Aparycja
Lico jego jest bardzo przeciętne, wręcz trudne do opisania z powodu braku jakichkolwiek znaków szczególnych. Tak przynajmniej powiedziałby daltonista. Normalna osoba rzeknie całkiem co innego. Powie, że jego oczy mają różne kolory, prawie wszystkie jakie może mieć człowiek. Do tego każda tęczówka ma inne barwy w swojej palecie. Natomiast we włosach, w barwie bardzo jasnego blondu, pojawia się kilka pasemek zielonego, czerwonego, pomarańczowego i niebieskiego koloru. Sama fryzura jest z kolei krótko ścięta, tak aby nie wystawała spod czapki tudzież maski. Zaczesywana do tyłu sprawia wrażenie, jakby włosów było więcej, bowiem nie są one ulizane i z reguły sterczą po zdjęciu nakrycia głowy. Jedynie co można uznać za znak charakterystyczny to zarost. Taki kilkudniowy albo bardzo rzadki. Do takiego stopnia, że bez przyjrzenia się z bliska lub dotknięcia go po twarzy, nie szłoby go zauważyć.
Może być klasyfikowana jako osoba wysoka, aczkolwiek czy nią jest? Czy bycie ledwo wyższym od reszty to wyróżnienie? No niezbyt. Również nie ma co się chwalić. Lekko wychudzony ale co tu dużo mówić, wynika to raczej z jego stylu życia.
Z tłumu wyróżnia go kolorowy strój wraz z nietypowymi wzorami. Lekko podniszczony seledynowy płaszcz, czerwona czapka błazna z licznymi łatami. Ostał się tylko jeden dzwonek na dzisiejszy dzień, a łatki z różnych materiałów rzucają się w oczy. Pod płaszczem skrywa prostą białą acz dawno nie praną, chłopską koszulę. Zakładana przez głowę i wiązana sznurkiem przy torsie posiada krótki rękaw. Do tego jest owinięta skórzanym pasem w okolicach... pasa. No a gdzieżby indziej pas miałby się znaleźć? Czymś spodnie musi trzymać przy swojej wąskiej talii! A skoro o nich mowa - to one pewnie najbardziej rzucają się w oczy dzieciom i niskim, ale to bardzo niskim ludziom spośród tłumu. W większości wykonane z ciemnych barw, mają jeden rząd rombów wyróżniających się kolorem. Czerwone kwadraty potrafią przyciągnąć wzrok gapiów równie dobrze co czapka, maska i przeróżne sztuczki uliczne Abraxala. Idąc jeszcze niżej, są jeszcze trzewiki. Mocno ubrudzone, poprzez co trudno dostrzec ich pierwotny karmazynowy kolor, mają lekko wygięty do góry spiczaste noski. Sama stopa mężczyzny nie jest jednak tak wielka jak but, jak to w średniowieczu bywało.
Narzędziem jego pracy są oczywiście ręce. Dba o ich bezpieczeństwo poprzez owinięcie ich zwięźle bandażami. Zawsze jest to jakaś niewielka ochrona przed nożem który zgubił się podczas żonglowania lub czymś innym. Na samych dłoniach z kolei ma skórzane rękawiczki, zawiązane powyżej nadgarstka. No i na sam koniec pozostała jego maska. Najważniejsza rzecz! Klik!

Historia
Cała historia ma swój początek 7 lat temu... i jeszcze trochę. Długo przed powstaniem Abraxal służył jako maska pewnemu mniej lub bardziej znanemu trubadurowi. Dzięki jego oddaniu swojej pasji, pracy ale także uwielbieniu przez tłum, tak jakby ożył. Trudno to wyjaśnić, ale po prostu pewnego dnia otworzył oczy i poczuł ból w plecach. Zauważył jak leży i wpatruje się w dziwny kształt, obiekt tuż niego. Był to... człowiek, jego właściciel. Nie, jego były właściciel. Teraz leżał martwy wpatrzony w niego takim samym wzrokiem, a z ust cienką strużką płynął krwisty płyn. Animata nie wiedząc co robić ze sobą w takiej sytuacji, rozejrzał się po otoczeniu. Wszędzie było pełno jego "braci", "sióstr" i innych rzeczy z których korzystał artysta. Wszystko leżało na drewnianych półkach oraz niewielkim stole.
Spędził tak w w niewielkiej przybudówce dobre kilkanaście minut nim do środka w przytupem wpadła straż miejska. A, że siedział koło trupa, wszystko wydawało się jasne... dla strażników. Raz, dwa, trzy, w ciupie siedzisz ty! I tutaj w sumie mogłaby skończyć się jego historia, gdyby jedna osoba nie miałaby czegoś do powiedzenia. Tajemniczy mężczyzna, do dziś Abraxalowi nie znany, uczynił dla niego tak wiele, a zarazem nic. Nie dość, że wyciągnął z wiezienia, to jeszcze nauczył masę rzeczy o których nie miał bladego pojęcia. W sumie nauczył wszystkiego bo nic nie wiedział na samym początku. Niektóre rzeczy go dziwiły, kolejne z kolei wydawały się oczywiste, a jeszcze inne instynktowne. Jako maska kuglarza, świetnie sprawdzał się w tej samej roli. Żonglowanie? Bułka z masłem! Połykanie mieczy albo zionięcie ogniem? Potrzymaj mi piwo! I wiele, wiele innych. Dowiedział się również kim był owy martwy człowiek, którego niby to on zabił. Czując wobec niego jakiś obowiązek, spłatę długu, przybrał jego sprzęt, imię i ruszył w świat jako on.
I oto tak podróżuje tu i tam z misją, aby jego "ojciec" pozostał żywy w sercach widzów. Niestety z czasem jego cel stracił na priorytecie, uderzyły w niego realia prawdziwego życia. Poczuł co to głód, strach, choroba, a z samego kuglarstwa coraz trudniej było się utrzymać. Szczególnie, że większość zarobionych monet przepadała w dziwnych sklepach lub na straganach gdzie coś niespotykanego przykuwało jego wzrok. Z tegoż powodu znalazł sobie drugą pracę, przypadkiem. Łowca głów na początku brzmiał zabawnie i trochę niepoważnie, szybko okazał się tytułem z którego lepiej nie żartować. Robota identyczna co u zabójcy z tą różnicą, że zabicie danej osoby jest legalne.