Potrzebowała chwili wytchnienia.
Z tą właśnie myślą wybrała się w kierunku morza, gdzie w spokoju mogłaby oddać się obserwacji uderzających o brzeg fal. Słońce powoli chyliło się ku horyzontowi, obwieszczając wszem wobec i każdemu z osobna, że dzień zbliża się ku końcowi. Ethlinn zeszła na plażę i ściągnęła wysokie buty, dając stopom odpocząć i zanurzyć się w ciepłym jeszcze piasku. Usiadła nad brzegiem, po czym wyjęła z pochwy niedawno nabyty miecz i po raz setny przyjrzała się mu z zachwytem. Nie widziała wielu broni, które były tak piękne jak ta. Przejechała delikatnie palcem po brzegu klingi i z fascynacją spojrzała na pojawiające się na opuszce krople krwi. Była bardzo ostra. Perfekcyjna.
Schowała miecz i wstała. Z butami w dłoni podeszła do samego brzegu morza i pozwoliła, aby chłodnawe fale obmyły jej stopy. Gapiąc się w nieokreślony punkt na niebie, poczuła jakąś dziwną i nieuzasadnioną ulgę, a jednocześnie uderzyła ją rzeczywistość, bo zaczęła ją opuszczać ponarkotyczna euforia. Westchnęła więc głośno, wzięła spory kamień i rzuciła nim w wodę. Ogarnęła ją pustka - ciężar całego dnia jakby zniknął, zmartwienia odchodziły w zapomnienie. Nikt niczego od niej nie chciał.

W pierwszej chwili szum fal nie dość, że całkiem pochłonął jej uwagę, to jeszcze zagłuszył przyjazd obcego jegomościa na białym rumaku. Normalnie niczym ten sławny książę z bajki - rycerz przybywający na ratunek umieszczonej w wysokiej wieży, oczywiście strzeżonej przez smoka, księżniczce.
Ale tym razem księżniczka miała rycerza głęboko w poważaniu i, jak ten już zauważył, rzucała beztrosko kamieniami w otchłań morską.
W końcu jednak jej uszu dobiegł odgłos ludzkiej (albo i nieludzkiej) egzystencji, więc odwróciła się na pięcie i ujrzała jakże-szlachetnego-i-niesplamionego-hańbą mężczyznę, który zmierzał nieprzerwanie w jej kierunku i spoglądał na nią dziwnie. Przewróciła więc oczami, niezadowolona, że ktoś zaśmiał przerwać jej chwilę odpoczynku i już miała sięgnąć po miecz, kiedy stwierdziła, że tym razem zacznie bardzo uprzejmie.
- Czego? - rzuciła chłodno ni to sycząc, ni to warcząc i wbiła szarawe ślepia w osobnika, który odważył się podejść do niej bliżej niż na kilometr.

Na słowa mężczyzny nie wytrzymała i parsknęła wyjątkowo melodyjnym śmiechem, którego raczej nikt nie spodziewałby się po bezlitosnym mordercy. Odgarnęła włosy i spojrzała na niego z wyraźnym rozbawieniem, które miało w sobie nutę bezczelności. I to sporą.
- Jedź na tym swoim szlachetnym rumaku szukać szczęścia gdzie indziej. Plebs ma zajebisty miecz i lubi nim ćwiartować naiwnych pyszałków - odparła, nie odrywając wzroku od tęczówek mężczyzny. W pewien sposób jego oczy przypominały jej własne. Jasne, lodowate, pełne wyższości. Ale nie widziała w nim siebie, a idiotę, który nie ma pojęcia, czym jest życie, a biega po świecie z cudną bronią w ręku i z emanującym światłością oraz wyższością obliczem. Wierzy, że będzie miał na coś wpływ, aż jakaś bestia rozerwie mu gardło bądź ktoś wynajmie na niego skrytobójców. Miała już do czynienia z takimi osobami. Przed śmiercią łkali i błagali o łaskę tak samo, jak inni. I wtedy nie przeszkadzało im już, że rozmawiali z plebsem.

Tak właściwie to ów jegomość oprócz tego, że budził w niej instynkt polegający na rozpieprzaniu mieczem wszystkiego w promieniu dwóch mil, to w jakiś sposób uruchamiał jej zainteresowanie naukowca, którym nigdy nie została. Psychologia istot żywych była jednak niezaprzeczalnie interesująca, szczególnie jeśli chodzi o osobniki zapatrzone w siebie do granic możliwości i naiwnie wierzące w to, że są nieśmiertelne i nie do pokonania. Fakt, przez większość czasu Ethlinn twierdziła dokładnie to samo, ale nie wdawała się w potyczki słowne z nieznajomymi tylko po to, aby podbudować swoje ego i poczuć się wartościową.
- Czy to oferta? Zawsze mogę rozpłatać ci żołądek, obciąć twe piękne pukle i pożyczyć twojego konia - odparła sucho, wytarła dłońmi stopy i włożyła je do butów. Z uwagą wysłuchała kolejnych słów, wciąż zastanawiając się, jak to możliwe, że nikt jeszcze nie zabił jej rozmówcy. Była pewna, że jak padnie kolejne jego słowo to cierpliwość łowczyni się wyczerpie, a miecz pójdzie w ruch.
Już miała rzucić jakąś wymyślną i pełną obelg ripostę, kiedy ujrzała lądującą nieopodal, skrzydlatą istotę. Ta chwiejnym krokiem zaczęła zbliżać się w ich kierunku i Ethlinn zauważyła, że na jej ustach rozkwitał wyjątkowo szeroki uśmiech.
- Nie no, kurwa, czy to jakiś zjazd białowłosych? - warknęła trochę do siebie, trochę do pyszałkowatego szlachetnego, po czym otrzepała się z piasku i znów spojrzała na Thranduila. - Jeśli tak bardzo przeszkadza ci moja obecność, to nie przytrzymuję cię na siłę za te durne kłaki - rzuciła podirytowana. Czy naprawdę w Raashtram nie ma już miejsca, gdzie może w spokoju popodziwiać piękno ciszy i braku idiotów?
Ale wkrótce okazało się, że niepotrzebnie denerwowała się na przybycie cheruba. Już pierwsze jego słowa utwierdziły ją w przekonaniu, że jest w stanie go polubić. Przynajmniej w nietrzeźwej wersji.

Mało brakowało, żeby z oczu Ethlinn zaczęły strzelać gromy, kiedy po raz kolejny obrzuciła Thranduila pełnym goryczy spojrzeniem.
- Pierdol się - syknęła w jego kierunku niczym rozjuszony kot. Owszem, zapyta o niego w Gondolinie, a potem rozpłata mu gardło. Albo rzuci na pożarcie psom. Albo zmusi go, żeby zjadł własną kobyłę. Albo własną matkę. Albo wymyśli mu jeszcze gorszą śmierć, idealną dla pyszałka, który zaśmiał zadrzeć z nią, królową chaosu i pozbawioną jakichkolwiek skrupułów morderczynią oraz zakpił z niej. Z niej! Pożałuje. Bardzo pożałuje i uzmysłowi sobie wreszcie, jaki cholerny błąd popełnił, w ogóle otwierając usta.
Na jego ironiczno-sarkastyczno-durny uśmieszek zareagowała niemal alergicznie, wyrzucając z siebie dziwną mieszaninę stęknięcia, warknięcia i gorzkiego parsknięcia. Po raz kolejny musiała powstrzymywać własną rękę przed sięgnięciem po miecz. Odjazd Thranduila wcale nie przyniósł jej ulgi oraz nie obniżył ciśnienia. Poczuła wielką ochotę, aby ponownie rzucać kamieniami, nieważne, czy w wodę, czy w potylice wszystkich dookoła.
- A ty co się gapisz? - rzuciła w stronę podchmielonego cheruba. - Biegnij za swoją ślicznotką, bo ją stracisz.
Nie miała dziś szczęścia do spokoju. Najpierw naszła ją zapatrzona w siebie do granic możliwości szlachta, a potem spadające z nieba aniołki, których nikt nigdy nie nauczył, że po piciu się nie lata.

Już myślała, że nic nie jest w stanie jej bardziej rozjuszyć, kiedy nadjechał koń. Nie, chwila, to nie koń. Centaur. O bogowie, jeszcze lepiej.
Kolejny raz z rzędu jednocześnie syknęła, warknęła i ciężko westchnęła, przejeżdżając wzrokiem po twarzach jej wspaniałych towarzyszy. Najpierw obrzuciła nienawistnym spojrzeniem Thranduila i jego kobyłę, zerknęła potem na pijanego cheruba, który dość niepewnie trzymał się na nogach i próbował poderwać wszystkie istoty żywe oraz powiedzmy-że-myślące w okolicy, a na końcu ulokowała wzrok na dopiero co przybyłej przedstawicielce chimer, która już na pierwszy rzut oka nie grzeszyła nadmiernym intelektem.
No pięknie. Wymarzona drużyna do podboju świata. Miała wrażenie, że jest wśród nich ostatnią, która - nawet pomimo wciąż kończącego się haju - myśli w pełni logicznie i trzeźwo.
- Tak, jestem zazdrosna całym sercem. Albo byłabym, gdybym je miała - rzuciła żartem na temat braku zdolności do odczuwania uczuć, jakim mogła się pochwalić, ale nie sądziła nawet, że pijany aniołek go zrozumie. Przewróciła tylko oczami i zaczęła szybko oraz wyjątkowo teatralnie odchodzić w kierunku, z którego przybyła tępa pani centaur. Zatrzymała się jakieś dziesięć metrów od zgromadzenia, po czym wyjęła z buta sztylet i uniosła go na wysokość twarzy, żeby każdy mógł zobaczyć ostrze błyskające delikatnie w ostatnich promieniach słońca.
- Przepraszam szanownych zgromadzonych, ale zaraz dostanę pierdolca, więc się ewakuuję - zaczęła głośno wyraźnie podirytowanym głosem. - Jeżeli ktoś jeszcze raz się do mnie odezwie, dostanie tym oto narzędziem w tętnicę. Żeby nie było, że nie ostrzegałam.
Opuściła dłoń i znowu zerknęła na grupkę zgromadzoną na plaży. To aż niemożliwe, że wszyscy się tak nagle zjawili, kto to zaaranżował?
- Dziękuję za uwagę - palnęła na koniec, po czym odwróciła się na pięcie i zaczęła maszerować wzdłuż wybrzeża, przeklinając donośnie za każdym razem, kiedy fale obmywały jej buty.

[z/t]