Aparycja
Od czego by tu zacząć? Może od tego, że dużo chętniej porusza się w formie bestii, niż zwykłego człowieka. Jest lycantropem i jest z tego dumna. Jak jednak wygląda? Zacznijmy może od twarzy. Ma śliczne, złote oczy, pełne czerwono-różowe usta. Na policzkach, wysoko na kościach policzkowych ma fioletowo-czerwone prążki, a właściwie po jednym prążku na każdy policzek. Jej włosy mają kolor ni to rudy, ni to fioletowy. Dłuższa grzywka zwykle opada jej na lewe oko, a przez prawy bark przerzuca resztę włosów — niezależnie od tego, czy są związane, czy rozpuszczone. Jej włosy przypominają nieco futro, a troszeczkę też pióra. Skoro o futrze mowa, to takowego w sumie nie ma, ale ma długie, kocio-podobne uszy, którymi może swobodnie poruszać i jest w stanie wyłapywać większość dźwięków.
Ma pełne, chociaż nie jakieś do przesady wielkie piersi, stosowne wcięcie w tali, a także szerokie biodra stworzone do rodzenia synów. Nogi ma długie, aż do samej ziemi, zakończone kocimi łapkami. Eleera na podobieństwo kotów porusza się cicho na palcach, co dodaje jej nie tylko uroku, ale również gracji. Wszak porusza się jak najprawdziwsza kotka.
Częstym elementem ubioru Eleery jest peleryna z ogromnych, fioletowo-czerwonych piór noszona głównie na lewej części ciała.

Historia
Miała trzynaście lat, gdy została całkiem sama na tym świecie i zmuszona została do tego, by o siebie zadbać. Zawsze miała piękny głos i niezbyt zręczne dłonie, nic zatem dziwnego, że zaczęła zarabiać na życie śpiewaniem. Podróżowała z miasta do miasta, śpiewem zarabiała na nocleg i jedzenie. Z czasem do tych swoich „występów” dodawać zaczęła elementy taneczne. Czasem bywało lepiej, a czasem gorzej, ale to normalne.
Wyruszyła ze Smoczej Nory i w wieku 15 lat tam wróciła. Nie na długo. W planach miała jeden czy dwa występy i ruszyć dalej. I tak było. Zgodnie z planem śpiewała i tańczyła na rynku. Zachwycała ludzi swoim występem. Zapowiadał się, jeden z najlepszych w jej krótkiej karierze. Niestety przerwany został nagłym pojawieniem się straży. Komuś jak widać, nie odpowiadały jej pląsy i słodki trel, bo zaraz przez jednego ze strażników została pochwycona. Zawsze miała cięty język, więc, zamiast grzecznie zapytać, o co chodzi, zaczęła po prostu pyskować i się wyrywać. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że w ten sposób może się tylko bardziej wkopać w kłopoty. Nie sądziła również, że ktoś przyjdzie jej z odsieczą. Jej rycerzem na białym koniu okazał się Talon, który pochwycił ją w objęcia, zasłonił jej ręką usta i sprzedał tym strażnikom jakąś bajeczkę. Momentalnie odpuścili, odeszli, rozpędzając jeszcze tłum gapiów.
Eleera nie wiedziała, co powiedzieć nieznajomemu, wybąknęła tylko jakieś niezgrabne podziękowanie i zaczęła zbierać swoje manatki. Ów nieznajomy – będący Talonem – zaczął ją zagadywać, chciał się o niej więcej dowiedzieć, zresztą o sobie też opowiadał. Wyszło na to, że jest bardem. Ona była śpiewaczką i tancerką, mogło z tego wyjść coś ciekawego. I to w sumie jej proponował Talon. Współpracę i koniec z samotnym podróżowaniem. Ciężko było wymyślić jakiś powód, dla którego miałaby się nie zgodzić – dlatego właśnie się zgodziła na wspólną podróż i występy.
Podróżowali razem już dobre pięć lat. Mieli czas, by się poznać, a także, by sobie zaufać. Zaplanowali całe mnóstwo występów i tyle samo ich dali.
Eleera miała wtedy dwadzieścia lat, a Talon dwadzieścia pięć. Dawali akurat występy w Gondolinie, które notabene szły im naprawdę świetnie. Obłowili się wtedy jak jeszcze nigdy. To sprawiło, że zapragnęli uczcić, że tak dobrze im idzie. Jak tylko dali przed zmierzchem ostatni występ, udali się do karczmy, by tam świętować. Pili i to dobre dwie albo trzy godziny, gdy Eleera ze śmiechem rzuciła, że powinni zostać małżeństwem i że to miejsce, jest idealne na ślub. O dziwo podchmielony Talon się zgodził i już po chwili chodzili po Gondolinie szukając kapłana, który zdecydowałby się im udzielić ślubu. W końcu udało się znaleźć nieszczęśnika i w ten oto sposób, zostali mężem i żoną. Oczywiście na samym ślubie się nie skończyło, bo miejsce miała również noc poślubna.
Rankiem, po tej szalonej nocy, Eleera obudziła się obolała, ale z jakiegoś powodu szczęśliwa. Dopiero po chwili odkryła, że w łóżku z nią gości Talon, a także że straciła za jego sprawą swój wianuszek. No i że przy okazji są małżeństwem. Obudziła go… wkurzona i wykrzyknęła mu prosto w ucho:
- Coś ty zrobił?!
- Jeśli nie pamiętasz, to możemy to powtórzyć, kochanie – odpowiedział na wpół przytomnie Talon.
I w ten oto sposób… zostali do dziś. Małżeństwem, podróżnikami i ogólnie razem.