Nieufny, uparty, płochliwy, agresywny.
Dawniej, gdy Huan był jeszcze prostym Żywiołem, był ciepły, opiekuńczy, troskliwy i oddany. Z radością wypełniał swe obowiązki gwardzisty i obdarzył kobietę, którą poślubił miłością. Istny wzór cnót. Ale, gdy obudził się jako Dijin stał się cieniem dawnego siebie. Mrok rozgościł się w jego sercu, a instynkt pchający go ku przetrwaniu zmienił w zdziczałego i strwożonego. Na próżno szukać w jego oczach ciepła. Jarzą się teraz niczym dwa samotne, fioletowe kamienie, które ktoś cisnął w głębiny mroku skąd cudem się wydostały. Czuć wokół niego strach, nieufność i wrogość. Nigdy nie wiadomo, jak zareaguje.

"I'm sexy and I know it". Huan zawsze był przystojny, ale teraz fioletowe tatuaże i dziwny połysk oczu dodają mu dodatkowo uroku. Skóra stała się blado-szaro-fioletowa, oczy podkrążone. Schudł nieco i wygląda faktycznie jak upiór. Mimo to nadal widać w nim ów przystojnego mężczyznę, którym był.  I tylko włosy i strój w nieładzie nieco psują efekt, a błędny wzrok przywodzi na myśl zagubioną sarnę. To już nie ten sam przypakowany Żywioł, którego klatę zdobiła stal. Ponadto często unosi się wokół niego fioletowy dym, a odór siarki gryzie nozdrza.

Historia pt. "Był sobie Żywioł, którego kres życia się zbliżał", czyli opowieść o odrodzeniu. Huan był przykładnym Gwardzistą i synem wywodzącym się z dobrego domu - nie należeli do szlachty, ale do dość dobrze usytuowanej rodziny wielu pokoleń gwardzistów i dowódców. Ojciec na łożu śmierci zażyczył sobie, aby Huan ożenił się z córką przyjaciela ojca i tak też uczynił. Dziewczę było majętne i dobrze wychowane, lecz... nie kochała go. Nie tak jak on - obdarzył ją miłością i ciepłem rzadkim w obecnych czasach. Ale ona chciała czegoś innego... Przed wyruszeniem orszaku do Szarej Strażnicy, Huan i jego żona wzięli rozwód za jej namową. Powiedział, że nie jest zły i zawsze będzie dla niego ważną osobą i miłość do niej nigdy nie umrze. Ale sam wiedział, że w jego wieku... kiedy za kilka lat zgaśnie niczym zdmuchnięta świeca... dziewczyna zasługuje na coś lepszego. Pożegnał się też z bratem, któremu zostawił niemal wszystko co miał. Po śmierci ojca sam był dla braciszka niczym ojciec, więc chciał by było mu jak najlepiej.
I zgasł. Wybuch. Oślepiające światło. Okropny ból. Obudził się długo po tym, jak kruki i inni padlinożercy rozpoczęli żer na ciałach poległych. Z początku w postaci dymu, wydostał się spod zgliszczy. Długo się miotał i próbował przyjmować ludzki kształt. Przesiadywał na głazach i wysilał pamięć próbując sobie przypomnieć. I wtem poczuł zew. Mroczny i okrutny. I ujrzał wiele dziwnych istot, które... po przejrzeniu się w tafli wody, wyglądały zupełnie jak on, acz miały różne kolory. Już miał się poddać i ruszyć, gdy wtem zauważył w śniegu proporzec jego oddziału. Ponowny ból i... już pamiętał.. a przynajmniej część. Spanikował widząc wokół martwe ciała i przyglądające mu się bestie. Zmienił się w dym i pędził przed siebie długo, aż do wyczerpania. Błąkał się po Utgardzie wiele dni starając się przypomnieć sobie jak najwięcej z poprzedniego życia... bo tak się czuł... Życie, które i tak miał niebawem stracić... teraz miał je na nowo.. Był młody i pełen sił... Ale i głodny. Wykradł skądś kilka kryształów wizji i posilił się nimi. Nie potrzebował jeść, pić i spać. Wędrował przed siebie. Nauczył się utrzymywać ludzki kształt. Nogi zaprowadziły go znów na teren katastrofy. Przechadzał się między ciałami czując się związany z tym miejcem... Chcąc dowiedzieć się co się stało... Ale i bojąc się powrotu.. Po prostu nie wiedział komu może ufać i co się dzieje. Był niczym zaszczute zwierzę.

- czuć wokół niego siarkę;
- jego była żona nadal żyje (może ktoś chętny);
- cierpi na zaniki pamięci z poprzedniego "życia";
- miewa napady furii lub nagłego strachu;
- ma młodszego brata, którego ledwo pamięta;
- nie sypia..