Aparycja
Już z daleka widać, iż bynajmniej nie przynależy do ludzkiej rasy, mimo iż teoretycznie wygląda jak człowiek. Teoretycznie, bowiem włosy zdecydowanie temu przeczą; jasne, o najróżniejszych - aczkolwiek praktycznie wyłącznie pastelowych - odcieniach fioletu zmieszanego z błękitem, jak gdyby ktoś napaćkał nieco na oślep najróżniejszych farb. A jakby ktoś miał wątpliwości - oczy również nie miały typowej dla ludzi barwy. Również jasne, barwy fioletowo-niebieskiej, zdecydowanie przywodzącej na myśl kryształ dźwięku, o ile ktoś wiedział, jak on wyglądał.
Bardzo szczupła, nieomal chorobliwie, przez co jednocześnie sprawiająca wrażenie kruchej, zdolnej się rozsypać przy najlżejszym dotyku. Wrażenie to podkreśla blada cera - wszak trudno, by od spędzania wielu godzin przy pracy, skóra nabrała opalenizny. Smukłe dłonie o palcach zakończonych względnie długimi paznokciami stanowią oczko w głowie Mityczneje - nienagannie zadbane. Jak i, zresztą, cała reszta, bowiem to nie tak, że pozwalała, by cokolwiek nie znajdowało się na swoim miejscu. Włosy starannie upięte bądź splecione w warkocz, ubiór - stonowany. Żadnych zbędnych fał materiału, świadczących o wymięciu. Żadnych wcięć czy dekoltów, odsłaniających ciało.
Tatuaż świadczący o przynależności do rasy i powiązaniu z żywiołem pozostaje w ukryciu - umiejscowiony na plecach.

Historia
Jest dzieckiem łączącym tradycje dwóch rodzin Mitycznych - zaklinaczy i jubilerów. Siłą rzeczy, poprzez wpływ rodziców już jako mały pędrak zainteresowała się obiema dziedzinami. Najpierw na zasadzie obserwacji i "Chcę potrzymać! Chcę dotknąć! Chcę spróbować!", następnie już stopniowo coraz bardziej się w to wciągała, czyniąc z zaklinania swój fach. Co bynajmniej nie znaczyło, iż jubilerstwo odeszło w zapomnienie - ot, stało się sposobem na... relaks. Takim samym jak wieczór z książką.
Generalnie w życiu Alruny nie przydarzyło się nic szczególnie niezwykłego; nie pakowała się w kłopoty, szlifowała swoje umiejętności, a w końcu, z biegiem czasu - zdarzało się pomagać częściej niż rzadziej w rodzinnym, jubilerskim kramie.
Ot, sielanka, przerywana jedynie zwykłymi troskami dnia codziennego czy też rodzinnymi sprzeczkami; wszak byłoby zbyt dobrze, gdyby do nich nie dochodziło, nieprawdaż?