana, oj aż nadto. Wszystko zmieniło się, kiedy w osiągając wiek sześciu wiosen, została wraz z resztą swoich rówieśników posłana do Narodowej Szkoły Nauk. Każdy musiał do niej iść, kiedy osiągał odpowiedni wiek. Kapłani patronujący sierociniec wspierali tę inicjatywę. Ktoś powiedziałby, że z dobroci serca, a inni mogli za ich plecami oskarżać o zwykłe zachowywanie dobrego wizerunku. Tak czy siak, Leliana została posłana do szkoły, gdzie przez następne lata nauczyła się wielu rzeczy potrzebnych do funkcjonowania w społeczeństwie. Nauczono ją nie tylko czytania i pisania, ale też zdobywała wiedzę na temat otaczającego świata i innych przedmiotów, które mogły się okazać przydatne w jej przyszłości. Początkowo nie była zbyt kooperującą uczennicą, lecz co nie udało się opiekunom z sierocińca, w końcu powiodło się nauczycielom dziewczynki. Wprawdzie w dalszym ciągu była książkowym przykładem wolnej duszyczki, to mimo wszystko nie sprawiała już aż takiego ogromu kłopotów. Kto wie... może zwyczajnie nauczyła się, by nie być złapaną następnym razem? Lata edukacji zaczynały dobiegać końca, a wraz z tym zbliżał się czas, kiedy musiała się zdecydować co dalej. Wiedziała, co jej doradzano. Lelianie szło dobrze w zajęciach związanych z przeszkoleniem wojskowym, a do tego dochodziła jej zdolność szybkiego uczenia się, a przede wszystkim chęci do samodoskonalenia. Inni widzieli przyszłość Leliany w Państwowej Akademii Wojskowej, pomimo swobody, z jaką podchodziła do reguł i ustalonych ścieżek. Ktoś inny mógłby powiedzieć, że dawało to przewagę, ponieważ mogła być nieprzewidywalna, a co za tym idzie dochodzić do swoich celów w sposób nieortodoksyjny. Oczywiście błękitnooka dziewoja była w rozterce. Miała przed sobą niemały dylemat, ponieważ z drugiej strony rozważała poświęcenie się służbie jednemu z bogów. Ostatecznie zadecydowała jednak jej pogoń za przygodą i czymś ekscytującym. Poszła do Akademii, gdzie przez następne lata była szkolona przez rygorystycznych instruktorów razem z innymi ochotnikami. Wtedy jako jedna z niewielu przejawiała potencjał, by dołączyć do sił kontrwywiadowczych. Wiecie... ciche zabójstwa, szpiegostwo, dezinformacja, sprzątanie brudnych tajemnic po bardzo ważnych ludziach itd. Oczywiście nie wszystko to było mówione wprost, lecz inteligentna osoba była w stanie zrozumieć, co taka praca może wymagać od człowieka. Sekrety i intrygi były chlebem powszednim, lecz Leliana się tym nie przejmowała. Wręcz przeciwnie. Czuła, że mogłaby być w tym najlepsza. Wierzyła, że z czasem byłaby najlepsza. Instruktorzy w Akademii zgadzali się przynajmniej z tym, że miała potencjał. Z biegiem czasu ukończyła wszelkie kursy i przetrwała testy, którymi ją poddano. Pozwoliło to dziewczynie na ukończenie edukacji i oficjalne dołączenie do sił wywiadowczych, w których znajduje się po dziś dzień. Ktoś mógłby wręcz powiedzieć, że jest w swoim żywiole. Ona domyślała się jednak, że jeszcze sporo nowych wyzwań przed nią i tylko czas pokaże, czy rzeczywiście zasługuje na to, co osiągnęła.