Aparycja
Wysoki i bardzo szczupły. To zauważy się w pierwszej kolejności, a w połączeniu ze srebrzystymi włosami sięgającymi pasa mógłby przywodzić na myśl zjawę znad jeziora czy z głębi morskich jaskiń. Wyraźne rysy twarzy, włosy w lekkim nieładzie(acz zawsze rozpuszczone), do tego oczy w kolorze bladej, bardzo jasnej zieleni. Gdzie niegdzie można zauważyć plamy drobnych łusek, które na pierwszy rzut oka są równie srebrzyste co włosy, ale w promieniach słońca niejeden dostrzeże zielonkawe refleksy. Dzięki takiemu doborowi kolorów i bladej cerze Wodnika nie każdy spostrzeże się do jakiej rasy przynależy. Jakby dorzucić do tego zasłonę włosów skrywającą skrzela czy upodobania do kapturów i płaszczy z wysokimi kołnierzami to kamuflaż idealny sam się tworzy. Nie żeby się krył, ot zbieg okoliczności w upodobaniach co do wyglądu.
Nie posiada blizn czy znamion, a ewentualnymi nawykami mogą być przygryzanie dolnej wargi w zamyśleniu lub szeroko otwarte oczy, gdy coś bardzo mu się spodoba(zazwyczaj to właśnie one zdradzają jego ewentualny brak opanowania).
Co do ubioru - preferuje lejące materiały, kroje przypominające szaty magów, jednakże nie dłuższe niż do połowy łydki. Do tego luźne spodnie i wysokie buty z wywinięta cholewą. Stara się ubierać praktycznie, by móc się równie szybko ubrać co rozebrać.

Historia
Lugus odkąd pamiętał był sam. Ma wrażenie, że spora część jego dzieciństwa została zastąpiona wielką dziurą w pamięci, jednakże nie wadzi mu to. Sam sobie nadał imię, a wziął je z jakiegoś przypadkowego napisu wyskrobanego kamieniem na murze. Brzmiało dobrze, a to już wystarczyło. Żył sam, a jako samouk nikt mu nigdy nie wpoił co wypada, jak wygląda opinia publiczna etc. Nie obchodziło go to specjalnie, szczególnie widząc jak bardzo jest wzgardzany - chyba, że ktoś potrzebował pomocy medycznej, nagle się lubili. Nie znosił tego zakłamania, ale miał też świadomość, że to integralna część istot humanoidalnych w ten czy inny sposób. A skąd zainteresowanie medycyną - zapytacie. Otóż Wodnik w latach młodzieńczych miał okazję zatrzymać się na dłużej w małej, nic nie znaczącej wiosce rybackiej. Jakkolwiek irracjonalnie to nie brzmi - zaprzyjaźnił się tam z wroną, którą nazwał Blue Planet. Ptak po paru tygodniach zachorował i Lugus znalazł go martwego niedaleko przystani. Nie załamał się tym, wręcz przeciwnie - można by rzec. Zaczęło go wybitnie interesować jak to się stało, że w jednej chwili można żyć, potem cierpieć w agonii, a w końcu umrzeć. Dlaczego ciało działa w obliczu śmierci tak, a nie inaczej? Czy i jak można powstrzymać proces umierania? Tego typu pytań były tysiące, dlatego też podczas swej wędrówki Lugus starał się jak najwięcej rozmawiać z napotkanymi medykami, a gdy byli na tyle uprzejmi - podglądać ich lecznicze praktyki. To mu nie wystarczało, dlatego też gdy tylko natknął się na cmentarz lub świeżą mogiłę pośrodku niczego starał się dostać do ciała i na własną rękę uczyć się anatomii czy oznak rozkładu, chorób, oceniania wieku lub płci zmarłego na podstawie kości. Znaczna większość osób nazwie to bezczeszczeniem grobów, a dla niego to niezbędne kroki podjęte dla dobra nauki i egoistycznego zaspokojenia ciekawości. Medykiem nie jest złym jak na swój staż, dlatego w potrzebie znajdzie klientów na swe usługi, jednakże potem... lepiej szybko się ulotnić, bo nie jest zbyt cierpliwy, gdy przychodzi do głupoty.